Zygmunt Antoniewicz

Zygmunt Antoniewicz (ur. 17 września 1874 w Kowalewie Pomorskim^[1], zm. 9 maja 1919 w drodze ze Lwowa do Poznania) – polski żołnierz i malarz ormiańskiego pochodzenia, uczestnik I wojny światowej, powstania wielkopolskiego i wojny polsko-bolszewickiej. Podpułkownik Wojska Polskiego^[2]. Kawaler Orderu Virtuti Militari.

Zygmunt Antoniewicz

podpułkownik
Data i miejsce urodzenia	17 września 1874 Kowalewo Pomorskie, Cesarstwo Niemieckie
Data i miejsce śmierci	9 maja 1919 w drodze ze Lwowa do Poznania, II Rzeczpospolita
Przebieg służby
Lata służby	ok. 1914–1919
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Formacja	Armia Wielkopolska
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa Powstanie wielkopolskie Wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 17 września 1874 w Kowalewie Pomorskim w rodzinie polskiego Ormianina, podpułkownika Michała Wacława Antoniewicza i austriackiej Ormianki Augusty von Wolf (Kajlkeri/ԳԱՅԼՔԵՐԻ). Po ukończeniu Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, studiował sztuki piękne. Pracował jako malarz^[3].

Po wcieleniu do armii pruskiej odbył służbę wojskową i walczył na wielu frontach I wojny światowej, po czym został oficerem powstania wielkopolskiego. Po zwycięstwie powstania, za radą przyjaciela rodziny i głównodowodzącego powstania, generała Józefa Dowbor-Muśnickiego, przeszedł do Wojska Polskiego. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej i jako oficer w dniu 6 maja 1919 roku pod Lwowem został ciężko ranny.

Zmarł 9 maja 1919 w drodze do Poznania w wieku 44 lat. Rozkazem marszałka Józefa Piłsudskiego uznano go za Poległego na Polu Chwały i pośmiertnie odznaczono Orderem Virtuti Militari. Został pochowany na cmentarzu Bohaterów na stokach Cytadeli Poznańskiej – na jego własne życzenie – wśród towarzyszy broni na parceli powstańców wielkopolskich.

Życie prywatne

26 maja 1904 w Toruniu ożenił się z Józefą Kurzyńską^[3] (1877–1956)^[1]. Mieli sześcioro dzieci: Janinę (ur. 1905), Halinę Leokadię (1906^[3]–1991), Zdzisława (1908–1984; dziennikarza, trenera i sędziego sportowego), Janusza (1912–1991), Urszulę (1915–2000) i Tadeusza (ur. 1915).