Robert Geyer

Robert Geyer (ur. 3 czerwca 1888 w Łodzi, zm. 12 grudnia 1939 tamże) – polski fabrykant (przemysł włókienniczy) pochodzenia niemieckiego działający w Łodzi, konsul honorowy Finlandii w Łodzi od 1927 roku^[1].

Robert Geyer

Data i miejsce urodzenia	3 czerwca 1888 Łódź, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	12 grudnia 1939 Łódź, Polska pod okupacją, III Rzeszy
Zawód, zajęcie	przedsiębiorca
Odznaczenia

Życiorys

Królestwo Polskie

Był wnukiem Ludwika, twórcy potęgi rodu i pierwszego łódzkiego fabrykanta, synem Gustawa i jego żony Heleny (1855–1935), jednym z ośmiorga rodzeństwa. Jego ojciec zmarł, gdy Robert miał pięć lat. Ukończył w Łodzi gimnazjum i Szkołę Kupiectwa, następnie studiował w Wyższej Szkole Handlowej w Dreźnie. Po powrocie w 1912 roku stryj Eugeniusz Geyer wprowadził go do zarządu rodzinnego przedsiębiorstwa, gdzie został dyrektorem ds. handlowych oraz zasiadał w zarządzie spółki akcyjnej. Jeszcze w czasie panowania rosyjskiego w Polsce Geyerowie zadeklarowali polską narodowość, m.in. w rosyjskim rejestrze obywateli Łodzi^[2].

I wojna światowa

Podczas I wojny światowej włączył się do działań Głównego Komitetu Obywatelskiego, gdzie zajmował się kwestiami finansowymi. Razem z Karolem Scheiblerem Juniorem, Stanisławem Silbersteinem i innymi łódzkimi przedsiębiorcami wspomagał finansowo miasto. Sprzeciwiał się wówczas również niemieckim rekwizycjom. Za posiadanie materiałów podlegających konfiskacie został nawet aresztowany na krótki czas^[3]. Angażował się w pomoc polskim żołnierzom oraz rodzinom poległych. Był również organizatorem Milicji Obywatelskiej^[2].

II Rzeczpospolita

Po zakończeniu wojny wycofał się na krótki czas z rodzinnej firmy, ale powrócił niedługo i zasiadł w radzie nadzorczej oraz zarządzie, razem ze swoim bratem Gustawem WIlhelmem oraz kuzynem Emilem. Spółka wówczas osiągała bardzo dobre wyniki finansowe. W 1929, dzięki jego staraniom, wprowadzono ją do ogólnokrajowego kartelu Zrzeszenia Producentów Przędzy Bawełnianej. Ze względu jednak na trudną sytuację łódzkiego przemysłu po I wojnie światowej Robert nie zdołał odbudować zakładów do kondycji przedwojennej, a po wybuchu wielkiego kryzysu w 1934 roku firma ogłosiła upadłość. Na pozór ciężka sytuacja, pozwoliła jednak na rozłożenie należności i w 1937 Robert, jego brat Gustaw oraz Władysław Gettlich, wykupili utracone zakłady jako Świętojerskie Zakłady Przemysłowo-Handlowe^[2].

W okresie dwudziestolecia międzywojennego angażował się w liczne przedsięwzięcia społeczne i charytatywne, m.in. udzielał się w Łódzkim Chrześcijańskim Towarzystwie Dobroczynności oraz Towarzystwie Budowy Domków Robotniczych. Miał wpływ na powstanie Towarzystwa Przyjaciół Łodzi oraz łódzkiego oddziału Polskiego Towarzystwa Historycznego. Udzielał również wsparcia Łódzkiego Towarzystwa Cyklistów i klubowi sportowemu „Geyer”, działającemu przy fabryce. Był także prezesem Izby Przemysłowo-Handlowej w Łodzi i zasiadał w radzie centralnej Lewiatana^[2]. Był znany w Warszawie, gdzie kierował zarządem Domu Towarowego „Bracia Jabłkowscy” w Warszawie, Miał duże wpływy w ministerstwie gospodarki, był także honorowym konsulem Finlandii w Polsce.

17 listopada 1926 został zaproszony, razem z Maurycym Poznańskim, Karolem Scheiblerem jr i Henrykiem Grohmanem, na organizowaną przez Stronnictwo Prawicy Narodowej konferencję, której celem miało być zorganizowanie łódzkiego oddziału partii. Fabrykanci poparli pomysł i 14 grudnia powstał łódzki oddział SPN, a Robert Geyer został nawet członkiem rady naczelnej^[4][2].

Po okupacji Łodzi przez Wehrmacht we wrześniu 1939 i zorganizowaniu obozu przejściowego na Radogoszczu powołano w listopadzie tego samego roku w Łodzi Komitet Pomocy Więźniom, którego członkiem był m.in. Robert Geyer.

Śmierć

Nocą 11 na 12 grudnia 1939 roku aresztowany został stryjeczny brat Roberta, Karol Geyer. Robert Geyer podjął interwencję u wojskowego komendanta miasta. Kiedy wrócił 12 grudnia, wraz z siostrzeńcem Guido Johnem, do swojego domu przy Piotrkowskiej 280, zastał w nim czterech funkcjonariuszy Gestapo. Jeden ze służących relacjonował, że słyszał głośną i krótką wymianę zdań po której padły strzały. Następnie widział, jak Guido John został zastrzelony, kiedy biegł przez park chcąc dostać się do furtki^[2]. Po opuszczeniu przez Gestapo domu Geyera, służący znalazł martwe ciało fabrykanta, a następnie powiadomił telefonicznie o tragedii żonę Guido Johna, Ingę^[5]. Władze okupacyjne wydały nakaz zorganizowania pogrzebu w nocy, zakazały też zgromadzeń. Pomimo zakazu, na cmentarzu obecny był tłum robotników z fabryki Geyerów. Przyczyny morderstwa nie są do końca jasne, jedna z wersji mówi, choć nie ma co do tego zgody, że przyczyną była odmowa podpisania Volkslisty.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Orderu Polonia Restituta
• Złoty Krzyż Zasługi (9 listopada 1931)^[6]