Tadeusz Dyboski

Tadeusz Ignacy Dyboski (ur. 4 października 1891 w Cieszynie, zm. 1939 w Ptuju) – polski lekarz, major Wojska Polskiego, poseł na Sejm RP, dyrektor naczelny ZUS, członek Prezydium Partii Pracy w 1930 roku^[1].

Ten artykuł dotyczy Tadeusza Dyboskiego. Zobacz też: inne osoby o tym nazwisku.

Tadeusz Ignacy Dyboski

Tadeusz Ignacy Dyboski (1930)
major lekarz
Data i miejsce urodzenia	4 października 1891 Cieszyn
Data i miejsce śmierci	1939 Ptuj
Przebieg służby
Lata służby	1914–1920
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa

Tadeusz Ignacy Dyboski

Data i miejsce urodzenia	4 października 1891 Cieszyn
Data i miejsce śmierci	1939 Ptuj
Poseł na Sejm RP
Okres	od 1928 do 1935
Przynależność polityczna	Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem
Odznaczenia

Życiorys

Tadeusz Dyboski urodził się 4 października 1891 roku w Cieszynie^[2], jako syn Antoniego (1853–1917), notariusza, i Marii z Łopuszańskich. Uczył się w gimnazjum w rodzinnym mieście, następnie wyjechał do Krakowa na studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. W późniejszych latach studiował w Monachium i w Grazu, w tym ostatnim mieście w 1914 roku uzyskał doktorat. W czasie I wojny światowej pełnił służbę wojskową jako lekarz frontowy^[3].

24 września 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana lekarza, w korpusie lekarskim, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w Szpitalu Epidemicznym w Krakowie^[4].

Po zakończeniu wojny w 1920 roku zamieszkał w Krakowie, pracował jako asystent i zastępca dyrektora kliniki dermatologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Dokształcał się w Kopenhadze (w Instytucie Finsena) i w klinikach dermatologicznych w tymże mieście oraz w Londynie. W 1926 roku został prymariuszem (ordynatorem) jednego z oddziałów Szpitala św. Łazarza w Krakowie^[3]. Był członkiem Związku Strzeleckiego i YMCA^[5].

Po majowym zamachu stanu zaangażował się politycznie po stronie sanacji – w 1928 w 1930 roku wybierano go posłem do Sejmu z poparciem Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Jako poseł zaangażował się w prace komisji spraw zagranicznych (wiceprzewodniczący) i komisji zdrowia publicznego (przewodniczący)^[3].

W 1934 roku jako major ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 120. lokatą w korpusie oficerów rezerwy sanitarnych, grupa lekarzy, pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto. Posiadał przydział do Kadry Zapasowej 5 Szpitala Okręgowego w Krakowie^[6].

W latach 1933–1934 był zastępcą lekarza naczelnego Ubezpieczalni Społecznej w Krakowie, a następnie zastępcą dyrektora naczelnego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. W latach 1938–1939 kierował ZUS-em jako dyrektor naczelny.

Po wybuchu II wojny światowej wyemigrował do Królestwa Jugosławii. Zmarł w październiku 1939 roku w mieście Ptuj^[7][3]. Tam też został pochowany^[8].

Od 2 września 1917 roku był mężem Stefanii Romany z Uderskich (ur. 1890), artystki malarki^[9].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)^[10]
• Złoty Krzyż Zasługi (28 czerwca 1939)^[11]
• Wielki Oficer Orderu Świętego Sawy (Jugosławia)^[9]