Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Skoki narciarskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1964
zawody w skokach narciarskich w ramach igrzysk w Innsbrucku (31 stycznia – 9 lutego 1964) Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Skoki narciarskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1964 – zawody olimpijskie w skokach narciarskich przeprowadzone między 31 stycznia a 9 lutego 1964 roku w ramach igrzysk w Innsbrucku.
Skoczkowie narciarscy rywalizowali o medale olimpijskie po raz dziewiąty. Po raz pierwszy rozegrano dwie konkurencje olimpijskie – na dużej i normalnej skoczni. Zawody na obiekcie dużym przeprowadzono na Bergisel w Innsbrucku, natomiast konkurs na obiekcie normalnym odbył się na Toni-Seelos-Olympiaschanze w Seefeld.
Złoty medal w konkursie na skoczni normalnej zdobył Veikko Kankkonen, który wyprzedził Toralfa Engana i Torgeira Brandtzæga. W zawodach na skoczni dużej kolejność na dwóch pierwszych miejscach była odwrotna – Engan zdobył złoto, a Kankkonen srebro, natomiast Brandtzæg ponownie zakończył rywalizację na trzecim miejscu.
Do zawodów zgłoszonych zostało 58 skoczków z 15 narodowych reprezentacji. Najstarszym uczestnikiem zawodów olimpijskich był Ansten Samuelstuen, który miał wówczas niemal 35 lat, a najmłodszym – David Hicks, który miał wówczas nieco ponad 18 lat.
Remove ads
Przed igrzyskami
Podsumowanie
Perspektywa
Przygotowania
Wybór miasta goszczącego igrzyska nastąpił podczas sesji Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego w 1959 roku. W głosowaniu Innsbruck pokonał kandydatury Calgary oraz Lahti/Åre. Organizatorzy igrzysk po raz pierwszy zdecydowali się na decentralizację zawodów olimpijskich – w samym Innsbrucku przeprowadzono tylko konkurs skoków na dużej skoczni (Bergisel) oraz konkurencje w łyżwiarstwie. Pozostałe konkurencje odbyły się w miastach okolicznych, i tak np. konkurs na normalnej skoczni zorganizowano w oddalonym o 17,5 km (w linii prostej) od Innsbrucka mieście Seefeld in Tirol[2][3].
Przed rozpoczęciem igrzysk w Innsbrucku brakowało śniegu, wobec czego był on sprowadzany przez wojsko drogą lądową i powietrzną z miejsc, w których było go więcej. Prawidłowe przygotowanie skoczni Bergisel było o tyle istotne, że obiekt ten był nie tylko miejscem zmagań skoczków narciarskich, lecz również areną goszczącą ceremonię otwarcia igrzysk[2].
Wprowadzenie drugiego konkursu indywidualnego
Na 23. kongresie Międzynarodowej Federacji Narciarskiej w Madrycie na przełomie maja i czerwca 1961 roku delegaci FIS ustalili, że począwszy od 1962 roku w ramach mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym (czyli wówczas również w ramach igrzysk olimpijskich) rozgrywane będą dwa konkursy indywidualne w skokach narciarskich – na dużej i normalnej skoczni[4]. Igrzyska w 1964 roku były pierwszymi, podczas których w kalendarzu olimpijskim znalazły się obie konkurencje[2].
Przeprowadzone na dwa lata przed igrzyskami w Innsbrucku konkursy skoków w ramach mistrzostw świata w Zakopanem odbyły się na Średniej i Wielkiej Krokwi. Najdłuższe skoki na tych obiektach wynosiły odpowiednio 71,5 m oraz 103 m. Dla porównania najdalsze próby na skoczniach olimpijskich w 1964 roku wyniosły odpowiednio 80,5 m oraz 95,5 m, w związku z czym dla wielu różnica rozmiaru obiektów była zbyt mała[1][5].
Obrońcy tytułów
Obrońcą tytułu mistrza olimpijskiego na dużej skoczni był Helmut Recknagel. Srebrny medal w konkursu na igrzyskach w Squaw Valley zdobył Niilo Halonen, a brązowy – Otto Leodolter[6].
Zgodnie z funkcjonującą wówczas zasadą „podwójnego mistrzostwa” medaliści igrzysk olimpijskich otrzymywali jednocześnie medale mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym[7]. Wobec tego obrońcami tytułów zdobytych w zawodach rozegranych na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 1962 w Zakopanem bronili Toralf Engan na skoczni normalnej i Helmut Recknagel na skoczni dużej. Wicemistrzami świata w Zakopanem zostali Antoni Łaciak na obiekcie normalnym i Nikołaj Kamienski na dużym, a brązowymi medalistami – Helmut Recknagel na skoczni normalnej i Niilo Halonen na dużej[8][9].
Próby przedolimpijskie
W latach 1961–1964 przeprowadzono próby przedolimpijskie w skokach narciarskich i kombinacji norweskiej na skoczniach w Seefeld i Innsbrucku. Oficjalne zawody przedolimpijskie na normalnym obiekcie w Seefeld odbyły 31 stycznia 1963 roku w kombinacji i 3 lutego tego roku w skokach. Ponadto w Seefeld w 1961 roku rozegrano mistrzostwa Tyrolu w skokach (22 stycznia) i kombinacji (20 stycznia). Jako próby przedolimpijskie na skoczni Bergisel w Innsbrucku uznano konkursy Turnieju Czterech Skoczni rozegrane 6 stycznia 1961, 30 grudnia 1961, 30 grudnia 1962 i 5 stycznia 1964 roku[10].
Zawody w sezonie olimpijskim
Na przełomie grudnia 1963 i stycznia 1964 rozegrano 12. Turniej Czterech Skoczni. W klasyfikacji generalnej triumfował Fin Veikko Kankkonen, drugie miejsce zajął Torbjørn Yggeseth, a trzeci był Baldur Preiml[11]. Dwa zwycięstwa w konkursach odniósł Kankkonen (w Garmisch-Partenkirchen i Innsbrucku), a po jednym Yggeseth (w Oberstdorfie) i Preiml (w Bischofshofen). Na podium poszczególnych konkursów stawali również: Piotr Kowalenko, Antero Immonen, Aleksandr Iwannikow, Niilo Halonen, Józef Przybyła (dwukrotnie) i Helmut Recknagel[12][13][14][15]. Najdłuższy skok w zawodach na Bergisel w Innsbrucku oddał Przybyła – uzyskane przez niego 95,5 m było nowym rekordem skoczni[16][17].
W styczniu 1964 roku, w mniej prestiżowych zawodach triumfowali: Peter Eržen w memoriale Branka Božička[18], Otto Leodolter w międzynarodowych zawodach w Semmering[19], John Balfanz w konkursie w Le Brassus[20], a Josef Matouš w Grand Prix w Cortinie d’Ampezzo rozgrywanym o trofeum Campari[21].
Remove ads
Zasady
Podsumowanie
Perspektywa
W 1964 roku po raz pierwszy w zawodach olimpijskich zastosowano nową formułę rozgrywania konkursów w skokach narciarskich. Składały się one po raz pierwszy w historii z trzech serii konkursowych, z których do not łącznych zawodników wliczane były po dwie najlepsze próby. Taką formułę Międzynarodowa Federacja Narciarska wprowadziła podczas mistrzostw świata w Zakopanem w 1962 roku i wykorzystano ją również podczas igrzysk w Innsbrucku[1].
Dokonano również znaczących zmian w zasadach punktacji za osiągniętą odległość. Zniesiono zasadę, zgodnie z którą zawodnik mógł dotychczas otrzymać najwyżej notę bazową 60 punktów za dystans. Ustalano ją oddzielnie dla każdej serii konkursowej, zgodnie z osiąganymi w niej rezultatami. Podczas zawodów na normalnym obiekcie w Seefeld notę bazową przyznawano za osiągnięcie 79,5 metra w pierwszej i drugiej serii konkursowej, natomiast w trzeciej serii za skok na 79. metr. Z kolei na skoczni dużej w Innsbrucku 60 punktów można było otrzymać za uzyskanie 94 metrów w pierwszej serii, 90,5 metra w drugiej serii i 87 metrów w trzeciej serii. Od ustalonych w ten sposób rezultatów dodawano lub odejmowano wartości punktowe[2].
Niezmienne pozostały zasady dotyczące stylu – każdy skok konkursowy oceniany był przez pięciu sędziów, którzy mogli przyznać noty od 0 do 20 punktów z dokładnością do 0,5 punktu. Dwie skrajne noty odrzucano, a trzy pozostałe wliczano do noty zawodnika. Notą łączną była suma not za styl i za odległość[22][23].
Remove ads
Harmonogram zawodów
W programie igrzysk olimpijskich w Innsbrucku znalazły się dwa konkursy indywidualne w skokach narciarskich. Pierwszy z nich rozegrano na skoczni normalnej w Seefeld dnia 31 stycznia. Konkurs rozpoczął się o godzinie 13:00 czasu środkowoeuropejskiego (CET) i zakończył dwie godziny później. O godzinie 16:30 rozpoczęła się ceremonia dekoracji medalistów. W tych samych godzinach (13:00-15:00) przeprowadzono 9 lutego rywalizację na dużej skoczni w Innsbrucku. Medale za tę konkurencję przyznano tego samego dnia o godzinie 20:00[24][25].
Skocznie
Zawody rozegrano na dwóch obiektach – normalnym w Seefeld in Tirol i dużym w Innsbrucku. Obiektem zmagań olimpijskich w pierwszej z tych miejscowości była Toni-Seelos-Olympiaschanze, której punkt krytyczny wynosił wówczas 72,8 m[26]. W Innsbrucku rywalizacja odbyła się na Bergisel o punkcie K umieszczonym na 81. metrze[27][17].
Remove ads
Jury
Kierownikiem zawodów był Emmerich Pepeunig, funkcję delegata technicznego sprawował Miroslav Bělonožník, a pieczę nad pomiarem odległości sprawował Hans Fuchs. Kierownikiem skoczni w Seefeld był Anton Seelos, a w Innsbrucku – Helmut Egger. Spośród sędziów oceniających styl skoków sędzią głównym w konkursie na skoczni normalnej był Gunder Engebretsen, na dużej – Hannu Koskivouri[28].
Poniższa tabela przedstawia sędziów, którzy wystawiali noty za styl w poszczególnych konkursach.
Remove ads
Przebieg zawodów
Podsumowanie
Perspektywa
Pierwszy konkurs podczas igrzysk w 1964 roku odbył się 31 stycznia na normalnej skoczni w Seefeld. Do zawodów zostało zgłoszonych 54 zawodników z 15 państw. Ostatecznie sklasyfikowano 53 skoczków – na starcie nie stawił się Kanadyjczyk Frank Gartrell[29]. W pierwszej serii konkursowej punkty za odległość ustalano względem wyniku 79,5 metra – za jego osiągnięcie przyznawano 60 punktów[2]. Zawody otwarł skokiem na 76 metrów Hans Olav Sørensen[29]. Plasowało go to na czwartym miejscu po zakończeniu pierwszej serii. Liderem konkursu był po niej Josef Matouš, który ustanowił nowy rekord obiektu, uzyskując 80,5 metra. Na drugim miejscu ze stratą 2,2 punktu plasował się Toralf Engan po skoku na 79 metrów, natomiast trzecie miejsce zajmował Dieter Neuendorf, który uzyskał 78,5 metra. Łącznie 29 skoczków osiągnęło przynajmniej punkt krytyczny obiektu. Jeden z zawodników nie ustał swojej próby – László Gellér upadł po skoku na 74. metr[30].
W drugiej serii konkursowej odległością, na podstawie której ustalano oceny za długość skoku, również było 79,5 metra[2]. Rezultat lepszy od tej wartości uzyskał tylko Veikko Kankkonen, który lądował na 80. metrze i uzyskał najwyższą notę serii. Drugie miejsce w serii zajął Torgeir Brandtzæg po skoku na 79 metrów, a trzecie Toralf Engan z wynikiem 78,5 metra. Prowadzący po pierwszej rundzie Matouš uzyskał 77 metrów, co dało mu ósmą notę serii. Na prowadzenie po dwóch seriach wysunął się Engan z wynikiem 224,4 punktu. Drugie miejsce zajmował Matouš z notą 218,2 punktu, a trzecie Neuendorf z rezultatem 214,7 punktu. Punkt K osiągnęło bądź przekroczyło w sumie 33 zawodników. Dwóch skoczków nie ustało swoich prób – Peter Eržen (71 m) i Josef Zehnder (66 m)[31].
Dystans, za który przyznawano notę bazową, wynosił w ostatniej serii 79 metrów[2]. Taki rezultat osiągnęło dwóch zawodników – Engan i Kankkonen; obaj uzyskali ocenę 114 punktów. Trzeci wynik osiągnął Brandtzæg[32], co sprawiło, że ci trzej zawodnicy stanęli na podium olimpijskim. Ostatecznie Kankkonen zdobył złoto, Engan srebro, a Brandtzæg brąz. Lider po pierwszej serii i nowy rekordzista skoczni, Josef Matouš, uplasował się tuż za podium ze stratą 4,7 punktu[33]. Rezultat równy lub większy od punktu K uzyskało 28 skoczków[32]. Złoty medal Kankkonena oznaczał trzeci w historii tytuł mistrza olimpijskiego w skokach narciarskich dla zawodnika spoza Norwegii i jednocześnie drugi zdobyty dla Finlandii[34].
Drugi konkurs indywidualny przeprowadzono 9 lutego na dużej skoczni w Innsbrucku. W składach sześciu ekip nastąpiły zmiany w porównaniu z konkursem na obiekcie normalnym. W reprezentacji Niemiec Dieter Bokeloh zastąpił Maxa Bolkarta, wśród Norwegów zamiast Hansa Olava Sørensena wystąpił Bjørn Wirkola, w zespole polskim w miejsce Antoniego Łaciaka zaprezentował się Andrzej Sztolf, a w ekipie ZSRR skakał Koba Cakadze, zastępując Nikołaja Szamowa. Ponadto na liście startowej drugiego konkursu nie zostali uwzględnieni Kanadyjczyk Frank Gartrell i Włoch Bruno De Zordo. Do zawodów przystąpiło zatem 52 skoczków[33][35].
Notę bazową za odległość w pierwszej serii przyznawano za skok na 94. metr[2]. Granicę tę przekroczył tylko Veikko Kankkonen, który osiągnął 95,5 metra i wyrównał rekord skoczni Józefa Przybyły[17]. Na drugim miejscu po pierwszej kolejce plasował się Toralf Engan po skoku na 93,5 metra. Tracił do Fina 4,2 punktu. Trzecie miejsce zajmował Dieter Neuendorf, który osiągnął 92,5 metra, a na czwartej pozycji lokował się Torgeir Brandtzæg, który lądował pół metra bliżej. Punkt krytyczny w pierwszej serii osiągnęło bądź przekroczyło 40 skoczków. Czterech zawodników nie ustało swoich skoków – Karl-Heinz Munk (91,5 m), László Gellér (87 m), Josef Lichtenegger (77,5 m) i Ueli Scheidegger (73 m)[36].
W drugiej serii konkursu na skoczni dużej notę bazową można było otrzymać za osiągnięcie 90,5 metra[2]. Skoki na tę odległość oddało tylko dwóch zawodników – Engan i Kankkonen. Lepsze oceny za styl Norwega pozwoliły mu wyprzedzić Fina i objąć prowadzenie w zawodach. Na trzecie miejsce awansował Brandtzæg po skoku na 90 metrów. Rezultat równy bądź większy od punktu krytycznego uzyskało 30 skoczków. W serii odnotowano jeden upadek – skoku na 73 metry nie ustał Josef Zehnder[37].
Przy obliczaniu wyników trzeciej serii notę bazową za odległość przyznawano za skok na 87. metr[2]. Dystans ten osiągnął Brandtzæg, a o metr przekroczył go Kankkonen, jednak nie ustał swojej próby. Wyniki te nie zmieniły jednak podziału medali w konkursie – złoto zdobył zatem Engan, srebro Kankkonen ze stratą 1,8 punktu, a brąz Brandtzæg ze stratą 3,5 punktu do zwycięzcy. Czwarte miejsce zajął Dieter Bokeloh, a piąty był Kjell Sjöberg. Zawodnicy ci tracili jednak do podium olimpijskiego już blisko 13 punktów. Punkt krytyczny w ostatniej serii osiągnęło lub przekroczyło siedmiu skoczków. Trzech zawodników nie ustało swoich skoków – poza Kankkonenem byli to Josef Matouš (79,5 m) i Holger Karlsson (73 m)[38][35].
Remove ads
Medaliści
Konkurs indywidualny na skoczni K-72,8 (31.01.1964)
Konkurs indywidualny na skoczni K-81 (09.02.1964)
Klasyfikacja medalowa
Remove ads
Wyniki
Konkurs indywidualny na skoczni K-72,8 (31.01.1964)
Konkurs indywidualny na skoczni K-81 (09.02.1964)
Remove ads
Składy reprezentacji
Podsumowanie
Perspektywa
Poniżej znajduje się zestawienie wszystkich skoczków narciarskich, którzy wystartowali w konkursach Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1964 w Innsbrucku. W statystykach zawodnicy uporządkowani zostali według państw, w barwach których startowali. Dodatkowo, dla zawodników, którzy wystartowali w zawodach na poprzednich igrzyskach, podano miejsca, które w nich uzyskali.
W porównaniu z igrzyskami w Squaw Valley, w zawodach olimpijskich w Innsbrucku wzięli udział reprezentanci Czechosłowacji i Jugosławii, natomiast nie uczestniczyli w nich skoczkowie z Islandii i Francji. Były to pierwsze od igrzysk w Garmisch-Partenkirchen w 1936 roku zawody olimpijskie bez skoczków francuskich[40][41][42][43][44].
Remove ads
Uwagi
Przypisy
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads