Stanisław Stankiewicz (podpułkownik)

Stanisław Stankiewicz^[a] (ur. 5 kwietnia 1896 w Wierciochach, zm. 17 września 1953 w Newton Abbot) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Ten artykuł dotyczy podpułkownika. Zobacz też: inne postaci noszące imię i nazwisko Stanisław Stankiewicz.

Stanisław Stankiewicz

podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	5 kwietnia 1896 Wierciochy
Data i miejsce śmierci	17 września 1953 Newton Abbot
Przebieg służby
Lata służby	od 1915
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	II Korpus Polski w Rosji
Jednostki	35 pułk piechoty 95 pułk piechoty
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 5 kwietnia 1896 we wsi Wierciochy, w ówczesnym powiecie sulwalskim guberni suwalskiej, w rodzinie Józefa i Franciszki z Szyłaków^[2][3][4][5]. Uczęszczał do szkoły miejskiej w Raczkach^[6]. W 1915 ukończył naukę w Seminarium Nauczycielskim w Wejwerach^[7].

17 sierpnia 1915 został powołany do armii rosyjskiej^[8]. Służył jako szeregowiec w batalionie zapasowym i na froncie rosyjsko-niemieckim^[6]. Od 1 października 1916 do 15 lutego 1917 uczył się w szkole oficerskiej w Kijowie^[6]. Po ukończeniu szkoły został mianowany chorążym i przydzielony do 34 pułku zapasowego, a później przeniesiony na front do 75 pułku piechoty, w którym dowodził plutonem^[6].

11 maja 1918 został ranny w bitwie pod Kaniowem^[9]. Dostał się do niemieckiej niewoli, w której przebywał do 12 listopada 1918^[10].

6 kwietnia 1920 został kontuzjowany w bitwie pod Nachowem na Polesiu^[9].

W 1922 zdał egzamin maturalny w gimnazjum matematyczno-przyrodniczym w Wilnie^[7]. 18 lutego 1928 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1928 stopień majora w korpusie oficerów piechoty i 199. lokatą^[11][12]. W kwietniu tego roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy II batalionu^[13]. Wiosną 1932 został przeniesiony z macierzystego pułku do Korpusu Ochrony Pogranicza^[14]. Od 21 marca 1932 do 10 czerwca 1933 dowodził Batalionem KOP „Ludwikowo”^[6][3]. Latem 1933 został przeniesiony do 52 pułku piechoty w Złoczowie na stanowisko dowódcy batalionu^[15][6][16]. Na stopień podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 37. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[12][17]. Później został przeniesiony do 35 pułku piechoty na stanowisko I zastępcy dowódcy pułku^[18].

W kampanii wrześniowej 1939 dowodził rezerwowym 95 pułkiem piechoty^[19]. Zmarł 17 września 1953 w Newton Abbot^[20].

Był żonaty, miał córkę Irenę Halinę (ur. 19 czerwca 1926)^[9].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1359^[2][21] – 28 lutego 1921^[22]
• Krzyż Niepodległości – 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^{[23][24][3][25]}
• Krzyż Walecznych czterokrotnie^[8][17]
• Złoty Krzyż Zasługi^[8][26]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[8]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[8]
• Medal Zwycięstwa^[8]
• Odznaka za Rany i Kontuzje z dwiema gwiazdkami^[27]

Uwagi

1. W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Stanisław III Stankiewicz”, w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko^[1].