Pławikonik australijski

Pławikonik australijski^[2] (Phycodurus eques) – gatunek morskiej ryby z rodziny igliczniowatych (Syngnathidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Phycodurus.

Pławikonik australijski

Phycodurus eques[1]
(Günther, 1865)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	promieniopłetwe
Rząd	igliczniokształtne
Rodzina	igliczniowate
Rodzaj	Phycodurus Gill, 1896
Gatunek	pławikonik australijski
Synonimy
Phycodorus eques[2] (Günther, 1865) Phycodurus glauerti Whitley 1939 Phyllopteryx eques Günther, 1865
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]
najmniejszej troski
Zasięg występowania

Występowanie

Gatunek endemiczny południowego i zachodniego wybrzeża Australii. Jego zasięg występowania rozciąga się od Perth do Parku Narodowego Przylądku Wilsona. Żyje na głębokościach 20 m. Rzadko obserwuje się je głębiej niż 30 m^[4]. Występuje w wodach morskich i słonawych.

Charakterystyka

Dorosłe osobniki mogą osiągać nawet do 50 cm długości, choć ich przeciętna długość to 30 cm^[5]. Żyją około 8–10 lat^[6]. Wyglądem przypominają wodorosty. Zazwyczaj są brązowe lub żółte z charakterystycznymi ciemniejszymi prążkami. Podobieństwo do otoczenia jest ich podstawowym mechanizmem przetrwania. W odróżnieniu od koników morskich, mają niechwytny ogon. Pławikoniki australijskie prowadzą samotny tryb życia, łączą się w pary tylko na czas rozrodu.

Samica składa do torby lęgowej samca do 250 ziarenek ikry. Samiec inkubuje je przez około 6 tygodni, następnie młode uwalniają się i od razu zaczynają prowadzić samodzielne życie. Osiągają dojrzałość płciową po około 2-2,5 roku.

Żywi się skorupiakami z rzędu Mysida. Bytuje na podmorskich łąkach glonów Posidonia, gdzie również żerują^[5]. Nie posiadają zębów – wysysają swoje ofiary^[7]

Zagrożenia

Badania pokazują, że pławikoniki zapadają na scuticociliatosis, chorobę roznoszoną przez orzęski z grupy Scuticociliatida^[8] oraz na infekcje przenoszone przez melanizujące grzyby z rodzaju Exophiala^[9]. Są również używane w medycynie alternatywnej, a także zbierane przez kolekcjonerów ze względu na ich unikalny wygląd, co skutkuje znacznym zmniejszeniem populacji^[10]

Stowarzyszenia zajmujące się ochroną naturalnej fauny wybrzeży Australii (m.in. Monterey Bay Aquarium) wprowadzają regulacje dotyczące połowu tych niezwykłych stworzeń i wykorzystują je w programach edukacyjnych. Australijskie władze stworzyły program „Dragon Search”, w którym może wziąć udział każdy, nawet będący w Australii przejazdem. Polega on na monitorowaniu ilości pławikoników na określonych obszarach^[11].