Walerian Mercik

Walerian Stanisław Mercik (ur. 3 listopada 1893, zm. 17 czerwca 1957 w Kanadzie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Walerian Mercik

podpułkownik dyplomowany piechoty
Data urodzenia	3 listopada 1893
Data śmierci	17 czerwca 1957
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Błękitna Armia Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	Pułk Piechoty Nr 45 5 Dywizja Piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Życiorys

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach c. i k. Pułku Piechoty Nr 45^[1]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 lutego 1917 w korpusie oficerów rezerwy piechoty^[2]. Dostał się do włoskiej niewoli, a po uwolnieniu z niej, wstąpił do Armii Polskiej we Francji^[3] . W czasie wojny z bolszewikami dowodził kompanią i batalionem 49 Pułku Piechoty^[4][3] .

Po zakończeniu działań wojennych pełnił służbę na stanowisku adiutanta 49 pp^[3] [5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1387. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[6]. Później został przydzielony do Szkoła Podchorążych. Od 1 października 1923 do 29 lutego 1924 był dowódcą 52. klasy (Kurs doszkolenia młodszych oficerów i urzędników wojskowych)^[7], a następnie dowódcą kompanii w Oficerskiej Szkoły Piechoty^[8]. W roku szkolnym 1925/26 był dowódcą 1. kompanii podchorążych^[9]. Na jej czele walczył w maju 1926 po stronie Prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego. Z dniem 2 listopada 1926, po złożeniu egzaminu wstępnego i odbyciu stażu liniowego, został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1926/28^[10]. Z dniem 31 października 1928, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do 5 Dywizji Piechoty we Lwowie na stanowisko oficera sztabu^[11]. 27 stycznia 1930 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 47. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[12]. W marcu tego roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie^[13][14]. W maju 1934 został przeniesiony do Sztabu Głównego^[15]. W 1937 został przydzielony do Sekretariatu Komitetu Obrony Rzeczypospolitej na stanowisko oficera sekretariatu^[16][3] . Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 31. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[17].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 ewakuował się do Rumunii. Pełnił „delikatną” misję w Bukareszcie, a następnie kierował specjalną placówką na Biskim Wschodzie, w zainteresowaniu której były Bałkany^[3] . Później pełnił służbę na stanowisku szefa Bazy Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza^[18].

W 1953 wyjechał z Londynu do Kanady, gdzie mieszkał jego jedyny syn z rodziną^[3] .

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)^[19][20]
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca1931)^[21][19][20]
• Medal Niepodległości (9 listopada 1933)^[22]
• Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry)^[1]