Studiował na Uniwersytecie Wiedeńskim^[1]^[2]^[3], gdzie uczył się geografii, historii i muzykologii^[1]^[3]. Do grona jego nauczycieli należał Guido Adler^[1]^[2]^[3], uczęszczał też prywatnie na lekcje kompozycji u Hermanna Graedenera^[1]^[3]. Uczył się także śpiewu i gry na fortepianie^[1]. W 1912 roku uzyskał doktorat na podstawie pracy Matthias Georg Monn als Instrumentalkomponist^[2]^[3], w 1915 roku habilitował się na podstawie pracy Zur Entwicklungsgeschichte des Wiener klassischen Stils^[1]^[2]^[3]. Od 1919 roku był wykładowcą Uniwersytetu Wiedeńskiego^[2], od 1923 roku na stanowisku profesora^[1]^[3]. W 1928 roku został wykładowcą Uniwersytetu w Innsbrucku^[1]^[2]^[3]. Po Anschlussie został zwolniony z pracy przez nazistów, w trakcie II wojny światowej był robotnikiem przymusowym^[1]^[2] w zakładach metalowych^[3].

W 1945 roku objął posadę dyrektora konserwatorium w Wiedniu^[1]^[3], następnie od 1948 do 1961 roku wykładał ponownie na Uniwersytecie w Innsbrucku^[1]^[2]^[3]. W latach 1951–1961 był dyrektorem Zentrum für Mozartforschung w Mozarteum w Salzburgu^[1]^[2]^[3], będąc odpowiedzialnym za wydawanie dzieł W.A. Mozarta i organizację poświęconych kompozytorowi konferencji^[1]. Wyróżniony został Wielkim Srebrnym Medalem Miasta Salzburga^[1]. W 1956 roku ukazała się dedykowana mu księga pamiątkowa^[1].

W swojej pracy badawczej zajmował się muzyką okresu przedklasycznego i klasycznego, w tym zagadnieniem kształtowania się stylu klasycznego^[1]. Prowadził badania nad twórczością W.A. Mozarta, szczególnie nad jego kompozycjami instrumentalnymi, główną uwagę poświęcając kwestiom mozartowskiej melodyki^[1]. Był autorem studium Geschichte der Instrumentalmusik 1450 bis 1880, opublikowanego w ramach Handbuch der Musikgeschichte Guido Adlera (Frankfurt nad Menem 1924, 2. wyd. zrewid. 1930)^[1]^[2].

Życiorys

Przypisy