ภาษามลายู
From Wikipedia, the free encyclopedia
ภาษามลายู (มลายู: bahasa Melayu, ยาวี: بهاس ملايو, เรอจัง: ꤷꥁꤼ ꤸꥍꤾꤿꥈ) เป็นภาษาหลักภาษาหนึ่งในตระกูลภาษาออสโตรนีเซียน มีสถานะเป็นภาษาราชการในประเทศบรูไน ประเทศมาเลเซีย ประเทศสิงคโปร์ และประเทศอินโดนีเซีย และใช้สื่อสารกันอย่างไม่เป็นทางการในประเทศติมอร์-เลสเตและบางส่วนของประเทศไทย ภาษานี้มีผู้พูด 290 ล้านคน[6] (ประมาณ 260 ล้านคนในอินโดนีเซียเพียงประเทศเดียวซึ่งมีมาตรฐานเป็นของตนเองที่เรียกว่า "ภาษาอินโดนีเซีย")[7] โดยเป็นภาษาแม่ของผู้คนตลอดสองฟากช่องแคบมะละกา ซึ่งได้แก่ ชายฝั่งคาบสมุทรมลายูของมาเลเซียและชายฝั่งตะวันออกของเกาะสุมาตราของอินโดนีเซีย และได้รับการยอมรับเป็นภาษาแม่ในชายฝั่งตะวันตกของซาราวักและกาลีมันตันตะวันตกในเกาะบอร์เนียว นอกจากนี้ยังใช้เป็นภาษาการค้าในภาคใต้ของฟิลิปปินส์ ซึ่งได้แก่ ตอนใต้ของคาบสมุทรซัมบวงกา, กลุ่มเกาะซูลู และเมืองบาตาราซาและบาลาบัก (ซึ่งมีชาวมุสลิมอาศัยอยู่เป็นส่วนใหญ่) ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ของเกาะปาลาวัน
ภาษามลายู | |
---|---|
Bahasa Melayu بهاس ملايو ꤷꥁꤼ ꤸꥍꤾꤿꥈ | |
ออกเสียง | [ba.ha.sa mə.la.ju] |
ประเทศที่มีการพูด | ติมอร์-เลสเต, บรูไน, มาเลเซีย, สิงคโปร์, อินโดนีเซีย, เกาะคริสต์มาส, หมู่เกาะโคโคส (คีลิง) |
ชาติพันธุ์ |
|
จำนวนผู้พูด | ภาษาแม่ – 77 ล้านคน (2550)[1] ทั้งหมด (ภาษาแม่และภาษาที่สอง): 200–250 ล้านคน (2552)[2] |
ตระกูลภาษา | |
รูปแบบก่อนหน้า | ภาษามลายูเก่า
|
รูปแบบมาตรฐาน | |
ระบบการเขียน | อักษรละติน (อักษรรูมี) อักษรอาหรับ (อักษรยาวี)[3] อักษรไทย (ในไทย) |
สถานภาพทางการ | |
ภาษาทางการ | |
ภาษาชนกลุ่มน้อยที่รับรองใน | สหประชาชาติ (ใช้ภาษาอินโดนีเซียในภารกิจรักษาสันติภาพสหประชาชาติ) ติมอร์-เลสเต (ภาษาอินโดนีเซียเป็นภาษาทำงานและภาษาทางการค้ากับประเทศอินโดนีเซีย)[5] ไทย (ในฐานะภาษามลายูปัตตานี) ฟิลิปปินส์ (ในฐานะภาษาทางการค้ากับมาเลเซียและในบังซาโมโรกับบาลาบัก) อินโดนีเซีย (ภาษามลายูถิ่นมีฐานะเป็นภาษาประจำภูมิภาคในสุมาตราและกาลีมันตัน นอกเหนือจากภาษาอินโดนีเซียที่ใช้เป็นภาษามาตรฐานแห่งชาติ) เกาะคริสต์มาส หมู่เกาะโคโคส (ในฐานะภาษามลายูโคโคส) |
ผู้วางระเบียบ | สำนักภาษาและวรรณกรรมบรูไน (ในบรูไน); สถาบันภาษาและวรรณกรรม (ในมาเลเซีย); สภาภาษามลายูสิงคโปร์ (ในสิงคโปร์); สำนักงานพัฒนาและส่งเสริมภาษา (ในอินโดนีเซีย); สภาภาษาบรูไน–อินโดนีเซีย–มาเลเซีย (ความร่วมมือสามฝ่าย) |
รหัสภาษา | |
ISO 639-1 | ms |
ISO 639-2 | may (B) msa (T) |
ISO 639-3 | msa – รหัสรวม รหัสเอกเทศ: coa – ภาษามลายูโคโคสind – ภาษาอินโดนีเซียjax – ภาษามลายูจัมบีkvr – ภาษาเกอรินจีkxd – ภาษามลายูบรูไนmax – ภาษามลายูโมลุกกะเหนือmeo – ภาษามลายูเกอดะฮ์mfa – ภาษามลายูปัตตานีmin – ภาษามีนังกาเบาmui – ภาษามูซีxmm – ภาษามลายูมานาโดzlm – ภาษามลายู (ภาษาปาก)zmi – ภาษามลายูเนอเกอรีเซิมบีลันzsm – ภาษามลายูมาเลเซีย |
Linguasphere | 31-MFA-a |
ประเทศที่มีผู้พูดภาษามลายู
ภาษาทางการ
ภาษาชนกลุ่มน้อยที่ได้รับการยอมรับหรือภาษาทางการค้า | |
บทความนี้มีสัญลักษณ์สัทอักษรสากล หากระบบของคุณไม่รองรับการแสดงผลที่ถูกต้อง คุณอาจเห็นปรัศนี กล่อง หรือสัญลักษณ์อย่างอื่นแทนที่อักขระยูนิโคด |
ในฐานะที่เป็นภาษาประจำชาติ (Bahasa Kebangsaan หรือ Bahasa Nasional) ของรัฐเอกราชหลายรัฐ ภาษามลายูมาตรฐานมีชื่อทางการแตกต่างกันไป ในบรูไนและสิงคโปร์เรียกว่า "ภาษามลายู" (Bahasa Melayu) ในมาเลเซียเรียกว่า "ภาษามลายู" (Bahasa Melayu) หรือ "ภาษามลายูมาเลเซีย" (Bahasa Melayu Malaysia) และในอินโดนีเซียเรียกว่า "ภาษาอินโดนีเซีย" (Bahasa Indonesia) อย่างไรก็ตาม ในหลายพื้นที่ทางตอนกลางและตอนใต้ของเกาะสุมาตราที่ซึ่งภาษามลายูเป็นภาษาพื้นเมือง ชาวอินโดนีเซียจะเรียกภาษานี้ว่า "ภาษามลายู" และมองว่าเป็นภาษาหนึ่งในบรรดาภาษาประจำภูมิภาคของตน
ภาษามลายูมาตรฐาน (หรือที่เรียกว่าภาษามลายูราชสำนัก) เคยเป็นวิธภาษามาตรฐานในวรรณกรรมของรัฐสุลต่านมะละกาและยะโฮร์สมัยก่อนอาณานิคม ดังนั้น บางครั้งจึงเรียกว่าภาษานี้ว่าภาษามลายูมะละกา, ภาษามลายูยะโฮร์ หรือภาษามลายูรีเยา (หรือชื่ออื่น ๆ ที่ใช้ชื่อเหล่านี้ประกอบกัน) เพื่อแยกให้แตกต่างกับภาษาอื่น ๆ อีกหลายภาษาในกลุ่มภาษามลายู จากข้อมูลของเอ็ทนอล็อก (Ethnologue) วิธภาษามลายูต่าง ๆ ซึ่งในปัจจุบันมีรายชื่อเป็นภาษาแยกต่างหาก (รวมถึงวิธภาษาโอรังอัซลีในมาเลเซียตะวันตก) มีความสัมพันธ์ใกล้เคียงกับภาษามลายูมาตรฐานมากจนอาจพิสูจน์ได้ว่าเป็นภาษาถิ่นของภาษาเดียวกัน นอกจากนี้ ยังมีภาษามลายูการค้าและภาษาครีโอล (creole) จากภาษามลายูอีกจำนวนมากซึ่งมีพื้นฐานจากภาษากลางที่พัฒนามาจากภาษามลายูตามแบบแผนดั้งเดิม เช่นเดียวกับภาษามลายูมากัซซาร์ซึ่งปรากฏว่าเป็นภาษาผสม