Roman Bolesław Ciborowski

Roman Bolesław Ciborowski, ps. Artur, Filip (ur. 9 sierpnia 1884 w Pułtusku, zm. 5 marca 1963 w Londynie) – pułkownik saperów Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Roman Ciborowski

Artur, Filip

pułkownik saperów
Pełne imię i nazwisko	Roman Bolesław Ciborowski
Data i miejsce urodzenia	9 sierpnia 1884 Pułtusk
Data i miejsce śmierci	5 marca 1963 Londyn
Przebieg służby
Lata służby	1914–1944
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	1 Brygada Saperów
Stanowiska	dowódca brygady
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka kampania wrześniowa
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w 9 sierpnia 1884 w Pułtusku, ówczesnym mieście powiatowym guberni łomżyńskiej, w rodzinie Jana i Walerii z Wesołowskich^[1][2][3]. Miał brata Edwarda^[4]. Od wczesnej młodości pracował w organizacjach niepodległościowych. Był członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej. Jako uczeń szkoły średniej przeciwstawiał się rusyfikacji. Za udział w strajku szkolnym, w 1905 uwięziono go i zesłano na Syberię, skąd uciekł. Po powrocie w rodzinne strony udał się do Krakowa, aby rozpocząć studia na Uniwersytecie Jagiellońskim. Ukończył osiem semestrów wydziału lekarskiego^[1]. W czasie studiów wstąpił do Związku Strzeleckiego.

Po wybuchu I wojny światowej wyruszył w sierpniu 1914 na front, w szeregach Legionów pod dowództwem Piłsudskiego. W latach 1915–1916 był dowódcą plutonu w kompanii technicznej Legionów Polskich. 20 sierpnia 1915 został mianowany podporucznikiem, a 1 lipca 1916 awansował na porucznika^[5]. 6 sierpnia 1917 objął dowództwa kompanii saperów nr 1^[6]. Wziął udział we wszystkich walkach stoczonych przez Legiony z armią rosyjską, a następnie w wojnie z Ukraińcami i bolszewikami w 1 pułku inżynieryjnym^[7]. W walkach wykazywał niezwykłe męstwo i odwagę.

15 października 1918 Rada Regencyjna ustaliła mu starszeństwo w stopniu kapitana z dniem 1 stycznia 1917^[8]. W 1920 został dowódcą II batalionu saperów. 30 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w Korpusie Inżynierii i Saperów, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich^[9]. W okresie od 1921 dowodzi 1 pułkiem saperów Legionowych^[10]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 13. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[11]. 25 stycznia 1926 został ukarany naganą pisemną przez szefa Saperów za nie zameldowanie w drodze służbowej wykonania rozkazu dowódcy Okręgu Korpusu oraz za spóźnione wykonywanie tegoż rozkazu^[12]. Z dniem 1 stycznia 1927 został przeniesiony służbowo na II roczny kurs fortyfikacyjny przy Oficerskiej Szkole Inżynierii z równoczesnym zwolnieniem z zajmowanego stanowiska i przeniesienim do kadry oficerów saperów^[13]. W grudniu 1927, po ukończeniu kursu, został przydzielony do Departamentu Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko pełniacego obowiązki szefa Wydziału Saperów^[14]. W kwietniu 1929 został mianowany dowódcą 1 Brygady Saperów^[15]. 18 lutego 1930 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1930 stopień pułkownika w korpusie oficerów inżynierii i saperów i 1. lokatą^[16]. W okresie od 6 grudnia 1930 do 31 lipca 1931 ukończył kurs doskonalący w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Z dniem 31 sierpnia 1934 został przeniesiony w stan spoczynku^[17].

Po zwolnieniu pracował w służbie państwowej. Po kampanii wrześniowej 1939 przedostał się przez Rumunię na Bliski Wschód, gdzie w 1942 został komendantem obozu przyjęć w Gederze w Iraku, a następnie dowódcą okręgu etapowego oraz w 1943 szefem saperów Bazy w Palestynie. 28 stycznia 1944 na skutek przekroczenia granicy wieku został przeniesiony w stan nieczynny^[3]. Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii^[3]. Zmarł 5 marca 1963 w Londynie i został pochowany został na cmentarzu St. Pancras^[3].

17 kwietnia 1918 ożenił się z Zofią Gawrychowską, z którą miał syna Janusza (ur. 1919) oraz dwie córki: Marię (ur. 1921) i Wandę (ur. 1924)^[1][4]. W 1929 rozwiódł się z żoną z powodu niezgodności charakterów^[4].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7473^[1] – 17 maja 1922^[18]
• Krzyż Niepodległości z Mieczami – 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[19][20]
• Krzyż Walecznych czterokrotnie (po raz drugi w 1922^[21])
• Złoty Krzyż Zasługi – 17 marca 1930 „za zasługi na polu organizacji wojska”^[22][23]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[1]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[1]
• Odznaka „Absolwenta Centrum Wyższych Studiów Wojskowych”

Opinie

• Z treści opinii wystawionych mu przez przełożonych wynika, że był odważnym i mężnym żołnierzem. Jako dowódca frontowy reprezentował najlepsze tradycje wojskowe. Oficer o wybitnej ideowości i wysokim poczuciu honoru. Bardzo zdolny, o dużej wiedzy ogólnej i fachowej. Dobry, wymagający i sprawiedliwy dowódca. Cechował go nade wszystko entuzjazm do pracy^[24].