Şâfiîlik
İslam'ın bir fıkıh mezhebi / From Wikipedia, the free encyclopedia
Şafiî mezhebi (Arapça: المذهب الشافعي) veya Şafiîlik, İslam dininin Sünnî (fıkıh) mezheplerinden biri.[11] Şâfiîlerin itikatta (inançta) mezhepleri ise Eş'ariliktir. İsmini asıl adı Ebû Abdillâh Muhammed b. İdrîs b. Abbâs eş-Şâfiî olan kurucusu Şafii'den (767-820) alır. Şafiî mezhebi, Malezya, Endonezya, Yemen ve Doğu Afrika'da yaygın olmakla birlikte,[12] Suriye başta olmak üzere[13] bazı Arap ülkelerinde yer yer mevcuttur. Türkiye'de daha çok Kürtler arasında, Kafkaslar'da Çeçenler ve Avarlar[5] arasında yaygındır. Hanefîlik'ten sonraki en yaygın Sünni mezheptir.
Kurucu | |
---|---|
Şafii | |
Önemli nüfusa sahip bölgeler | |
Endonezya | [1] |
Malezya | [2] |
Yemen | [3] |
Türkiye | [4] |
Rusya • Çeçenistan • Dağıstan | [5] |
Irak | [6] |
Suriye | [7] |
Mısır | [8] |
Etiyopya | [9] |
Somali | [10] |
Dinler | |
İslam | |
Kutsal kitaplar | |
Kur'an-ı Kerim |
Şafiî mezhebinin kurucusu İmam-ı Şafiî, Maliki ve Hanefi mezheplerinin usulleri yayılmaya başladığı ilk zamanlarda yetişti. Bu yüzden İmam-ı şafii mezheplerin yollarını izleme fırsatı buldu. Ve onlardan farklı bir usul takip etti. Fıkhın usulleri ile ilgili ilk eser olan "Er-Risale" isimli kitabı yazdı. Zaman içerisinde fakihler onun etrafında toplandılar ve onun geliştirdikleri usullere göre fetva verdiler. Böylece Şafiî mezhebi doğdu.