Wojciech Dobija

Wojciech Dobija (ur. 21 kwietnia 1859 w Rybarzowicach^[1], w pow. bialski, zm. 10 lutego 1933 we Lwowie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Szybkie fakty Data i miejsce urodzenia, Data i miejsce śmierci ...

Wojciech Dobija
Adalbert Dobija von Kamieniec
generał brygady
Data i miejsce urodzenia	21 kwietnia 1859 Rybarzowice
Data i miejsce śmierci	10 lutego 1933 Lwów
Przebieg służby
Lata służby	1881–1921
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Cesarsko-królewska Obrona Krajowa Wojsko Polskie
Jednostki	37 Pułk Piechoty OK 36 Pułk Piechoty OK PKU 49 pp
Stanowiska	dowódca batalionu dowódca pułku komendant PKU
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Był synem Szczepana, właściciela młyna, i Marii. W 1878 ukończył cesarskie i królewskie Wyższe Realne Gimnazjum w Wadowicach. W gimnazjum uczęszczał do jednej klasy z Tadeuszem Zapałowiczem, późniejszym tytularnym generałem dywizji^[2]. Następnie rozpoczął studia w Terezjańskiej Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt. 18 sierpnia 1881 zawodowy oficer austriackiej piechoty. W latach 1882–1886 instruktor w szkole jednorocznych ochotników, potem pełnił służbę na stanowiskach liniowych. W latach 1889–1903 poza wojskiem – urzędnik pocztowy. Powrócił do służby w stopniu majora. Dowódca II batalionu Pułku Piechoty Obrony Krajowej Nr 37 w Baošići (Czarnogóra)^[3]. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. W 1914 roku został dowódcą Pułku Piechoty Obrony Krajowej Nr 36 w Kołomyi^[4]. Służył w administracji wojskowej, przeważnie na terenach Polski. W czasie służby awansował na kolejne stopnie: podpułkownika (1 maja 1912 roku^[5]), pułkownika (1 listopada 1914 roku^[6]).

Piotr Stawecki, opierając się na aktach personalnych generała, podał, że pierwszy okres służby Wojciecha Dobija w c. i k. Armii trwał sześć lat (1881-1887); po przeniesieniu do rezerwy studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego, a następnie pracował. Walczył z Rosjanami na froncie wschodnim; był ciężko ranny; w 1915 został komendantem obozu jenieckiego w Terezinie; później przeniesiony w stan spoczynku; na początku 1918 przez dwa miesiące pozostawał w służbie administracyjnej w Radomiu; od kwietnia 1918 pracował w Starostwie w Zastawnej na Bukowinie. W kwietniu 1917 uzyskał nobilitację, wraz z dodaniem (we wrześniu 1918) predykatu „von Kamieniec”^[7] Po rozpadzie monarchii austro-węgierskiej powrócił do Lwowa.

W grudniu 1918 zgłosił się do Wojska Polskiego i otrzymał przydział do rezerwy oficerskiej we Lwowie. Pełnił służbę inspekcyjną w garnizonie Lwów. 21 sierpnia 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika, zaliczony do I Rezerwy armii, powołany do służby czynnej na czas wojny i przydzielony do Sekcji Poboru i Uzupełnień Departamentu I Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie^[8]. 3 września 1919 roku otrzymał przeniesienie na stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień 49 Pułku Piechoty w Kołomyi^[9]. 24 marca 1921 został przeniesiony do Głównej Stacji Zbornej w Krakowie^[10]. Z dniem 1 maja 1921 przeniesiony został w stan spoczynku, w stopniu pułkownika piechoty^[11]. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady^[12].

Na emeryturze mieszkał we Lwowie. Zmarł 10 lutego 1933 we Lwowie. Pochowany w Stanisławowie. Żonaty z Kazimierą z Iwińskich. Miał dwoje dzieci.

Życiorys

Awanse

Ordery i odznaczenia

Przypisy

Bibliografia

Wikiwand - on