Szelomo Ben Ammi

Szelomo Ben Ammi (hebr.: שלמה בן עמי, ang.: Shlomo Ben-Ami, ur. 17 lipca 1943 w Tangerze) – izraelski historyk, dyplomata i polityk. W latach 1999–2001 minister bezpieczeństwa wewnętrznego, w latach 2000–2001 minister spraw zagranicznych Izraela. W latach 1996–2002 poseł do Knesetu z list Partii Pracy, a następnie lewicowej koalicji Jeden Izrael.

Szelomo Ben Ammi

‏שלמה בן עמי‎

Szelomo Ben Ammi (2014)
Data i miejsce urodzenia	17 lipca 1943 Tanger, Maroko Francuskie
Minister bezpieczeństwa wewnętrznego w rządzie Ehuda Baraka
Okres	od 6 lipca 1999 do 7 marca 2001
Przynależność polityczna	Partia Pracy, Jeden Izrael
Poprzednik	Awigdor Kahalani
Następca	Uzzi Landau
Minister spraw zagranicznych w rządzie Ehuda Baraka
Okres	od 2 listopada 2000 do 7 marca 2001
Przynależność polityczna	Partia Pracy, Jeden Izrael
Poprzednik	Ehud Barak
Następca	Szimon Peres
Poseł do Knesetu
Okres	od 17 czerwca 1996 do 11 sierpnia 2002
Przynależność polityczna	Partia Pracy, Jeden Izrael

Szelomo Ben Ammi (2006)

Życiorys

Młodość

Urodził się 17 lipca 1943 w Tangerze w ówczesnym francuskim Maroko^[1][2]. W 1955 wyemigrował wraz z rodziną do Izraela. Służbę wojskową odbywał w brygadzie Golani, wojsko opuścił w stopniu sierżanta^[2].

Kariera naukowa

Na Uniwersytecie Telawiwskim uzyskał bakalaureat oraz Master of Arts z historii i literatury hebrajskiej, następnie kontynuował studia na Uniwersytecie Oksfordzkim w St Antony’s College zdobywając tytuł doktorski (Ph.D)^[1][2][3].

Poświęcił się karierze naukowej, pracował jako wykładowca. W latach 1978–1990 opublikował pięć książek naukowych, przede wszystkim na temat hiszpańskiego i włoskiego faszyzmu^[2]. W latach 1980–1982 był profesorem wizytującym w St Antony’s College. Od 1982 do 1986 kierował Wydziałem Historii Uniwersytetu Telawiwskiego. W 1986 został profesorem. W 1992 był profesorem wizytującym w Woodrow Wilson International Center for Scholars w Waszyngtonie. W 1993 stworzył, a następnie do 1996 stał na czele, The Curiel Center for International Studies na Uniwersytecie Telawiwskim^[3].

Kariera dyplomatyczna

W 1987 został pierwszym ambasadorem Izraela w Hiszpanii, pełnił tę funkcję do grudnia 1991. Był w tym czasie członkiem izraelskiej delegacji podczas rozmów pokojowych z Palestyńczykami w Madrycie. W 1993 roku przewodził izraelskiej delegacji na międzynarodowej konferencji ds. uchodźców na Bliskim Wschodzie, która miała miejsce w Ottawie^[3].

Kariera polityczna

W wyborach w 1996 został wybrany posłem z listy Izraelskiej Partii Pracy. W czternastym Knesecie przewodniczył podkomisji służby zagranicznej, a także zasiadał w komisjach edukacji i kultury oraz komisji wspólnej ds. budżetu obronnego. Był też zastępczym członkiem komisji spraw zagranicznych i obrony. W kolejnych wyborach w 1999 Partia Pracy połączyła siły z partiami Meimad i Geszer tworząc koalicję Jeden Izrael. Ben Ammi uzyskał reelekcję z jej listy, a w Knesecie piętnastej kadencji zasiadał w dwóch komisjach – spraw zagranicznych i obrony oraz konstytucyjnej, prawa i sprawiedliwości^[2]. W powołanym 6 lipca 1999 rządzie Ehuda Baraka objął fotel ministra bezpieczeństwa wewnętrznego^[4], zastępując na tym stanowisku^[5]. 2 listopada 2000 objął również, opuszczone kilka miesięcy wcześniej przez Dawida Lewiego Ministerstwo Spraw Zagranicznych^[4]. Był jednym z głównych graczy na serii izraelsko-palestyńskich konferencji pokojowych, w tym szczycie w Camp David^[6]. Na obu stanowiskach ministerialnych pozostał do czasu upadku koalicji i zakończenia misji premiera przez Baraka – 7 marca 2001^[4]. W kolejnym rządzie następcami Ben Ammiego w kierowanych przez niego resortach zostali odpowiednio Uzzi Landau^[5] i Szimon Peres^[7]. 11 sierpnia 2002 Ben Ammi zrezygnował z zasiadania parlamencie, mandat objął po nim Orit Noked^[8].

Późniejsze lata

Został wiceprzewodniczącym założonego w Madrycie Toledo International Center for Peace^[3]. W 2006 rozpoczął współpracę jako publicysta z Project Syndicate^[9]. Współpracował także z The Huffington Post^[6] i Politico^[10].

Życie prywatne

Jest żonaty, ma troje dzieci^[1].

Zna angielski, hiszpański i francuski^[2].

Publikacje

Lista publikacji^[2][9]:

• The Origins of the Second Republic in Spain (1978)
• Fascism from Above (1978)
• Spain between Dictatorship and Democracy (1980)
• Italy between Liberalism and Fascism (1986)
• Anatomia de una Transicion (1990)
• Scars of War, Wounds of Peace: The Israeli-Arab Tragedy (2007)