Piotr Małaszyński

Piotr Małaszyński (ur. 15 lipca 1897 w Skopówce, zm. prawd. w lutym 1945 w III Rzeszy) – polski doktor praw, oficer Wojska Polskiego, urzędnik samorządowy w II Rzeczypospolitej.

Piotr Małaszyński

Piotr Małaszyński (przed 1939)
Data i miejsce urodzenia	15 lipca 1897 Skopówka
Data i miejsce śmierci	prawd. luty 1945 III Rzesza
Starosta grodzki krakowski
Okres	od 1930 do 1932
wicewojewoda krakowski
Okres	od 14 października 1935 do 10 marca 1939
Wicewojewoda lwowski
Okres	od marca / kwietnia 1939 do września 1939
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 15 lipca 1897 w Skopówce^[1] lub w Kołomyi^[2]. Był synem Emeryka (leśniczy) i Marii z domu Pawlak^[1]. Od 1910 czył się w C. K. Gimnazjum w Kołomyi^[1]. W tym mieście od 1910 do 1913 działał w harcerstwie, od 1913 do 1913 w Polskiej Drużynie Strzeleckiej^[1]. Po wybuchu I wojny światowej wyruszył wraz z Stanisława Schustera-Kruka i od 20 sierpnia 1914 był żołnierzem Legionów Polskich^[2][1]. Służył w szeregach 2 pułku piechoty w składzie II Brygady podczas kampanii^[2][1]. W lutym 1918 zdał maturę w macierzystym gimnazjum^[1].

U kresu wojny od listopada 1918 brał udział w obronie Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej^[1]. Później uczestniczył w walkach o Kresy Wschodnie^[2]. Podczas wojny polsko-bolszewickiej walczył w szeregach 205 pułku piechoty^[2]. Mianowany na stopień podporucznika piechoty z dniem 1 lipca 1919^[1]. W okresie pokoju pełnił funkcje szefa okręgowego Urzędu Przysposobienia Rezerwy przy Dowództwie Okręgu Generalnego „Lwów”, komendanta okręgu Związku Strzeleckiego we Lwowie, oficera placu Biała-Bielsko^[2]. Był oficerem 40 pułku piechoty ze Lwowa^[1]. Potem awansowany na stopień porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[3][4]. Potem przydzielony do 4 pułku Strzelców Podhalańskich (1921)^[1]. W 1923, jako oficer nadetatowy 26 pułku piechoty, był oficerem instrukcyjnym w PKU Lwów Powiat^[5][6] i pozostawał na tym stanowisku do maja 1925^[7]. W 1926 był oficerem 3 pułku Strzelców Podhalańskich (1926)^[1].

Potem przeniesiony do korpusu oficerów sądowych i zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[8]. Od 1927 do 1929 pracował w Prokuraturze Wojskowego Sądu Okręgowego Nr II w Lublinie^[8]. Był tam podprokuratorem^[2], a według stanu z 1928 był prokuratorem przy WSO II^[8]. Do 15 stycznia 1930 był przydzielony do dyspozycji szefa Samodzielnego Wydziału Wojskowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych^[9]. Został awansowany na stopień kapitana z dniem 1 stycznia 1932^[10]. W tym samym roku został przeniesiony w stan spoczynku i odszedł z czynnej służby wojskowej 1930^[10][1].

Odbył studia prawnicze, w 1925 otrzymał dyplom magistra praw na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, a w 1935 na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie uzyskał stopień doktora praw^[2][1]. Jego promocja odbyła się w bardzo uroczysty sposób w auli uniwersyteckiej, a gratulacje składał mu m.in. minister spraw wewnętrznych Władysław Raczkiewicz^[11]. Po odejściu z wojska podjął pracę w administracji terytorialnej II Rzeczypospolitej^[1]. Od 1930 do 1932 sprawował posadę starosty grodzkiego w Krakowie^[1][2]. Potem był naczelnikiem Wydziału Społeczno-Politycznego w Krakowie^[2]. Od 14 października 1935 do 10 marca 1939 piastował urząd wicewojewody krakowskiego^[1]. Od marca / kwietnia 1939 sprawował stanowisko wicewojewody lwowskiego do lata tego roku^[2][12][13].

Po wybuchu II wojny światowej przedostał się do Francji, skąd w październiku 1939 wysłano go do Węgiersko-Polskiego Komitetu Opieki nad Uchodźcami, gdzie dzuałał też w sferze konspiracyjnej^[1]. 21 grudnia 1944 został aresztowany przez gestapo w Kapuvár^[1]. Został przetransportowany do Eisenstadt^[1]. Przypuszczalnie zabito go przy próbie ucieczki w lutym 1945^[1].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości^[1]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski^[1]
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie (przed 1924)^[14]
• Złoty Krzyż Zasługi – dwukrotnie^[1]
• Krzyż Obrony Lwowa^[1]
• Odznaka Pamiątkowa II Brygady^[1]
• odznaczenia węgierskie i estońskie^[1]