Parnowskie Jezioro

Parnowskie Jezioro^[1] – jezioro w województwie zachodniopomorskim, w powiecie koszalińskim, w gminie Biesiekierz^[2].

Parnowskie Jezioro

Jezioro Parnowskie

Położenie
Państwo	Polska
Miejscowości nadbrzeżne	Cieszyn, Parnowo
Region	Równina Białogardzka
Wysokość lustra	28,2 m n.p.m.
Morfometria
Powierzchnia	55,1 ha
Głębokość • średnia • maksymalna	4,3 m 9,2 m
Objętość	2395,0 tys. m³
Hydrologia
Klasa czystości wody	II klasa
Rzeki wypływające	Czerwona
Położenie na mapie gminy Biesiekierz Parnowskie Jezioro
Położenie na mapie Polski Parnowskie Jezioro
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego Parnowskie Jezioro
Położenie na mapie powiatu koszalińskiego Parnowskie Jezioro
54°09′57″N 16°02′58″E

Urzędowa nazwa Parnowskie Jezioro została ustalona w Rozporządzeniu Ministra Administracji Publicznej z dnia 2 kwietnia 1949 r. o przywróceniu i ustaleniu nazw miejscowości (nazwa niemiecka: Parnower See)^[1]. Komisja Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych w opublikowanym w 2006 Narodowym gazeterze Polski dot. hydronimów wprowadziła zestandaryzowaną nazwę Jezioro Parnowskie^[2].

Położenie

Według regionalizacji fizycznogeograficznej Parnowskie Jezioro leży na obszarze megaregionu Pozaalpejska Europa Środkowa, prowincji Nizina Środkowoeuropejska, podprowincji Pojezierza Południowobałtyckie, makroregionu Pobrzeże Koszalińskie (313.4), mezoregionu Równina Białogardzka (313.42)^[3]. Kondracki i Richling zaklasyfikowali mezoregion do typu wysoczyzn młodoglacjalnych przeważnie z jeziorami, w większości o charakterze gliniastym, falistym lub płaskim^[4][5].

Kilkaset metrów na wschód od Parnowskiego Jeziora leży Jezioro Tatowskie^[6], znajdujące się w granicach rezerwatu przyrody „Parnowo” powołanego w celu ochrony lęgowisk ptactwa wodnego i błotnego^[7]. Po stronie zachodniej jeziora rozciągają się zabudowania wsi Parnowo, na północnym wschodzie wsi Cieszyn. Około 0,8 km na północny wschód od akwenu położony jest Kikut – wzniesienie o wysokości 60,2 m n.p.m.^[6]

W systemie gospodarki wodnej stanowi jednolitą część wód powierzchniowych „Parnowskie” o międzynarodowym kodzie PLLW20905^[8].

Jezioro leży na terenie obwodu rybackiego Jezioro Parnowskie (Parnowo) na rzece Czerwona – nr 1, w dorzeczu Przymorza od rzeki Parsęty do rzeki Wieprza, obejmującego nie tylko sam akwen, ale i rzekę Czerwoną na odcinku od linii prostopadłej do osi rzeki łączącej punkty brzegu oddalone o 50 metrów od wypływu z jeziora^[9].

Charakterystyka

Kąpielisko w Cieszynie

Jezioro ma powierzchnię 55,1 ha, przy głębokości średniej 4,3 m i maksymalnej dochodzącej do 9,2 m^[10]. Objętość zbiornika wodnego wynosi 2395,0 tys. m³^[11]. Lustro wody położone jest na wysokości 28,2 m n.p.m.^[6] Charakteryzuje się nieregularnym kształtem, linię brzegową urozmaicają dwie większe zatoki. Całkowita powierzchnia zlewni akwenu wynosi 3,80 km², a bezpośrednia 1,55 km². Struktura użytkowania gruntów w zlewni bezpośredniej według Raportu o stanie środowiska w województwie zachodniopomorskim w latach 2006–2007 kształtowała się następująco: grunty orne – 77,5%, lasy – 7,7%, użytki zielone – 7,7%. Do jeziora wpływają dwa niewielkie cieki^[10]. Z akwenu wypływa rzeka Czerwona^[9][12]. Według niektórych źródeł istnieje tylko jeden odpływ o charakterze sezonowym^[10].

Zgodnie z typologią abiotyczną zbiornik wodny został sklasyfikowany jako jezioro o wysokiej zawartości wapnia, o małym wypływie zlewni, niestratyfikowane, w obszarze Niżu Środkowopolskiego (2b)^[8].

Ze względu na typ rybacki Parnowskie Jezioro określane jest jako sandaczowe^[10].

Jakość wód

W 2006 na podstawie badań Inspekcji Ochrony Środowiska jezioro zaklasyfikowano do II klasy czystości w oparciu o System Oceny Jakości Jezior. W porównaniu do obserwacji z 1995^[10] i 2002^[11] nastąpiła poprawa klasy czystości, kiedy to jezioru przypisano III klasę^[10].

W 2010 w związku ze znaczną degradacją jeziora na jego brzegu zainstalowano aerator. Pochłania on wody epilimniczne ze strefy przybrzeżnej (płytkiej) jeziora, by poddać je napowietrzeniu wewnątrz urządzenia. Natlenione zasoby odprowadzane są z kolei tam, gdzie występowały deficyty tlenowe^[13].

Dzięki aeracji średnie roczne stężenie azotu ogólnego w 2012 osiągnęło wartość 1,04 mg/dm³, podczas gdy w 2010 wynosiło 1,53 mg/dm³. Zmniejszeniu uległa także ilość fosforu ogólnego – z 0,62 mg/dm³ w 2010 do 0,58 mg/dm³ w 2012. Zaobserwowano znaczny spadek fitoplanktonu, zarówno w analizie liczbowej, jak i masowej. Po dwóch latach od uruchomienia instalacji ilość biomasy spadła do poziomu 1,89 mg/dm³, przy poziomie wyjściowym 6,32 mg/dm³, a zagęszczenie glonów uległo dwukrotnemu pomniejszeniu^[13].