Zbigniew Kurtycz

Zbigniew Kurtycz (ur. 16 maja 1919 we Lwowie, zm. 30 stycznia 2015 w Warszawie^[1]) – polski piosenkarz, gitarzysta i kompozytor.

Zbigniew Kurtycz

Data i miejsce urodzenia	16 maja 1919 Lwów
Data i miejsce śmierci	30 stycznia 2015 Warszawa
Instrumenty	gitara
Gatunki	jazz, rock and roll, ballady
Zawód	piosenkarz, kompozytor
Powiązania	Barbara Dunin
Odznaczenia

Życiorys

Syn Mieczysława Kurtycza - radcy handlowego w Ministerstwie Kolejnictwa, a poza tym dyrygenta lwowskiej orkiestry mandolinistów Hejnał. Początkowo ojciec udzielał mu lekcji gry na skrzypcach, jednak jego głównym instrumentem stała się gitara. Występował w wielu zespołach muzycznych. Zdawał maturę z Kazimierzem Górskim i Marianem Załuckim^[2]. Był też piłkarzem Pogoni Lwów (jako junior), wicemistrzem Polski juniorów w 1937. W czasie okupacji radzieckiej Kresów Wschodnich występował w teatrzyku rewiowym Feliksa Konarskiego (Ref-Rena)^[3]. Krótko występował w zespole Ady’ego Rosnera. Kiedy Sikorski i Majski podpisali umowę o utworzeniu polskiej armii na terenie ZSRR zaciągnął się do Wojska Polskiego. Z zespołem artystycznym 3 Dywizji Strzelców Karpackich przeszedł szlak bojowy jako żołnierz 2 Korpusu Polskiego Władysława Andersa^[4] poprzez Irak, Iran, Transjordanię, Palestynę i Włochy^[2].

W 1946 wrócił do Polski i śpiewał m.in. jazz, rock and roll, ballady. Jego największym przebojem jest piosenka „Cicha woda”, której był pierwszym wykonawcą^[5][6]. Skomponował m.in. utwory: „Jadę do ciebie tramwajem” (słowa Janusz Odrowąż) oraz „Wołam cię” (słowa M. Walewski). Od 1966 występował w duecie z żoną, Barbarą Dunin. Ich największym przebojem była piosenka „Żeby się ludzie kochali”. Współpracował z Polskim Radiem, występował w programie Podwieczorek przy mikrofonie, nagrał kilka płyt i występował za granicą. Po śmierci piosenkarza Juliana Sztatlera prowadził w Warszawie kawiarnię muzyczną Pod Gwiazdami^[6].

5 lutego 2015 po mszy świętej w kościele pw. św. Karola Boromeusza jego prochy zostały złożone w kolumbarium na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Dyskografia

Albumy studyjne:^[7][8]

• 1954 – Zbigniew Kurtycz / Zespół Smyczkowy Ryszarda Damrosza
• 1958 – Zbigniew Kurtycz / Zespół Instrumentalny Kazimierza Turewicza
• 1975 – Żeby się ludzie kochali (wspólnie z Barbarą Dunin)
• 1978 – Recepta na życie (wspólnie z Barbarą Dunin)

Odznaczenia, nagrody i wyróżnienia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1999)^[9]
• Złoty Krzyż Zasługi (1979)^[10]
• Brązowy Krzyż Zasługi (1971)
• Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2007)^[11]
• Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury” (1977)
• Nagroda Artystyczna Polskiej Estrady „Prometeusz” (1995)
• Wyróżnienie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2006)
• Wyróżnienie „Złote Liście Retro” (wspólnie z żoną Barbarą, 2006)^[12]
• Medal 90-lecia Stowarzyszenia Autorów ZAiKS (2009)^[13]