Stanisław Sroka (polityk)

Stanisław Sroka (ur. 7 listopada 1909 w Poznaniu, zm. 13 sierpnia 1967 w Warszawie) – polski polityk, prawnik i ekonomista. Prezydent Poznania (1945–1948) i minister gospodarki komunalnej (1961–1967).

Stanisław Sroka

Data i miejsce urodzenia	7 listopada 1909 Poznań
Data i miejsce śmierci	13 sierpnia 1967 Warszawa
Minister gospodarki komunalnej
Okres	od 18 maja 1961 do 13 sierpnia 1967
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Kazimierz Mijal
Następca	Andrzej Giersz
Prezydent Poznania
Okres	od 26 marca 1947 do października 1948
Poprzednik	Feliks Maciejewski
Następca	Leon Murzynowski
Odznaczenia

Grób Stanisława Sroki na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Życiorys

Urodził się w robotniczej rodzinie Franciszka i Wiktorii z domu Bartkowskiej. W początkowym okresie życia wychowywał się w bardzo trudnych warunkach materialnych^[1]. Ukończył Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu (matura w 1929), następnie studiował na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego (ukończony w 1936). Po studiach pracował w Izbie Rzemieślniczej w Poznaniu w charakterze kierownika referatu prawno-ekonomicznego, następnie zastępcy dyrektora Izby (1938–1939)^[2].

Będąc porucznikiem rezerwy brał udział w wojnie obronnej 1939, schwytany i uwięziony przez Niemców w obozie pod Kielcami. Zbiegł z obozu i wrócił do Poznania. W latach 1940–1942 pracował w Kaliszu, a następnie przedostał się do Generalnej Guberni. W celu uniknięcia wywiezienia do Niemiec, zmuszony był pracować w charakterze zwykłego urzędnika w zarządzie miejskim miasta Jędrzejowa^[2].

W styczniu 1945 powrócił do Poznania. Od 8 marca 1945 do 16 grudnia 1948 był członkiem Polskiej Partii Robotniczej, a następnie - Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Należał do egzekutywy komitetu miejskiego PPR w Poznaniu (od 1945) oraz komitetu warszawskiego (1948–1950), delegat na I i II Zjazd PPR oraz na Kongres Zjednoczeniowy. 31 stycznia 1945 powrócił do Poznania i został naczelnikiem Wydziału Organizacyjnego Urzędu Wojewódzkiego w Poznaniu.

16 lipca 1945, mając 36 lat, został przewodniczącym Miejskiej Rady Narodowej w Poznaniu (40 głosami za, 13 przeciwnymi i 7 wstrzymującymi się^[3]), a następnie od 26 marca 1947 do października 1948 prezydentem Poznania. Mimo planów zburzenia zamku cesarskiego w Poznaniu postanowił (po konsultacjach z Bolesławem Bierutem) pozostawić tę budowlę^[4].

28 października 1948 został powołany na stanowisko wiceprezydenta Warszawy (od 23 maja 1950 zastępcy przewodniczącego prezydium Rady Narodowej miasta stołecznego Warszawy), urząd objął w grudniu 1948. 19 maja 1953 został podsekretarzem stanu (wiceministrem) w Ministerstwie Gospodarki Komunalnej, w latach 1957–1961 był kierownikiem resortu. 18 maja 1961 został powołany na stanowisko ministra gospodarki komunalnej i pełnił je do końca życia. Miał udział m.in. w budowie zbiornika wodnego i zapory w Goczałkowicach.

Był żonaty z Marią z domu Biesiada (1915–2016), miał dwóch synów: Andrzeja i Leszka (1939–1992) oraz córkę Elżbietę.

Zmarł w Warszawie, pochowany w Alei Zasłużonych na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A23-tuje-14)^[5].

Ordery i odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy I (1964)^[6]
• Order Sztandaru Pracy II klasy
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1947)^[7]
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)^[8]
• Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego (1966)^[9]
• Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1965)^[10]