Placonotus testaceus

Placonotus testaceus – gatunek chrząszcza z rodziny Laemophloeidae.

Placonotus testaceus
(Fabricius, 1787)
Widok od góry
Widok z boku
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	chrząszcze
Podrząd	chrząszcze wielożerne
Infrarząd	Cucujiformia
Nadrodzina	zgniotki
Rodzina	Laemophloeidae
Rodzaj	Placonotus
Gatunek	Placonotus testaceus
Synonimy
Cucujus testaceus Fabricius, 1787 Laemophloeus degener Rey, 1889 Laemophloeus notatithorax Obenberger, 1917 Laemophloeus suberis Lucas, 1849 Loemophloeus stepensis Motschulsky, 1845

Taksonomia

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1787 roku przez Johana Christiana Fabriciusa pod nazwą Cucujus testaceus^[1].

Morfologia

Widok od spodu

Chrząszcz o mocno spłaszczonym grzbietobrzusznie ciele długości od 1,5 do 2,5 mm. Ubarwienie ma jednolicie rdzawoczerwone^[2], rzadziej żółtoczerwone^[3] lub żółtawe^[2]. Na powierzchni głowy i przedplecza występują delikatne, okrągłe punkty rozstawione na dystanse równe ich średnicy^[2].

Głowę cechuje nadustek wygraniczony od czoła bruzdowatym szwem epistomalnym. Oczy są półkuliście wysklepione. U samca czułki są tak długie jak ciało i zbudowane są z silnie wydłużonych członów, z których te od pierwszego do szóstego porośnięte są długimi szczecinkami. U samicy rozprostowane ku tyłowi czułki sięgają nieznacznie poza połowę długości pokryw, a ich człony są nagie i nieznacznie wydłużone^[2].

Tułów ma przedplecze niemal kwadratowe, o równoległych krawędziach bocznych oraz wyciągniętych w pojedyncze, długie ząbki kątach przednich. U samca szerokości głowy i przedplecza są jednakowe, u samicy zaś głowa jest znacznie węższa od przedplecza. Pokrywy są od 1,4 do 1,7 raza dłuższe niż szerokie, o równoległych brzegach bocznych i zaokrąglonym wierzchołku. Ich międzyrzędy są bardzo delikatnie punktowane i wysklepione w wyraźne żeberka^[2], po pięć na każdej pokrywie^[3]. Wyrostek zapiersia ma zaostrzony wierzchołek^[2].

Ekologia i występowanie

Owad ten zasiedla lasy liściaste i mieszane, zwłaszcza naturalne; brak w drzewostanach intensywnie gospodarowanych^[3]. Gatunek saproksyliczny, związany z drzewami liściastymi, przede wszystkim z bukami i dębami. Bytuje pod zmurszałą, odstającą korą powalonych na glebę pni, rzadziej obumarłych pni stojących i leżących na ziemi grubszych gałęzi, a także w chodnikach kornikowatych, głównie z rodzaju pstrak^[4][3][2]. Zarówno larwy, jak i osobniki dorosłe są mykofagami, żerującymi na różnych grzybach, w tym na powłoczniku dębowym^[3].

Gatunek pierwotnie palearktyczny^[4]. W Europie znany jest z Portugalii, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Niemiec, Austrii, Włoch, Danii, Szwecji, Finlandii, Polski, Czech, Ukrainy, Chorwacji, Serbii, Czarnogóry, Grecji oraz europejskich części Rosji i Turcji^[1]. W Azji podawany jest m.in. z syberyjskiej i dalekowschodniej części Rosji^[4] oraz Indii. Ponadto zawleczony został do Stanów Zjednoczonych^[2]. W Polsce spotykany jest rzadko, sporadycznie, podawany z rozproszonych stanowisk^[4][3].