Stefan Zając (podpułkownik)

Stefan Zając (ur. 26 grudnia 1895 w Rzeszowie, zm. 29 lipca 1961 w Cieplicach Śląskich-Zdroju) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Ten artykuł dotyczy oficera. Zobacz też: inne postaci noszące imię i nazwisko Stefan Zając.

Stefan Zając

podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	26 grudnia 1895 Rzeszów
Data i miejsce śmierci	29 lipca 1961 Cieplice Śląskie-Zdrój
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	32 pułk piechoty
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w 26 grudnia 1895 w Rzeszowie, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Szymona i Izabelli z Kowalskich^[1][2][a]. Uczył się w c. i k. Gimnazjum w Wadowicach. W roku szkolnym 1913/1914 ukończył naukę w klasie VII razem z Józefem Ćwiertniakiem, Maksymilianem Kamskim, Franciszkiem Lenczowskim, Bronisławem Maszlanka, Bruno Olbrychtem^[4]. 10 listopada 1914 razem z Józefem Ćwiertniakiem w swoim gimnazjum złożył wojenną maturę^[5].

Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłych Legionów Polskich. 26 kwietnia 1923 został przeniesiony do 19 pułku piechoty we Lwowie na stanowisko dowódcy kompanii strzeleckiej^[6]. Później dowodził szkołą podoficerską i w zastępstwie batalionem^[6]. 30 maja 1927 został przeniesiony do 71 pułku piechoty w Zambrowie na stanowisko dowódcy I batalionu^[7][6]. 18 lutego 1928 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 46. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[8]. 5 maja tego roku został przeniesiony do 40 pułku piechoty we Lwowie na stanowisko dowódcy I batalionu^[9][6]. W marcu 1931 został ponownie przeniesiony do 19 pułku piechoty na stanowisko kwatermistrza^[10]. W grudniu 1932 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza^[11][12]. 16 grudnia tego roku objął dowództwo batalionu KOP „Dawidgródek”^[6]. 24 stycznia 1934 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 i 10. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[13].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 walczył na czele 32 pułku piechoty pod Gruduskiem i w obronie Modlina. Po kapitulacji załogi twierdzy (29 września 1939) dostał się do niewoli niemieckiej^[14]. Przebywał w Oflagu II A Prenzlau, a następnie w Oflagu II D Gross-Born, gdzie pełnił funkcję dowódcy II batalionu jenieckiego^[14]. Po uwolnieniu z niewoli wrócił do kraju i został zarejestrowany w Państwowym Urzędzie Repatriacyjnym Oddział Wojewódzki w Łodzi^[14].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 105^[1][15][16]
• Krzyż Niepodległości – 9 stycznia 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[17][2][18]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 11 listopada 1936 „za zasługi w służbie wojskowej”^[19][20]
• Krzyż Walecznych czterokrotnie^[15][21][22]
• Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928^[23][15]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[24]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[24]
• Odznaka za Rany i Kontuzje z jedną gwiazdką^[25]
• łotewski Medal Pamiątkowy 1918-1928 – 6 sierpnia 1929^[26]

Uwagi

1. Na stronie internetowej „Żołnierze Niepodległości” podano błędnie, że urodził się w Wadowicach, służył w 6. kompanii 4 pułku piechoty, zaginął 13 września 1915 pod Hulewiczami i powrócił z niewoli w lutym 1918^[3]. Dane te dotyczą Stefana Zająca ur. w 1895 w Wadowicach, masarza, żołnierza 4 pp.