Zdzisław Jakubowski

Zdzisław Jakubowski (ur. 1 lutego 1900 w Tarnowie, zm. 27 lipca 1920 w okolicach wsi Krupy k. Łucka) – podporucznik pilot Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Zdzisław Jakubowski

podporucznik pilot
Data i miejsce urodzenia	1 lutego 1900 Tarnów
Data i miejsce śmierci	27 lipca 1920 Krupy k. Łucka
Przebieg służby
Lata służby	1916–1920
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie Lotnictwo Wojska Polskiego
Jednostki	21 eskadra niszczycielska
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska bitwa o Lwów (1918–1919) wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Życiorys

Syn Józefa i Heleny z Puchalskich^[1]. Szkołę średnią skończył w Tarnowie, jako 16 letni uczeń VI klasy gimnazjum w czerwcu 1916 roku wstąpił do Legionów^[2]. Został przydzielony do 3 pułku piechoty. Brał udział we wszystkich walkach pułku na Wołyniu, aż do końca 1917 roku. W czasie krótkich urlopów zdawał eksternistycznie kolejno egzaminy z klasy VI i VII. W końcu roku 1917 rozpoczął przyśpieszoną naukę w ostatniej klasie gimnazjum, którą ukończył w lutym 1918 roku^[2].

Po rozformowaniu Legionów Zdzisław Jakubowski został wcielony do armii austriackiej. Pełnił służbę do końca października 1918 roku. 30 października przybył na urlop do Krakowa. Uczestniczył w rozbrajaniu wojsk austriackich na początku listopada i natychmiast wstąpił do tworzonego Wojska Polskiego^[2]. Zgłosił się do tworzonych oddziałów lotniczych w Rakowicach. Po wybuchu wojny polsko-ukraińskiej razem z eskadrą został przeniesiony do Przemyśla^[2]. Tutaj służył jako obserwator. W czasie walk o Lwów wielokrotnie latał do oblężonego miasta przewożąc amunicję oraz pocztę.

Od 24 marca do 9 czerwca 1919 roku był uczniem klasy „N” Szkoły Podchorążych Piechoty^[3]. 21 czerwca 1919 został mianowany z dniem 1 czerwca 1919 podporucznikiem wojsk lotniczych i przydzielony do Inspektora Wojsk Lotniczych^[4]. Wkrótce Zdzisław Jakubowski ukończył Francuską Szkołę Pilotów w Warszawie^[5]. W maju i czerwcu 1920 roku został skierowany na kurs lotnictwa bojowego do Poznania. Po jego ukończeniu otrzymał przydział do 21 eskadra niszczycielskiej. W czasie wojny polsko-bolszewickiej został skierowany na front. 15 lipca, z ppor. obs. Olgierdem Tuskiewiczem, przeprowadził rozpoznanie na trasie Łuck—Równe—Dubno. Podczas lotu ich samolot został poważnie uszkodzony przez artylerię przeciwlotniczą (trafione został stery, śmigło i silnik). Załoga była zmuszona lądować przymusowo na terenach zajętych przez nieprzyjaciela, podpalić samolot i pieszo przedzierać się do własnych oddziałów^[6]. 27 lipca 1920 roku, w czasie lotu bojowego ze swoim mechanikiem st. szer. Andrzejem Antoszczakiem, ich samolot miał awarię silnika nad terenem zajętym przez nieprzyjaciela. Zostali zaatakowani przez oddział Armii Czerwonej i zabici podczas wymiany ognia^{[7][8][9][10]}. 19 stycznia 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w Wojskach Lotniczych, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich^[11].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 8133 – pośmiertnie 27 lipca 1922^[12]
• Medal Niepodległości – pośmiertnie 25 lipca 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[13]
• Polowa Odznaka Pilota – pośmiertnie 11 listopada 1928 „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918-1920”^[14]