Scymnus ater

Scymnus ater – gatunek chrząszcza z rodziny biedronkowatych. Zamieszkuje palearktyczną Eurazję od Półwyspu Iberyjskiego po Rosyjski Daleki Wschód. Bytuje głównie na drzewach i krzewach liściastych, rzadziej na świerkach.

Scymnus ater
Kugelann, 1794
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	chrząszcze
Rodzina	biedronkowate
Podrodzina	Scymninae
Plemię	Scymnini
Rodzaj	Scymnus
Podrodzaj	Scymnus (Neopullus)
Gatunek	Scymnus (Neopullus) ater
Synonimy
Scymnus celer Weise, 1891

Taksonomia

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1794 roku przez Johanna Gottlieba Kugelanna^[1].

Morfologia

Chrząszcz o owalnym, wydłużonym i stosunkowo spłaszczonym^[2] ciele długości od 1 do 1,5 mm^[3][2]. Powierzchnię ciała porastają rozproszone, białe szczecinki, które na opadającej części wierzchołka pokryw skierowane są ukośnie i odszwowo, co odróżnia go od podobnego skulika przędziorkowca^[3][2].

Głowa ma ubarwienie czarne z brunatnożółtymi narządami gębowymi^[2] i drobno punktowaną powierzchnię^[3]. Krótkie czułki^[2] zbudowane są z 11 członów i mają brązowe ubarwienie^[3]. Przedplecze jest czarne^[3], czasem z lekko rozjaśnionym przednim brzegiem i przednimi kątami. Powierzchnia przedplecza ma silną mikrorzeźbę oraz bardzo drobne i płytkie punktowanie^[2]. Barwa tarczki jest czarna. Pokrywy są w całości czarno ubarwione^[3][2] i mają bardzo dobrze zaznaczone guzy barkowe. Punktowanie pokryw jest dwojakie; punkty duże są dość silne, głębokie i mocno rozproszone, punkty małe są zaś płytkie i mają dwukrotnie mniejszą średnicę. Odnóża są ciemnobrunatne do czarniawych^[2], tylko stopy, a czasem też golenie są brązowe^[3]. Pazurki są u podstawy lekko rozszerzone, ale nierozdwojone. Przedpiersie ma na wyrostku międzybiodrowym dwa żeberka^[2]. Na pierwszym z widocznych sternitów odwłoka (pierwszym wentrycie) występują pełne, półokrągłe linie udowe, sięgające łukiem do ⅔ jego długości, a zewnętrznymi końcami do przedniej jego krawędzi^[3][2].

Ekologia i występowanie

Owad stenotopowy, zasiedlający lasy liściaste, a rzadziej mieszane, zwłaszcza rosnące na pobrzeżach wód. Bytuje głównie na drzewach liściastych, w tym dębach, leszczynach, lipach, wierzbach i drzewach owocowych. Rzadziej spotykany jest na świerkach. Zarówno larwy jak i owady dorosłe są drapieżnikami żerującymi na mszycach i czerwcach, w tym Chionaspis salicis. Postacie dorosłe zimują w dziuplach, ściółce, pod ostającą korą i wśród mchów^[4][5]. Sporadycznie znajdowane były też w hubach^[5].

Gatunek palearktyczny o rozmieszczeniu eurosyberyjskim^[4]. W Europie znany jest z Portugalii, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Danii, Norwegii, Szwecji, Łotwy, Litwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Białorusi, Ukrainy, Rumunii, Bułgarii, Słowenii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Grecji oraz europejskiej części Rosji^[6]. Dalej na wschód dociera przez Syberię na Rosyjski Daleki Wschód. W Polsce znany jest z nielicznych stanowisk rozproszonych na terenie całego kraju^[4].