Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Nowa Zelandia na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1992
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Nowa Zelandia na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1992 – nowozelandzka reprezentacja na igrzyskach w Albertvill, licząca sześciu sportowców – jedną kobietę i pięciu mężczyzn, którzy wystąpili w dwóch z dwunastu rozegranych dyscyplin[1]. Chorążym reprezentacji był występujący w short tracku Chris Nicholson[2].
Simon Wi Rutene był jedynym zawodnikiem, który miał doświadczenie z zawodów tej rangi, wystąpiwszy wcześniej w Sarajewie i Calgary[3]. Najmłodszą reprezentantką Nowej Zelandii była dwudziestoletnia narciarka alpejska Annelise Coberger, najstarszym zaś trzydziestoletni łyżwiarz Tony Smith[1].
Nowozelandzki Komitet Olimpijski, powstały w 1911 roku i uznany przez MKOl w roku 1919[4], po raz pierwszy wysłał zawodników na zimowe igrzyska w 1952 roku, następnie w roku 1960, a od 1968 roku sportowcy z tego kraju regularnie uczestniczą w tych zawodach[2]. Igrzyska w Albertville były zatem dziewiątym startem Nowozelandczyków – w poprzednich ośmiu występach reprezentanci tego kraju nie zdobyli żadnego medalu[2]. Annelise Coberger, która wystąpiła na tych igrzyskach w slalomie, 20 lutego 1992 roku zdobyła historyczny, pierwszy, a zarazem dotychczas[a] jedyny medal zimowych igrzysk olimpijskich dla Nowej Zelandii[5][6]. Zdobyte przez nią srebro[7] było jednocześnie pierwszym w historii olimpijskim medalem w konkurencjach zimowych dla zawodnika reprezentującego kraj półkuli południowej[8].
Remove ads
Nagrody finansowe
Annelise Coberger za zdobycie srebrnego medalu otrzymała nagrodę finansową w wysokości 20 000 dolarów nowozelandzkich[9].
Statystyki według dyscyplin
Spośród dwunastu dyscyplin sportowych, które Międzynarodowy Komitet Olimpijski włączył do kalendarza igrzysk, reprezentacja Nowej Zelandii wzięła udział w dwóch. Najliczniejszą reprezentację kraj ten wystawił w short tracku, gdzie wystąpiło czterech zawodników[1].
Medale
Konkurencje
Podsumowanie
Perspektywa
Narciarstwo alpejskie
Nową Zelandię w narciarstwie alpejskim reprezentowało dwoje zawodników – jeden mężczyzna i jedna kobieta[10]. Wystąpili oni w trzech z pięciu konkurencji zaliczając łącznie cztery starty[11][12].
Simon Wi Rutene, dla którego były to już trzecie igrzyska, wystartował w trzech konkurencjach. W supergigancie, którego cztery lata wcześniej nie ukończył[13], 16 lutego zajął 42. miejsce[14]. Dwa dni później poprawił swój najlepszy olimpijski wynik w slalomie gigancie z Sarajewa[15] zajmując 28. lokatę[16]. Rywalizacji w slalomie 22 lutego natomiast nie ukończył[17]. Zawody, w których uczestniczył, wygrali odpowiednio Kjetil André Aamodt, Alberto Tomba i Finn Christian Jagge[11].
Jedynie w slalomie zaprezentowała się debiutująca na igrzyskach Annelise Coberger. Przystępowała do rywalizacji w roli jednej z faworytek, od początku 1992 roku trzykrotnie będąc na podium zawodów o Puchar Świata, wygrywając jedne z nich[18]. Pierwszy przejazd ukończyła na ósmej lokacie, zanotowała natomiast najlepszy czas drugiego przejazdu, jednak łącznie uplasowała się tuż za triumfatorką tych zawodów, Petrą Kronberger, zdobywając srebrny medal[19].
Mężczyźni
Kobiety
Short track
Był to oficjalny debiut short tracku na zimowych igrzyskach olimpijskich, cztery lata wcześniej, w Calgary dyscyplina ta miała bowiem status sportu pokazowego. MKOl wytypował do rywalizacji po dwie żeńskie i męskie konkurencje: odpowiednio indywidualnie na 500 i 1000 metrów oraz sztafety 3000 i 5000 metrów[25].
Nową Zelandię w tej dyscyplinie reprezentowało czterech sportowców. Nowozelandzcy zawodnicy wystartowali w obu rozegranych wówczas męskich konkurencjach – cała czwórka w rywalizacji sztafet na 5000 metrów oraz dwóch z nich w biegu na 1000 metrów[26]. Był to jednocześnie pierwszy występ łyżwiarzy z tego kraju[27].
18 lutego 1992 roku rozpoczęły się zmagania indywidualne. Chris Nicholson zająwszy w swoim biegu eliminacyjnym trzecie miejsce odpadł z dalszej rywalizacji[28], zostając ostatecznie sklasyfikowany na 17. pozycji[29]. Michael McMillen natomiast zajmował premiowane awansem miejsca w pierwszej dwójce, zarówno w eliminacjach[28], ćwierćfinale[30], jak i półfinale[31]. Mimo iż w każdym kolejnym biegu poprawiał swój czas, w finale zajął ostatnie, czwarte miejsce[32], z rekordem świata triumfował natomiast Koreańczyk Kim Ki-hoon[29].
Męska sztafeta była upatrywana jako jeden z kandydatów do medali, podczas MŚ 1991 ustępując jedynie Australiczykom[33]. Nowozelandczycy zwyciężyli w rozegranym 18 lutego 1992 roku biegu eliminacyjnym[34], a cztery dni później zajęli premiowane awansem drugie miejsce w półfinale[35], nie sprostali jednak rywalom w finale A zajmując ostatecznie czwarte miejsce[36]. Ustanawiając nowy rekord świata zwyciężyli zawodnicy z Korei Południowej[37].
Mężczyźni
Remove ads
Uwagi
Przypisy
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads