ปารีส (ฝรั่งเศส : Paris , ออกเสียง: [paʁi] (ฟังเสียง ) เมืองหลวง และเมืองใหญ่ที่สุด ของประเทศฝรั่งเศส ตั้งอยู่บนแม่น้ำแซน บริเวณตอนเหนือของประเทศ อยู่ตรงใจกลางแคว้นอีล-เดอ-ฟร็องส์ (Île-de-France หรือ Région parisienne (RP) ) ภายในกรุงปารีสมีประชากรประมาณ 2,102,650 คน (มกราคม ค.ศ. 2023)[3] [4] สหภาพยุโรป รวมทั้งมีความหนาแน่นของประชากรเป็นอันดับที่ 30 ของโลกใน ค.ศ. 2022[5] ลอนดอน , โตเกียว และ นิวยอร์ก
ข้อมูลเบื้องต้น ปารีส, ประเทศ ...
ปารีส
ธง
ตราอาร์ม
คำขวัญ: Fluctuat nec mergitur "โคลงเคลงแต่มิล่ม"
ประเทศ ฝรั่งเศส แคว้น อีล-เดอ-ฟร็องส์ จังหวัด ปารีส สหเทศบาล Métropole du Grand Paris เขตการปกครอง 20 เขตท้องถิ่น การปกครอง • นายกเทศมนตรี (2020– 2026) อาน อีดาลโก (พรรคสังคมนิยม )พื้นที่1 105.4 ตร.กม. (40.7 ตร.ไมล์) • เขตเมือง (2020)2,853.5 ตร.กม. (1,101.7 ตร.ไมล์) • รวมปริมณฑล (2020)18,940.7 ตร.กม. (7,313.0 ตร.ไมล์) ประชากร 2
2,175,601 คน • ความหนาแน่น21,000 คน/ตร.กม. (53,000 คน/ตร.ไมล์) • เขตเมือง (มกราคม ค.ศ. 2017[1] 10,785,092 คน • ความหนาแน่นเขตเมือง3,800 คน/ตร.กม. (9,800 คน/ตร.ไมล์) • รวมปริมณฑล (มกราคม ค.ศ. 2017[2] 13,024,518 คน • ความหนาแน่นรวมปริมณฑล690 คน/ตร.กม. (1,800 คน/ตร.ไมล์) เขตเวลา UTC+1 (CET ) • ฤดูร้อน เวลาออมแสง )UTC+2 (CEST )รหัสอีนเซ /ไปรษณีย์ 75056 /75001-75020, 75116สูงจากระดับน้ำทะเล 28–131 m (92–430 ft) m หรือ 256 ft) เว็บไซต์ www.paris.fr 1 2 Population without double counting
ปิด
นับตั้งแต่ศตวรรษที่ 17 เป็นต้นมา กรุงปารีสได้รับการยกย่องให้เป็นหนึ่งในศูนย์กลางของโลกทางด้านการค้า , การทูต , การเงิน , วัฒนธรรม , แฟชั่น , ศิลปะ , อาหาร รวมถึงวิทยาศาสตร์ และเทคโนโลยี เช่นเดียวกับการเป็นเมืองแรก ๆ ของโลกที่มีการพัฒนาระบบไฟบริเวณถนนและที่สาธารณะ จึงเป็นที่รู้จักในชื่อ "เมืองแห่งแสงสว่าง" ในศตวรรษที่ 19[6] แคว้นของประเทศฝรั่งเศส ด้วยจำนวนประชากรกว่า 12,271,794 คน (มกราคม ค.ศ. 2023) หรือประมาณ 19% ของประชากรในประเทศ จึงทำให้ปารีสมีฐานะเป็นเอกนคร ภูมิภาคปารีสยังมีผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศ หรือจีดีพีสูงถึง 7.65 พันล้านยูโรใน ค.ศ. 2021 ซึ่งมากที่สุดในสหภาพยุโรป และจากข้อมูลของดิ อีโคโนมิสต์ อินเทลลิเจนซ์ ยูนิต ระบุว่ากรุงปารีสเป็นเมืองที่มีค่าครองชีพ สูงที่สุดเป็นอันดับ 9 ของโลก[7] นักท่องเที่ยว ต่างชาติสูงถึง 19 ล้านคนต่อปีใน ค.ศ. 2020[8]
กรุงปารีสยังเป็นหนึ่งในศูนย์กลางทางการคมนาคม ของทวีปยุโรป และการขนส่งทางอากาศที่สำคัญซึ่งมีท่าอากาศยาน นานาชาติสองแห่งให้บริการได้แก่ ท่าอากาศยานนานาชาติปารีส-ชาร์ล เดอ โกล ซึ่งถือเป็นท่าอากาศยานที่พลุกพล่านมากเป็นอันดับสองในทวีปยุโรป และ ท่าอากาศยานปารีส ออร์ลี [9] รถไฟฟ้าปารีส เปิดให้บริการมาตั้งแต่ ค.ศ. 1900 ในปัจจุบันให้บริการผู้โดยสารมากกว่า 5 ล้านคนต่อวัน[10] รถไฟใต้ดินมอสโก ปารีสยังมีชื่อเสียงในด้านการเป็นที่ตั้งของพิพิธภัณฑ์ สำคัญ ได้แก่ พิพิธภัณฑ์ลูฟวร์ รองรับนักท่องเที่ยวมากถึง 7.8 ล้านคนใน ค.ศ. 2022 ถือเป็นพิพิธภัณฑ์ทางศิลปะที่มีผู้เยี่ยมชมมากที่สุดในโลก[11] พิพิธภัณฑ์ออร์แซ , พิพิธภัณฑ์มาโมแตง-โมเนต์ และ พิพิธภัณฑ์ออรองเจอรี ซึ่งล้วนแต่มีชื่อเสียงทางด้านลัทธิประทับใจ หรือ อิมเพรสชันนิซึม ศูนย์ศิลปะและวัฒนธรรมแห่งชาติฌอร์ฌ ปงปีดู ยังเป็นที่ตั้งของผลงานศิลปะร่วมสมัย ในทวีปยุโรป รวมถึงพิพิธภัณฑ์รอแด็ง และ พิพิธภัณฑ์ปิกาโซ นอกจากนี้ ย่านประวัติศาสตร์บริเวณแม่น้ำแซน ยังได้รับการยกย่องให้เป็นแหล่งมรดกโลก โดยยูเนสโก มาตั้งแต่ ค.ศ. 1991[12]
กรุงปารีสยังเป็นที่ตั้งขององค์การระหว่างประเทศ ที่สำคัญ อาทิ องค์การเพื่อความร่วมมือทางเศรษฐกิจและการพัฒนา , สำนักงานชั่งตวงวัดระหว่างประเทศ , องค์การพลังงานระหว่างประเทศ , สหพันธ์เพื่อสิทธิมนุษยชนสากล , องค์การอวกาศยุโรป และธนาคารกลางแห่งสหภาพยุโรป และยังเป็นที่ตั้งของสโมสรกีฬาที่มีชื่อเสียงของประเทศ ได้แก่ สโมสรฟุตบอลปารีแซ็ง-แฌร์แม็ง และสโมสรรักบี้สตาด ฟร็องแซ รวมถึงสนามกีฬาสตาดเดอฟร็องส์ ซึ่งถูกสร้างขึ้นเพื่อใช้งานในฟุตบอลโลก 1998 ตั้งอยู่ในเทศบาลแซ็ง-เดอนี กรุงปารีสยังเป็นเจ้าภาพการแข่งขันเฟรนช์โอเพน หรือในชื่ออย่างเป็นทางการว่า โรลังด์ การ์รอส หนึ่งในสี่การแข่งขันเทนนิสแกรนด์สแลม ประจำปี และยังเคยเป็นเจ้าภาพการแข่งขันโอลิมปิกฤดูร้อน 1900 และ 1924 และมีกำหนดเป็นเจ้าภาพครั้งต่อไปในโอลิมปิกฤดูร้อน 2024 รวมทั้งการแข่งขันฟุตบอลโลก 1938 และ 1998 และการแข่งขันรักบี้ชิงแชมป์โลก 2007, ฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติยุโรป 1960 , 1984 และ 2016 รวมทั้งการแข่งขันตูร์เดอฟร็องส์ ซึ่งจัดขึ้นทุกเดือนกรกฎาคม
คำว่า ปารีส ออกเสียง /พาริส/ [ˈparɪs] หรือ /แพริส/ [ˈpæɹɪs] ในภาษาอังกฤษ และ /ปารี/ [paʁi] ในภาษาฝรั่งเศส เป็นคำที่มาจากชื่อเผ่าหนึ่งของชาวโกล เป็นที่รู้จักกันในนาม "ปารีซี" (Parisii) ซึ่งเป็นชาวเมืองที่อาศัยในสมัยก่อนโรมัน โดยที่เมืองมีชื่อเดิมว่า "ลูเทเชีย" (ละติน : Lutetia ) (ชื่อเต็ม "Lutetia Parisiorum" แปลว่า ลูเทเชียแห่งปารีซี) ในระหว่างคริสต์ศตวรรษที่ 1 ถึง 6 ในช่วงที่อาณาจักรโรมัน ยึดครอง แต่ในช่วงการครองราชย์ของจูเลียน ดิ อโพสเทต (พ.ศ. 904 - พ.ศ. 906 ) ได้เปลี่ยนชื่อเมืองเป็น "ปารีส"[13]
ปารีส มีชื่อเล่นมากมาย แต่ชื่อที่โด่งดังที่สุดคือ "นครแห่งแสงไฟ" (ฝรั่งเศส : La Ville-lumière ) ซึ่งหมายความว่าเป็นศูนย์กลางแห่งการเรียนและความรู้ ทั้งยังหมายความว่าเป็นเมืองที่สว่างไสวเต็มไปด้วยแสงไฟอีกด้วย ตั้งแต่ต้นคริสต์ศตวรรษที่ 20 เป็นต้นมา นครปารีสมีชื่อเรียกในภาษาสแลง ว่า "ปานาม" (ฝรั่งเศส : Paname [panam] ) เช่น ชาวปารีสมักแนะนำตนเองว่า "มัว, เชอซุยเดอปานาม" (ฝรั่งเศส : Moi, je suis de Paname ) หรือ "ฉันมาจากปานาม"
พลเมืองชาวปารีสเป็นที่รู้จักกันในนาม "ปารีเซียน" (Parisian) ("พาริเซิน" หรือ "แพริเซิน" [pʰəˈɹɪzɪənz / pʰəˈɹiːʒn̩z]) ในภาษาอังกฤษ หรือ "ปารีเซียง" [paʁizjɛ̃] ในภาษาฝรั่งเศส โดยคำนี้ บางครั้งจะถูกเรียกอย่างดูถูกว่า ปารีโก (Parigots) [paʁigo] โดยประชาชนที่อาศัยนอกแคว้นของปารีส แม้ว่าบางครั้งชาวปารีเซียงจะชอบพอกับคำนี้ก็ตาม
บทความหลัก: ประวัติศาสตร์ปารีส
หลักฐานทางโบราณคดีในการตั้งถิ่นฐานบริเวณปารีสตั้งแต่ 4,200 ปีก่อนคริสต์ศักราชคือพวกปาริซี่ ซึ่งเป็นเผ่าย่อยของพวกเซลติกซีนอนส์ โดยเป็นที่รู้จักในฐานะผู้ชำนาญทางเรือและการค้าขาย ได้อาศัยอยู่บริเวณลุ่มแม่น้ำแซน ตั้งแต่ 250 ปีก่อนคริสต์ศักราชเป็นต้นมา ต่อมาพวกโรมันได้ชัยชนะยึดครองที่ราบลุ่มปารีสใน 52 ปีก่อนคริสต์ศักราช โดยมีการตั้งถิ่นฐานอย่างถาวรในตอนปลายของศตวรรษเดียวกันบนฝั่งซ้ายของแม่น้ำแซน , เนินเขาแซนต์-เชอเนอวีแอฟ และเกาะอีลเดอลาซีเต เมืองดังกล่าวนี้เดิมเรียกว่า "ลูเตตีอา" (Lutetia ; ชื่อเต็ม Lutetia Parislorum Lutèce ) ตัวเมืองได้ขยายอย่างรวดเร็วในศตวรรษต่อ ๆ มาและกลายเป็นเมืองที่ร่ำรวย เต็มไปด้วยตลาด ราชวัง อ่างอาบน้ำ วัดวาอาราม โรงละครและโรงมหรสพใหญ่ เมื่อจักรวรรดิโรมัน ล่มสลายและการบุกของเยอรมันในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 3 ทำให้ "ลูแตส" อยู่ในช่วงตกต่ำและทรุดโทรม ในปี พ.ศ. 943 พลเมืองจำนวนมากได้อพยพออกจากเมืองลูแตส และหลังการยึดครองอีกครั้งหนึ่งของพวกโรมัน เมือง "ลูแตส" ได้เปลี่ยนชื่อเป็น "ปารีส"
ปราสาทลูฟร์ในคริสต์ศตวรรษที่ 15 ประมาณปี พ.ศ. 1043 ปารีสได้กลายเป็นเมืองหลวงของกษัตริย์โกลวิสที่ 1 แห่งแฟรงค์ เมื่อโกลวิสที่ 1 ได้สวรรคตลง อาณาจักรแฟรงค์ ได้ถูกแบ่งออก และปารีสได้กลายเป็นเมืองหลวงของรัฐอิสระขนาดเล็ก ในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 9 สมัยราชวงศ์กาโรแล็งเชียง เมืองปารีสได้กลายเป็นเขตฐานกำลังของพวกศักดินา เค้านต์แห่งปารีสมีอำนาจมากขึ้น จนกระทั่งมีอำนาจมากกว่ากษัตริย์แห่งแฟรงค์ตะวันตก (Francie occidentale ) เสียด้วยซ้ำไป เค้านต์แห่งปารีสนามว่า "โอโด" (Odo ) ได้ถูกเลือกให้เป็นกษัตริย์แทนชาร์ลส์ที่ 3 (ชาร์ลส์ อ้วน - Charles III le Gros ) เนื่องจากชื่อเสียงอันโด่งดังของเขาที่ได้ป้องกันเมืองปารีสจากการโจมตีของพวกไวกิง (ศึกปารีส (พ.ศ. 1428 - พ.ศ. 1429 )) แม้ว่าอีล เดอ ลา ซิเต้ จะรอดจากการโจมตีของพวกไวกิง แต่ฝั่งซ้ายของแม่น้ำแซน ที่ไม่มีการป้องกันก็ถูกทำลายอย่างย่อยยับ และแทนที่จะสร้างเมืองขึ้นมาใหม่บริเวณฝั่งซ้ายของแม่น้ำแซน ชาวปารีสได้เริ่มที่จะขยายตัวเมืองไปทางด้านฝั่งขวาของแม่น้ำแซน แทน ในปี พ.ศ. 1530 อูช กาเปต์ (Hugh Capet ) เค้านท์แห่งปารีสได้ถูกเลือกให้กลายเป็นกษัตริย์แห่งฝรั่งเศส เป็นผู้ก่อตั้งราชวงศ์กาเปเตียง และทำให้เมืองปารีสเป็นเมืองหลวงของประเทศฝรั่งเศส
ตั้งแต่ พ.ศ. 1733 พระเจ้าฟิลิปที่ 2 (Philippe Auguste ) ได้สร้างกำแพงเมืองล้อมรอบปารีสโดยมีลูฟร์ เป็นป้อมปราการฝั่งตะวันตกและต่อมาในปี พ.ศ. 1743 ได้ตั้งมหาวิทยาลัยปารีส ขึ้นมาซึ่งทำให้มีผู้คนหลั่งไหลเข้ามายังปารีสเป็นจำนวนมาก ในช่วงนี้เองที่เมืองปารีสได้พัฒนาในหลาย ๆ ด้านซึ่งในปัจจุบันยังมีให้เห็นเช่น เกาะ (อีล เดอ ลา ซิเต้ ) เป็นที่ตั้งรัฐบาลและสถาบันสอนศาสนา ทางฝั่งซ้ายของแม่น้ำแซน เป็นที่ตั้งสถาบันทางการศึกษา เช่น มหาวิทยาลัย วิทยาลัย โรงเรียน ฯลฯ ส่วนทางฝั่งขวาของแม่น้ำแซน เป็นที่ตั้งของการค้าขายและศูนย์กลางทางเศรษฐกิจของปารีส เช่น ตลาดเลส์ อาลส์ (Les Halles )
ปารีสไม่ได้เป็นเมืองหลวง ของประเทศฝรั่งเศส หลังจากถูกโจมตีโดยพันธมิตรของประเทศอังกฤษ คือพวกบูร์กงด์ (Burgondes) ในสงครามร้อยปี แต่ก็กลับมาเป็นเมืองหลวงในปี พ.ศ. 1980 เมื่อพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 7 (Charles VII, le Victorieux ) สามารถยึดกรุงปารีสกลับคืนมา แม้ว่ากรุงปารีสเป็นเมืองหลวงของประเทศฝรั่งเศส อีกครั้งหนึ่ง แต่พระเจ้าชาร์ลส์ที่ 7 ก็ตัดสินใจที่จะประทับ ณ ปราสาทหุบเขาลัวร์ ต่อมาในช่วงสงครามศาสนาของฝรั่งเศส (Guerres de religion ) กรุงปารีสเป็นฐานกำลังหลักของพวกคริสต์ นิกายคาทอลิก โดยรุนแรงสุดในเหตุการณ์โศกนาฏกรรมวันแซงต์-บาร์เตเลมี (Massacre de la Saint-Barthélemy ) ในปี พ.ศ. 2115 ต่อในปี พ.ศ. 2137 พระเจ้าอองรีที่ 4 ได้ก่อตั้งราชสำนักในกรุงปารีสอีกครั้งหนึ่งหลังจากยึดเมืองมาจากพวกคาทอลิก ระหว่างสงครามกลางเมืองฟรงด์ (Fronde ) ชาวปารีสได้ลุกฮือขึ้นประท้วงและก่อการจลาจล ซึ่งเป็นสาเหตุให้พระบรมวงศานุวงศ์ทั้งหลาย หลบหนีออกจากกรุงปารีสในปี พ.ศ. 2191 พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ย้ายราชสำนักอย่างถาวรไปยังแวร์ซายส์ ในปี พ.ศ. 2225 ศตวรรษต่อมากรุงปารีสเป็นศูนย์กลางของการปฏิวัติฝรั่งเศส มีการทลายคุกบัสตีย์ ในปี พ.ศ. 2332 และล้มระบอบกษัตริย์ในปี พ.ศ. 2335
การปฏิวัติอุตสาหกรรม จักรวรรดิฝรั่งเศสที่ 2 และยุคสวยงาม (Belle Époque ) ช่วยนำพากรุงปารีสไปสู่การพัฒนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ฝรั่งเศส ตั้งแต่คริสต์ทศวรรษ 1840 เป็นต้นมา การเดินทางโดยรถไฟทำให้มีประชากรจำนวนมากหลั่งไหลเข้ามายังกรุงปารีสเพื่อมาทำงานในอุตสาหกรรมต่าง ๆ กรุงปารีสได้ผ่านการบูรณะครั้งยิ่งใหญ่ภายใต้การปกครองของจักรพรรดินโปเลียนที่ 3 และบารงโอสส์มันน์ ซึ่งได้เปลี่ยนถนนเล็ก ๆ ในยุคกลางจนกลายเป็นถนนขนาดกว้างและมีตึกรามบ้านช่องร่วมสมัยจำนวนมากมาย การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้มีจุดประสงค์ให้กรุงปารีสมีความสวยงามและความสะอาดมากขึ้นกว่าเดิม ถึงกระนั้นก็มีประโยชน์ถ้าเกิดมีเหตุการณ์ปฏิวัติหรือเหตุการณ์รุนแรง เพราะกองทหารม้าและปืนไรเฟิลสามารถต่อกลอนกับกลุ่มพวกจลาจล ในขณะที่กลยุทธ์ในการซุ่มโจมตีหรือสกัดกั้นที่ใช้มากในสมัยการปฏิวัติฝรั่งเศส จะเป็นการล้าสมัย
ในปี พ.ศ. 2375 และ พ.ศ. 2392 อหิวาตกโรค ระบาดพลเมืองชาวปารีส แค่การระบาดในปี พ.ศ. 2375 เท่านั้นก็มีผู้ป่วยกว่า 20,000 คนจากประชากร 650,000 ในขณะนั้น กรุงปารีสยังได้เสียหายครั้งยิ่งใหญ่หลังจากสงครามฟรังโก-ปรัสเซีย (พ.ศ. 2413 - พ.ศ. 2414 ), การโค่นล้มจักรพรรดินโปเลียนที่ 3 , เทศบาลปารีส (La Commune de Paris - พ.ศ. 2414 ) ได้ทำให้กรุงปารีสลุกเป็นไฟหลังจากการต่อสู้กันระหว่างเทศบาลกับรัฐบาล ซึ่งเหตุการณ์นี้เป็นที่รู้จักกันในนาม "สัปดาห์แห่งเลือด" (Semaine sanglante )
กรุงปารีสได้กลับคืนสู่สภาพเดิมอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะจัดงานนิทรรศการนานาชาติ 1889 (พ.ศ. 2432 ) ทั้งนี้ได้มีการสร้างหอไอเฟล เพื่อเฉลิมฉลองการปฏิวัติฝรั่งเศส ครบรอบ 100 ปี เพื่อแสดงถึงศักยภาพของประเทศฝรั่งเศส ในด้านวิศวกรรมศาสตร์ แค่ "ชั่วคราว" เท่านั้น ซึ่งสิ่งก่อสร้างชิ้นนี้ได้กลายเป็นสิ่งก่อสร้างที่สูงที่สุดในโลกจนถึงปี พ.ศ. 2473 และกลายเป็นสัญลักษณ์ของกรุงปารีสไปโดยปริยาย ส่วนงานนิทรรศการนานาชาติ 1900 (พ.ศ. 2443 ) ได้มีการเปิดตัวรถไฟฟ้าปารีส เป็นครั้งแรก หลังจากนั้นก็ได้มีการจัดนิทรรศการและงานแสดงสินค้าต่าง ๆ มากมายซึ่งทำให้กรุงปารีสเป็นสถานที่ท่องเที่ยวและดึงดูดชาวต่างชาติเป็นจำนวนมากทั้งในด้านเศรษฐกิจและเทคโนโลยี
ช็องเซลีเซ ถนนที่มีชื่อเสียงที่สุดในฝรั่งเศสปารีสตั้งอยู่บนแม่น้ำแซน ซึ่งรวมถึงเกาะอีกสองเกาะคือ อีล แซงต์-หลุยส์ (Île Saint-Louis ) และ อีล เดอ ลา ซิเต้ (Île de la Cité ) ซึ่งเป็นส่วนที่เก่าแก่ที่สุดของเมือง ภูมิประเทศของปารีสโดยรวมคือ เป็นที่ราบลุ่ม โดยมีจุดต่ำสุดอยู่ที่ 35 เมตร (114 ฟุต ) เหนือระดับน้ำทะเล ทั้งยังมีเนินเขาอีกหลายแห่ง เนินเขาที่สูงที่สุดคือ มงต์มาร์ตร์ (Montmartre) (130 เมตร (426 ฟุต ))
พื้นที่ของปารีส ซึ่งไม่รวมสวนสาธารณะบัวส์ เดอ บูโลญ (Bois de Boulogne ) และบัวส์ เดอ แวงแซนน์ (Bois de Vincennes ) คือประมาณ 86.928 ตารางกิโลเมตร (33.56 ตารางไมล์ ) การแบ่งและรวมเขตครั้งสุดท้ายที่ใหญ่ที่สุดคือในปี พ.ศ. 2403 ซึ่งทำให้มีขนาดอย่างที่เห็นในปัจจุบัน ทั้งยังทำให้เกิดเขต (Arrondissement ) ที่หมุนรอบ ๆ ตามเข็มนาฬิกาอีกด้วย ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2403 เป็นต้นมา เมืองปารีสมีขนาด 78 กม.² (30.1 ม.² ) และได้ขยายออกไปเป็น 86.9 กม.² (34 ม.²) ในปี พ.ศ. 2463 และตั้งแต่ปี พ.ศ. 2472 เป็นต้นมา สวนสาธารณะบัวส์ เดอ บูโลญ และบัวส์ เดอ แวงแซนน์ ได้ผนวกกับตัวเมืองปารีสอย่างเป็นทางการ ทำให้กรุงปารีสมีขนาด 105.397 กม.² (40.69 ม.² ) จนถึงปัจจุบัน
ขนาดของกรุงปารีสหรือเขตเมืองปารีสนั้นมีการขยายตัวออกไปเกินเขตเมือง ทำให้เกิดรูปร่างเป็นวงรี ขยายตัวไปตามแม่น้ำแซน และแม่น้ำมาร์น ทางทิศตะวันออก และตะวันออกเฉียงใต้ของตัวเมือง และตามแม่น้ำแซน และแม่น้ำอวส ทางทิศตะวันตก และตะวันตกเฉียงเหนือ และถ้าเลยไปยังชนบท ความหนาแน่นของประชากรจะลดลงอย่างเห็นได้ชัดเนื่องจากมีป่าและที่ดินไว้สำหรับการเพาะปลูก อย่างไรก็ตามเขตมหานครปารีส (Agglomération parisienne ) มีเนื้อที่ถึง 14,518 กม² (5,605.5 ไมล์² ) ซึ่งใหญ่กว่าเนื้อที่กรุงปารีสถึง 138 เท่า
ปารีสมีภูมิอากาศแบบมหาสมุทร ซึ่งมีผลมาจากกระแสน้ำแอตแลนติกเหนือ เพราะฉะนั้นอุณหภูมิในเมืองไม่ค่อยมีอุณหภูมิสูงหรือต่ำเกินไป อุณหภูมิเฉลี่ยของกรุงปารีสคือ 15 °C (59 °F) และจะอยู่ราว 7 °C (45 °F) สถิติอุณหภูมิสูงที่สุดที่วัดได้คือ 40.4 °C (104.7 °F) ในวันที่ 28 กรกฎาคม พ.ศ. 2491 และต่ำที่สุดที่เคยวัดได้คือ −23.9 °C (−11.0 °F) เมื่อวันที่ 10 ธันวาคม พ.ศ. 2422 เมืองปารีสได้ประสบกับอุณหภูมิร้อนจัดในปี พ.ศ. 2547 และหนาวจัดในปี พ.ศ. 2549 มาเอง
ฝน สามารถตกทุกเมื่อ และปารีสก็เป็นที่รู้จักดีกับฝนตกฉับพลัน ปารีสมีปริมาณน้ำฝนเฉลี่ย 641.6 มม. (25.2 นิ้ว ) ต่อปี ส่วนหิมะ มักจะเกิดขึ้นน้อยครั้ง ส่วนมากมักจะตกในช่วงเดือนมกราคม และกุมภาพันธ์ (แต่เคยตกถึงเดือนเมษายน มาแล้ว) และไม่ค่อยพบว่าหิมะ ตกติดต่อกันเกินวัน
ข้อมูลเพิ่มเติม ข้อมูลภูมิอากาศของปารีส (ปาร์กมงซูรี), ความสูง: 75 เมตร (246 ฟุต), ปกติ ค.ศ. 1981–2010, สูงสุด ค.ศ. 1872–ปัจจุบัน, เดือน ...
ข้อมูลภูมิอากาศของปารีส (ปาร์กมงซูรี ), ความสูง: 75 เมตร (246 ฟุต), ปกติ ค.ศ. 1981–2010, สูงสุด ค.ศ. 1872–ปัจจุบัน
เดือน
ม.ค.
ก.พ.
มี.ค.
เม.ย.
พ.ค.
มิ.ย.
ก.ค.
ส.ค.
ก.ย.
ต.ค.
พ.ย.
ธ.ค.
ทั้งปี
อุณหภูมิสูงสุดที่เคยบันทึก °C (°F)
16.1
21.4
26.0
30.2
34.8
37.6
42.6
39.5
36.2
28.9
21.6
17.1
42.6
อุณหภูมิสูงสุดเฉลี่ย °C (°F)
7.2
8.3
12.2
15.6
19.6
22.7
25.2
25.0
21.1
16.3
10.8
7.5
16.0
อุณหภูมิเฉลี่ยแต่ละวัน °C (°F)
4.9
5.6
8.8
11.5
15.2
18.3
20.5
20.3
16.9
13.0
8.3
5.5
12.4
อุณหภูมิต่ำสุดเฉลี่ย °C (°F)
2.7
2.8
5.3
7.3
10.9
13.8
15.8
15.7
12.7
9.6
5.8
3.4
8.8
อุณหภูมิต่ำสุดที่เคยบันทึก °C (°F)
-14.6
-14.7
-9.1
-3.5
-0.1
3.1
2.7
6.3
1.8
-3.8
-14.0
-23.9
−23.9
หยาดน้ำฟ้า มม (นิ้ว)51.0
41.2
47.6
51.8
63.2
49.6
62.3
52.7
47.6
61.5
51.1
57.8
637.4
ความชื้น ร้อยละ83
78
73
69
70
69
68
71
76
82
84
84
75.6
วันที่มีหยาดน้ำฟ้าโดยเฉลี่ย (≥ 1.0 mm)
9.9
9.0
10.6
9.3
9.8
8.4
8.1
7.7
7.8
9.6
10.0
10.9
111.1
วันที่มีหิมะตกโดยเฉลี่ย
3.0
3.9
1.6
0.6
0.0
0.0
0.0
0.0
0.0
0.0
0.7
2.1
11.9
จำนวนชั่วโมงที่มีแดด
62.5
79.2
128.9
166.0
193.8
202.1
212.2
212.1
167.9
117.8
67.7
51.4
1,661.6
แหล่งที่มา 1: Meteo France ,[14] [15] [16]
แหล่งที่มา 2: Weather Atlas (ร้อยละของแสงอาทิตย์และรังสียูวี)[17]
ปิด
"The Art Newspaper", March 27,2023
"Paris–Montsouris (984)" (PDF) . Fiche Climatologique: Statistiques 1981–2010 et records (ภาษาฝรั่งเศส). Meteo France. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 27 February 2018. สืบค้นเมื่อ 26 February 2018 .
Andia, Béatrice de; Brialy, Jean-Claude (2001). Larousse Paris ISBN 978-2-03-585012-6 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Arbois de Jubainville, Henry; Dottin, George (1889). Les premiers habitants de l'Europe เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Ayers, Andrew (2004). The Architecture of Paris ISBN 978-3-930698-96-7 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 23 January 2021. สืบค้นเมื่อ 22 August 2020 . Bayrou, François (1994). Henri IV: le roi libre ISBN 978-2-7028-3282-0 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 .Beevor, Antony; Cooper, Artemis (2007). Paris After the Liberation: 1944–1949: 1944–1949 ISBN 978-0-14-191288-2 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Bell, Daniel A.; de-Shalit, Avner (2011). The Spirit of Cities: Why the Identity of a City Matters in a Global Age ISBN 978-1-4008-3972-8 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Berg, Leo van den; Braun, Erik (2012). National Policy Responses to Urban Challenges in Europe ISBN 978-1-4094-8725-8 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Bernard, Léon (1970). The emerging city: Paris in the age of Louis XIV ISBN 978-0-8223-0214-8 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Bezbakh, Pierre (2004). Petit Larousse de l'histoire de France (ภาษาฝรั่งเศส). Larousse. ISBN 978-2-03-505369-5 Blackmore, Ruth; McConnachie, James (2003). Rough Guide to Paris ed.). Rough Guides. ISBN 978-1-84353-078-7 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Blackmore, Ruth; McConnachie, James (2004). Rough Guide Paris Directions ISBN 978-1-84353-317-7 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Blanchard, Pascal; Deroo, Eric; El Yazami, Driss; Fournié, Pierre; Manceron, Gilles (2003). Le Paris Arabe (ภาษาฝรั่งเศส). La Découverte. ISBN 978-2-7071-3904-7 Blum, Carol (2002). Strength in Numbers: Population, Reproduction, and Power in Eighteenth-Century France ISBN 978-0-8018-6810-8 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Boogert, Kate van der (2012). Frommer's Paris 2013 ISBN 978-1-118-33143-9 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Borrus, Kathy (2012). Five Hundred Buildings of Paris ISBN 978-1-60376-267-0 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Braimoh, Ademola K.; Vlek, Paul L. G., บ.ก. (2008). Land Use and Soil Resources 212–. ISBN 978-1-4020-6778-5 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Broadwell, Valerie (2007). City of Light, City of Dark: Exploring Paris Below ISBN 978-1-4257-9022-6 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Burchell, S.C. (1971). Imperial Masquerade: The Paris of Napoleon III Busse, Peter E. (2006). "Belgae". ใน Koch, John T. (บ.ก.). Celtic Culture: A Historical Encyclopedia 195–200. ISBN 978-1-85109-440-0 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 19 August 2020. สืบค้นเมื่อ 31 May 2020 . Bussmann, Klaus (1985). Paris and the Ile de France ISBN 978-0-86350-038-1 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 22 May 2020. สืบค้นเมื่อ 6 July 2018 . Byrne, Jim (1987). Conflict and Change: Europe 1870–1966 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Byrne, Joseph P. (2012). Encyclopedia of the Black Death ISBN 978-1-59884-254-8 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Castells, Manuel (1983). The City and the Grassroots: A Cross-Cultural Theory of Urban Social Movements ISBN 978-0-520-05617-6 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Clark, Linda L. (2008). Women and Achievement in Nineteenth-Century Europe ISBN 978-0-521-65098-4 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Combeau, Yvan (2013). Histoire de Paris ISBN 978-2-13-060852-3 Combeau, Yvan (2003). Histoire de Paris ISBN 978-2-13-053865-3 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Compayré, Gabriel (2004). Abelard And the Origin And Early History of Universities ISBN 978-1-4179-4646-4 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Cunliffe, Barry (2004). Iron Age communities in Britain : an account of England, Scotland and Wales from the seventh century BC until the Roman conquest ed.). London: Routledge. ISBN 978-0-415-34779-2 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 17 April 2021. สืบค้นเมื่อ 18 November 2020 . Daniel Jay Grimminger Ph.D. (2010). Paris ISBN 978-1-4396-4101-9 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Damschroeder, David; Williams, David Russell (1990). Music Theory from Zarlino to Schenker: A Bibliography and Guide ISBN 978-0-918728-99-9 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Delamarre, Xavier (2003). Dictionnaire de la langue gauloise: Une approche linguistique du vieux-celtique continental (ภาษาฝรั่งเศส). Errance. ISBN 978-2-87772-369-5 De Moncan, Patrice (2007). Les jardins du Baron Haussmann . Paris: Les Éditions du Mécène. ISBN 978-2-907970-91-4 De Moncan, Patrice (2012). Le Paris d'Haussmann (ภาษาฝรั่งเศส). Paris: Les Editions du Mecene. ISBN 978-2-907970-98-3 Dominé, André (2014). Culinaria France . Cologne: Könemann Verlagsgesellschaft mbh. ISBN 978-3-8331-1129-7 Dosch, Dee Davidson (2010). A Summer in '69 ISBN 978-1-60976-878-2 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 29 December 2016. สืบค้นเมื่อ 12 October 2016 . Dottin, George (1920). La Langue Gauloise : Grammaire, Textes et Glossaire ISBN 978-2-05-100208-0 Dregni, Michael (2004). Django : The Life and Music of a Gypsy Legend: The Life and Music of a Gypsy Legend ISBN 978-0-19-803743-9 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Dregni, Michael (2008). Gypsy Jazz : In Search of Django Reinhardt and the Soul of Gypsy Swing: In Search of Django Reinhardt and the Soul of Gypsy Swing ISBN 978-0-19-804262-4 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Du Camp, Maxim (1875). Paris: ses organes, ses fonctions et sa vie jusqu'en 1870 ISBN 978-2-910305-02-4 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Dutton, Paul Edward (1994). The Politics of Dreaming in the Carolingian Empire ISBN 978-0-8032-1653-2 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Singleton, Esther (1912). Paris as Seen and Described by Famous Writers ... เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Evans, Graeme (2002). Cultural Planning: An Urban Renaissance? ISBN 978-0-203-45974-4 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Falileyev, Alexander (2010). Dictionary of Continental Celtic Place-names: A Celtic Companion to the Barrington Atlas of the Greek and Roman World . CMCS. ISBN 978-0-9557182-3-6 Fallon, Steve; Williams, Nicola (2008). Paris (7 ed.). Lonely Planet. ISBN 978-1-74059-850-7 Fierro, Alfred (1996). Histoire et dictionnaire de Paris (ภาษาฝรั่งเศส). Lafont. ISBN 978-0-7859-9300-1 Forsyth, David (1867). Marie Antoinette in the Conciergerie, a lecture เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Franck, Dan (2003). Bohemian Paris: Picasso, Modigliani, Matisse, and the Birth of Modern Art ISBN 978-0-8021-3997-9 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Fraser, Benjamin; Spalding, Steven D. (2011). Trains, Culture, and Mobility: Riding the Rails ISBN 978-0-7391-6749-6 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Frommer's (2012). AARP Paris 2012 ISBN 978-1-118-26621-2 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Garrioch, David (2002). The making of revolutionary Paris ISBN 978-0-520-24327-9 Goebel, Michael (2015). Anti-Imperial Metropolis: Interwar Paris and the Seeds of Third World Nationalism ISBN 978-1-107-07305-0 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 22 May 2020. สืบค้นเมื่อ 7 September 2017 . Goldstein, Natalie (2005). Droughts And Heat Waves: A Practical Survival Guide ISBN 978-1-4042-0536-9 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Goodman, David C. (1999). The European Cities and Technology Reader: Industrial to Post-industrial City ISBN 978-0-415-20082-0 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Gordon, David (2006). Planning Twentieth Century Capital Cities . New York: Routledge. ISBN 978-0-415-28061-7 Haine, W. Scott (1998). The World of the Paris Café: Sociability Among the French Working Class, 1789–1914 ISBN 978-0-8018-6070-6 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Hall, Peter; Pain, Kathy (2012). The Polycentric Metropolis: Learning from Mega-City Regions in Europe ISBN 978-1-136-54768-3 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Harding, Vanessa (2002). The Dead and the Living in Paris and London, 1500–1670 ISBN 978-0-521-81126-2 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Hart, Alan (2004). Going to Live in Paris: How to Live and Work in France's Great Capital ISBN 978-1-85703-985-6 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Hargreaves, Alec Gordon; Kelsay, John; Twiss, Sumner B. (2007). Politics and Religion in France and the United States ISBN 978-0-7391-1930-3 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Hazan, Eric (2011). The Invention of Paris: A History in Footsteps ISBN 978-1-84467-800-6 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Hervé, Peter (1818). A Chronological Account of the History of France 72 . Higonnet, Patrice L. R. (2009). Paris: Capital of the World ISBN 978-0-674-03864-6 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Horne, Alistair (2003). Seven Ages of Paris ISBN 978-0-679-45481-6 d'Istria, Robert Colonna (2002). Paris and Versailles ISBN 978-2-7131-0202-8 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Jefferson, David (2009). Through the French Canals ed.). ISBN 978-1-4081-0381-4 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 17 April 2021. สืบค้นเมื่อ 22 August 2020 . Jones, Colin (2006). Paris: Biography of a City ISBN 978-0-14-028292-4 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Jones, Colin (1994). The Cambridge Illustrated History of France 48 . ISBN 978-0-521-66992-4 west francia kingdom. Jarrassé, Dominique (2007). Grammaire des jardins parisiens: de l'héritage des rois aux créations contemporaines ISBN 978-2-84096-476-6 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Kaberry, Rachel; Brown, Amy K. (2001). Paris ISBN 978-1-85828-679-2 Korgen, Kathleen Odell; White, Jonathan Michael (2008). The Engaged Sociologist: Connecting the Classroom to the Community ISBN 978-1-4129-6900-0 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Knapp, Andrew; Wright, Vincent (2006). The Government and Politics of France ISBN 978-0-415-35732-6 Krinsky, Carol Herselle (1996). Synagogues of Europe: Architecture, History, Meaning . Dover Publications . ISBN 978-0-486-29078-2 Lambert, Pierre-Yves (1994). La langue gauloise: description linguistique, commentaire d'inscriptions choisies . Errance. ISBN 978-2-87772-089-2 Lawrence, Rachel; Gondrand, Fabienne (2010). Paris (City Guide) ed.). London: Insight Guides. ISBN 978-981-282-079-2 Leclanche, Maria Spyropoulou (1998). Le refrain dans la chanson française: de Bruant à Renaud ISBN 978-2-84287-096-6 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Madge, Charles; Willmott, Peter (2006). Inner City Poverty in Paris and London ISBN 978-0-415-41762-4 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Masson, Jean-Louis (1984). Provinces, départements, régions: l'organisation administrative de la France . Fernand Lanore. Mehra, Ajay K.; Levy, Rene (2011). The Police, State and Society: Perspectives from India and France ISBN 978-81-317-3145-1 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Metzelthin, Pearl Violette Newfield (1981). Gourmet เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 6 February 2021. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Meunier, Florian (2014). Le Paris du Moyen Âge (ภาษาฝรั่งเศส). Éditions Ouest-France. ISBN 978-2-7373-6217-0 Michelin (2011). Paris Green Guide Michelin 2012–2013 ISBN 978-2-06-718220-2 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Montclos, Jean-Marie Perouse De (2003). Paris, City of Art ISBN 978-0-86565-226-2 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Modood, Tariq; Triandafyllidou, Anna; Zapata-Barrero, Ricard (2012). Multiculturalism, Muslims and Citizenship: A European Approach ISBN 978-1-134-25561-0 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Mroue, Haas (2006). Frommer's Memorable Walks in Paris ISBN 978-0-470-03712-6 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Nègre, Ernest (1990). Toponymie générale de la France . Librairie Droz. ISBN 978-2-600-02883-7 Nevez, Catherine Le (2010). Paris Encounter ISBN 978-1-74220-503-8 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Newman, Peter; Thornley, Andy (2002). Urban Planning in Europe: International Competition, National Systems and Planning Projects ISBN 978-0-203-42794-1 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Oscherwitz, Dayna (2010). Past Forward: French Cinema and the Post-Colonial Heritage 135. ISBN 978-0-8093-8588-1 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Overy, Richard (2006). Why the Allies Won . Pimlico. ISBN 978-1-84595-065-1 Paine, Thomas (1998). Rights of Man, Common Sense, and Other Political Writings ISBN 978-0-19-283557-4 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Papayanis, Nicholas (2004). Planning Paris Before Haussmann ISBN 978-0-8018-7930-2 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Perry, Gillian (1995). Women Artists and the Parisian Avant-garde: Modernism and 'feminine Art' Art, 1900 to the Late 1920s ISBN 978-0-7190-4165-5 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Perry, Marvin; Chase, Myrna; Jacob, James R.; Jacob, Margaret C.; Von Laue, Theodore H. (2011). Western Civilization: Ideas, Politics, and Society: from 1600: Ideas, Politics, and Society: From the 1600s ed.). Cengage Learning. ISBN 978-1-111-83171-4 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Phillips, Betty Lou (2005). The French Connection ISBN 978-1-58685-529-1 Rand, Tom (2010). Kick the Fossil Fuel Habit: 10 Clean Technologies to Save Our World ISBN 978-0-9812952-0-6 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Robb, Graham (2010). Parisians: An Adventure History of Paris ISBN 978-0-330-52254-0 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Robertson, Jamie Cox (2010). A Literary Paris: Hemingway, Colette, Sedaris, and Others on the Uncommon Lure of the City of Light ISBN 978-1-4405-0740-3 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Rodgers, Eamonn J. (1999). Encyclopedia of Contemporary Spanish Culture ISBN 978-0-415-13187-2 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Rougerie, Jacques (2014). La Commune de 1871 (ภาษาฝรั่งเศส). Paris: Presses universitaires de France. ISBN 978-2-13-062078-5 Rousseau, George Sebastian (2004). Yourcenar ISBN 978-1-904341-28-4 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Sarmant, Thierry (2012). Histoire de Paris: politique, urbanisme, civilisation ISBN 978-2-7558-0330-3 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Schmidt, Joël (2009). Lutèce: Paris, des origines à Clovis ISBN 978-2-262-03015-5 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Schumacher, Claude (1996). Naturalism and Symbolism in European Theatre 1850–1918 ISBN 978-0-521-23014-8 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Shack, William A. (2001). Harlem in Montmartre, A Paris Jazz Story between the Great Wars . University of California Press. ISBN 978-0-520-22537-4 Shales, Melissa (2007). Paris ISBN 978-1-84537-661-1 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Simmer, James (1997). Innovation Networks and Learning Regions? ISBN 978-0-11-702360-4 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Steele, Valerie (1998). Paris Fashion: A Cultural History ISBN 978-1-85973-973-0 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Sutherland, Cara (2003). The Statue of Liberty ISBN 978-0-7607-3890-0 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Tallett, Frank; Atkin, Nicholas (1991). Religion, Society and Politics in France Since 1789 ISBN 978-1-85285-057-9 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Tellier, Luc-Normand (2009). Urban World History: An Economic and Geographical Perspective ISBN 978-2-7605-2209-1 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Tomas, François; Blanc, Jean-Noël; Bonilla, Mario; IERP (2003). Les grands ensembles: une histoire qui continue 237. ISBN 978-2-86272-260-3 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Chisholm, Hugh, บ.ก. (1911). "Paris" สารานุกรมบริตานิกา ค.ศ. 1911 20 (11 ed.). สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์. pp. 805–822. de Vitriaco, Jacobus; Hinnebusch, John Frederick (1972). The Historia Occidentalis of Jacques de Vitry เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 11 April 2017. สืบค้นเมื่อ 10 April 2017 . Weingardt, Richard (2009). Circles in the Sky: The Life and Times of George Ferris ISBN 978-0-7844-1010-3 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Whaley, Joachim (2012). Mirrors of Mortality (Routledge Revivals): Social Studies in the History of Death ISBN 978-1-136-81060-2 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2016. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 . Woolley, Reginald Maxwell (1915). Coronation Rites 106 . Yarri, Monique (2008). Rethinking the French City: Architecture, Dwelling, and Display After 1968 ISBN 978-90-420-2500-4 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 17 April 2021. สืบค้นเมื่อ 18 November 2020 . Zarka, Yves Charles; Taussig, Sylvie; Fleury, Cynthia (2004). "Les contours d'une population susceptible d'être musulmane d'après la filiation" . L'Islam en France (ภาษาฝรั่งเศส). Presses universitaires de France. ISBN 978-2-13-053723-6 เก็บ จากแหล่งเดิมเมื่อ 28 September 2015. สืบค้นเมื่อ 25 October 2015 .
วิกิซอร์ซ มีบทความจาก
สารานุกรมบริตานิกา ฉบับ ค.ศ. 1911 เกี่ยวกับ
Paris
ฟังเสียง)) เป็นเมืองหลวงและเมืองใหญ่ที่สุดของประเทศฝรั่งเศส ตั้งอยู่บนแม่น้ำแซน บริเวณตอนเหนือของประเทศ อยู่ตรงใจกลางแคว้นอีล-เดอ-ฟร็องส์ (Île-de-France หรือ Région parisienne (RP) ) ภายในกรุงปารีสมีประชากรประมาณ 2,102,650 คน (มกราคม ค.ศ. 2023)[3] ในพื้นที่มากกว่า 105 ตารางกิโลเมตร (41 ตารางไมล์)[4] ส่งผลให้กรุงปารีสเป็นเมืองที่มีจำนวนประชากรมากที่สุดเป็นอันดับสี่ในสหภาพยุโรป รวมทั้งมีความหนาแน่นของประชากรเป็นอันดับที่ 30 ของโลกใน ค.ศ. 2022[5] กรุงปารีสเป็นหนึ่งใน 4 นครสำคัญของโลก ร่วมกับ ลอนดอน, โตเกียว และ นิวยอร์ก
.jpg)
.jpg)
