Ulica Fryderyka Chopina w Warszawie

Ulica Fryderyka Chopina – ulica w warszawskiej dzielnicy Śródmieście, biegnąca od Alej Ujazdowskich do ul. Mokotowskiej^[2].

Ulica Fryderyka Chopina w Warszawie

Śródmieście Południowe
Ulica Fryderyka Chopina, widok w kierunku ul. Mokotowskiej
Państwo	Polska
Województwo	mazowieckie
Miejscowość	Warszawa
Długość	310 m[1]
Przebieg
0 m Aleje Ujazdowskie 80 m ul. Wacława Sieroszewskiego 190 m ul. Armanda Călinescu 310 m ul. Mokotowska
Położenie na mapie Warszawy Ulica Fryderyka Chopina w Warszawie
Położenie na mapie Polski Ulica Fryderyka Chopina w Warszawie
Położenie na mapie województwa mazowieckiego Ulica Fryderyka Chopina w Warszawie
52°13′21,8″N 21°01′18,6″E

Ulica Chopina ok. 1908, widok od strony ul. Mokotowskiej w kierunku Alej Ujazdowskich

Dolina Szwajcarska, po prawej Ambasada Rumunii (nr 10)

Historia

Przeprowadzona w 1891 na miejscu alei ogrodu zwanego Doliną Szwajcarską, brukowaną nawierzchnię otrzymała w 1895. W tym samym roku nadano oficjalnie nazwę ulicy^[3]. W nazwie przyjęto fonetyczny zapis nazwiska kompozytora – „ulica Szopena”^[4][5].

Na przełomie wieków ulica została obudowana komfortowymi kamienicami o eklektycznych dekoracjach fasad. Ulica była zamieszkiwana przez zamożnych lokatorów. Na terenie Doliny Szwajcarskiej wystawiono bogato zdobiony pałacyk Warszawskiego Towarzystwa Łyżwiarskiego.

W 1896 pod numerem 13 wzniesiono piętrową willę projektu Fryderyka Dietricha, przy udziale przedsiębiorcy Adolfa Szmidta, znanego też z przeprowadzenia ul. Dowcip.

Naprzeciwko, najprawdopodobniej według projektu Edwarda Goldberga wzniesiono dwie wielkomiejskie kamienice, z których jedna zdobiona była motywami neogotyckimi z elementami rokoka, zaś druga otrzymała dekorację w duchu neogotyku angielskiego.

W okresie 1899–1902 pod numerem 2 wybudowano willę hrabiego Zygmunta Rzyszczewskiego. Autorem projektu był François Arveuf; willa zniszczona w latach wojny została odbudowana w zupełnie innym kształcie.

W latach 1903–1904 pod numerem 1, u zbiegu z Alejami Ujazdowskimi zbudowano kamienicę Maurycego Spokornego, na terenie który odkupił on od Warszawskiego Towarzystwa Łyżwiarskiego. Kamienica, projektowana przez Dawida Landego, była jednym z najwybitniejszych dzieł architektury secesyjnej w Polsce. Jej elewacje ozdobił delikatny detal, a od strony Alej Ujazdowskich dodatkowo alegoryczne rzeźby Sława i Wiedza autorstwa Stanisława Romana Lewandowskiego. W kamienicy po 1910 mieszkał i tworzył wybitny architekt Czesław Przybylski.

W 1939 spłonęła część zabudowy ulicy w pobliżu Alej Ujazdowskich. Poważne zniszczenia przyniósł też 1944.

Po 1945 rozebrano mury wszystkich wypalonych kamienic, w tym bezcenną i mało uszkodzoną kamienicę Maurycego Spokornego. Ocalała jedynie willa Władysława Kieślańskiego pod nr. 2a z 1900, wzniesiona najprawdopodobniej według projektu Ludwika Panczakiewicza. W 1949 została ona przebudowana z przeznaczeniem na Ambasadę Norwegii. Zachowało się również 9, charakterystycznych dla Warszawy, słupów oświetleniowych („pastorałów”).

Na początku lat 50. zabudowę ulicy uzupełniono tzw. małym domem partii, mieszczącym początkowo Komitet Centralny PPR/PZPR (1948–1952) a następnie Komitet Warszawski PZPR (1952–1989). Obecnie mieszczą się tutaj Sąd Okręgowy i wydziały Ministerstwa Sprawiedliwości. Przed budynkiem w 2005 odsłonięto pomnik Stefana Roweckiego „Grota” autorstwa Zbigniewa Mikielewicza.

Pozostałością po Dolinie Szwajcarskiej jest miniaturowy ogródek z tarasami i fontanną zaprojektowany w 1951 przez architektów Zygmunta Stępińskiego i J. Dworakowską.

W listopadzie 2012 Rada Warszawy zmieniła brzmienie pierwotnie nadanej nazwy ulicy z Szopena na Fryderyka Chopina^[6].

Ważniejsze obiekty

• Budynek dawnego Komitetu Warszawskiego PZPR (nr 1)
• Ambasada Węgier (nr 2)
• Pomnik Stefana Roweckiego „Grota”
• Ambasada Finlandii (nr 4/8)
• Ambasada Rumunii (nr 10)

Otoczenie

• Park Ujazdowski w Warszawie