Władysław Pluciński

Władysław Pluciński (ur. 20 sierpnia 1879 w Odessie, zm. 1 maja 1954 w Warszawie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Władysław Pluciński

pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	20 sierpnia 1879 Odessa
Data i miejsce śmierci	1 maja 1954 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	PKU Włodzimierz Wołyński
Stanowiska	komendant PKU
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w rodzinie Maksymiliana^[1]. Był starszym bratem Tadeusza (1883–1951), architekta.

Służył w rosyjskim 58 Praskim Pułku Piechoty, który stacjonował w Mikołajowie i wchodził w skład 15 Dywizji Piechoty w Odessie^[2]. W szeregach tego pułku walczył w czasie I wojny światowej, awansując ze sztabskapitana na kapitana^[3].

1 czerwca 1921 pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego Łódź, a jego oddziałem macierzystym był 37 Pułk Piechoty^[4]. W latach 1921–1922 był komendantem Powiatowej Komendy Uzupełnień Kutno^[5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 95. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 37 pp w Kutnie^[6]. Później został przeniesiony do 45 Pułku Piechoty w Równem i przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Włodzimierz Wołyński na stanowisko komendanta^[7][8][9]. Z dniem 31 grudnia 1928 został przeniesiony w stan spoczynku^[10]. W 1934 jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”^[11].

Mieszkał w Warszawie przy ul. Mickiewicza 27^[12]. Zmarł 1 maja 1954 w Warszawie. 5 maja został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera G, rząd 4, grób 5)^[13].

Był żonaty z Marią, z którą miał córkę Aleksandrę (zm. 2 maja 1983) i syna^[13].

Ordery i odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi – 2 sierpnia 1928 „za zasługi na polu organizacji wojska”^[14][15]
• Medal Zwycięstwa^[16]
• Order św. Włodzimierza 4 stopnia z mieczami i kokardą – 30 lipca 1915^[3]
• Order św. Anny 2 stopnia z mieczami – 30 listopada 1915^[3]
• Order św. Stanisława 2 stopnia z mieczami – 13 lutego 1915^[3]
• Złoty Oręż św. Jerzego z napisem „Za odwagę” – 24 lutego 1915^[3]

5 września 1933 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”^[12].