Stanisław Komornicki-Nałęcz

Stanisław Komornicki^[a] herbu Nałęcz (ur. 26 sierpnia 1898 w Równem, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Stanisław Komornicki

major artylerii
Data i miejsce urodzenia	26 sierpnia 1898 Równe, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	1940 Charków, USRR, ZSRR
Przebieg służby
Lata służby	1916–1940
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	49 dywizjon artylerii lekkiej
Stanowiska	dowódca dywizjonu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Życiorys

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. 2007-11-09: Pierwszy dzień uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”

Urodził się 26 sierpnia 1898 w Równem, w ówczesnym powiecie krośnieńskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Prota i Ewy z Niesiołowskich^[2]. Był starszym bratem Bogusława. Maturę uzyskał w 1916 w gimnazjum w Wiedniu. 10 maja 1916 wcielony do 24 pułku strzelców polowych, następnie przeniesiony do 59 pułku artylerii polowej armii austriackiej. Ukończył szkołę artylerii w Preszburgu.

9 listopada 1918 wstąpił do Wojska Polskiego i dostał przydział do pociągu pancernego „Piłsudczyk”. Walczył w bitwie o Lwów i innych działaniach wojny polsko-ukraińskiej, następnie w wojnie polsko-bolszewickiej. W marcu 1920 pod Nachowem przyczynił się do zwycięstwa nad nieprzyjacielskim pociągiem pancernym^[3]. Za czyn ten został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

Po wojnie pozostał w zawodowej służbie wojskowej. W 1923 pełnił służbę na stanowisku dowódcy pociągu pancernego nr 12, pozostając oficerem nadetatowym 9 pułku artylerii polowej w Białej Podlaskiej^[4]. W następnym roku został przeniesiony do 23 pułku artylerii polowej w Będzinie^[5][6] na stanowisko adiutanta pułku. W 1924 awansował do stopnia kapitana. W 1930 odkomenderowany do Biura Ogólno-Administracyjnego MSWojsk.^[7] Z dniem 1 sierpnia 1933 został przeniesiony do 17 pułku artylerii lekkiej w Gnieźnie^[8]. 4 lutego 1934 został awansowany na stopień majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[9]. Po awansie został wyznaczony na stanowisko dowódcy dywizjonu^[10]. Od 1938 był I zastępcą dowódcy 13 dywizjonu artylerii konnej w Brodach (od następnego roku w Kamionce Strumiłowej)^[2].

W kampanii wrześniowej 1939 dowódca 49 dywizjonu artylerii lekkiej, ranny 17 września 1939 podczas obrony Twierdzy Brzeskiej przed XIX Korpusem Pancernym Wehrmachtu gen. Heinza Guderiana^[2]. Po agresji ZSRR na Polskę w nieznanych okolicznościach wzięty do niewoli sowieckiej, osadzony w obozie w Szepetówce, potem w Starobielsku^[2]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach^[2], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie^[11]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 1615^[2].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika^[12][13][14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[15][16][17].

Stanisław Komornicki był żonaty z Izabellą z Szulców, z którą miał syna Jacka (ur. 1933) oraz córki Izabellę (ur. 1934) i Marię (ur. 1938)^[3].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 5182
• Złoty Krzyż Zasługi – 11 listopada 1937 „za zasługi w służbie wojskowej”^[18]
• Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928^[19][20]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[2]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[2]
• Państwowa Odznaka Sportowa^[21]

Zobacz też

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie

Uwagi

1. W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Stanisław II Komornicki”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko, a mianowicie por. lek. Stanisława I Komornickiego (ur. 7 czerwca 1886), oficera rezerwy 2 Batalionu Sanitarnego w Lublinie^[1].