Max Roach
From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Maxwell Lemuel Roach (10 Januarie 1924[a] – 16 Augustus 2007) was 'n Amerikaanse jazztromspeler en -komponis. Hy was 'n pionier in bebop, en het ook in verskeie ander genres gewerk. Hy word allerweë beskou as een van die belangrikste tromspelers ooit.[2] Hy het saam met baie ander bekende jazzmusici gespeel, soos Clifford Brown, Coleman Hawkins, Dizzy Gillespie, Charlie Parker, Miles Davis, Duke Ellington, Thelonious Monk, Abbey Lincoln, Dinah Washington, Charles Mingus, Billy Eckstine, Stan Getz, Sonny Rollins, Eric Dolphy en Booker Little. Hy het ook opgetree saam met sy dogter Maxine Roach, 'n violis. Hy is ingelyf in die DownBeat-heldesaal in 1980 en in die Modern Drummer-heldesaal in 1992.[3]
In die middel van die 1950's het Roach aan die hoof gestaan van 'n baanbrekende kwintet saam met die trompetspeler Clifford Brown. In 1970 het hy die perkussie-ensemble M'Boom gestig.
Remove ads
Biografie
Vroeë lewe en loopbaan
Max Roach is gebore aan Alphonse en Cressie Roach in die Township of Newland, Pasquotank County, Noord-Carolina, wat grens aan die suidelike rand van die Great Dismal Swamp. Die Township of Newland word soms verkeerdelik aangesien vir Newland Town in Avery County, Noord-Carolina.
Roach se gesin het na die Bedford-Stuyvesant-buurt in Brooklyn, New York verhuis toe hy vier jaar oud was. Hy het grootgeword in 'n musikale huis; sy moeder was 'n gospel sangeres. Hy het op 'n jong ouderdom begin om die klaroen tydens parades te speel. Op 10-jarige ouderdom het hy die trom in 'n paar gospelgroepe gespeel.
In 1942, as 'n 18-jarige wat onlangs gegradueer het van Boys High School in Brooklyn, is hy gevra om vir Sonny Greer in te staan by die Duke Ellington-orkes wat opgetree het by Paramount Theatre in Manhattan. Hy het begin om na die jazzklubs op 52nd Street en 78th Street & Broadway te gaan vir Georgie Jay's Taproom, waar hy saam met sy skoolmaat Cecil Payne gespeel het.[4]Sy eerste professionele opname het in Desember 1943 plaasgevind saam met Coleman Hawkins.[5]
Hy was een van die eerste tromspelers, saam met Kenny Clarke, wat in die bebop-styl gespeel het. Roach het in groepe opgetree onder leiding van Dizzy Gillespie, Charlie Parker, Thelonious Monk, Coleman Hawkins, Bud Powell en Miles Davis. Hy het op baie van Parker se belangrikste plate gespeel, insluitend die Savoy Records-sessie van November 1945, wat 'n mylpaal was in die opname van jazzmusiek. Sy vroeë werk in Powell se trio, veral teen vinnige tempo's, word hoog aangeskryf.
Roach het veral belanggestel in Afro-Karibiese musiek en in die laat 1940's na Haïti gereis om onder die tradisionele tromspeler Ti Roro te studeer.[6]
1950's
Roach het van 1950 tot 1953 klassieke perkussie aan die Manhattan School of Music gestudeer en gewerk aan 'n BA-graad in Musiek. In 1990 het die skool 'n eredoktorsgraad aan hom toegeken.
In 1952 het Roach saam met die baskitaarspeler Charles Mingus Debut Records gestig, een van die eerste platemaatskappye in kunstenaarsbesit. Debut Records het 'n album vrygestel van 'n konsert op 15 Mei 1953 wat as "die grootste konsert ooit" bestempel is, en wat weldra bekend sou staan as "Jazz at Massey Hall", met Parker, Gillespie, Powell, Mingus en Roach. Debut Records het ook die baanbrekende bas-en-trom vrye improvisasie, Percussion Discussion, vrygestel.[7]
In 1954 het Roach en die trompetspeler Clifford Brown 'n kwintet gevorm wat ook die tenoor-saxofonis Harold Land, die pianis Richie Powell (broer van Bud Powell) en die kontrabasspeler George Morrow ingesluit het. Land het die kwintet die volgende jaar verlaat en is vervang deur Sonny Rollins. Die groep was 'n uitstekende voorbeeld van die hard bop-styl wat ook deur Art Blakey en Horace Silver gespeel is. Later daardie jaar het hy na die Los Angeles-gebied verhuis, waar hy Shelly Manne in die gewilde Lighthouse All Stars vervang het.[8]
Brown en Richie Powell is in Junie 1956 in 'n motorongeluk dood. Die eerste album wat Roach na hul dood opgeneem het, was Max Roach + 4. Na Brown en Powell se dood het Roach voortgegaan om 'n soortgelyk-gekonfigureerde groep te lei, met Kenny Dorham (en later Booker Little) op trompet, George Coleman op tenoor-saxofoon en Ray Bryant voor die klavier. Roach het in 1957 die standaardvorm van hard bop uitgebrei deur 3/4 walsritmes en -modaliteite in sy album Jazz in 3/4 Time te gebruik. Gedurende hierdie tydperk het Roach 'n reeks ander albums vir EmArcy Records opgeneem saam met die broers Stanley en Tommy Turrentine.[9]
In 1955 het hy tromme vir die sangeres Dinah Washington gespeel tydens verskeie optredes en opnames. Hy het saam met Washington by die Newport Jazz Festival in 1958 verskyn, wat verfilm (Jazz on a Summer's Day) is, en tydens die lewendige 1954 ateljee-opname van Dinah Jams, wat beskou word as een van die beste en mees onderskatte vokale jazzalbums van sy genre.[10]
1960's–1970's
In 1960 het hy die album We Insist! (met die subtitel Max Roach's Freedom Now Suite) gekomponeer en opgeneem, met sy destydse vrou Abbey Lincoln as sangeres en met lirieke deur Oscar Brown Jnr., nadat hy genooi is om by te dra tot die honderdste herdenking van Abraham Lincoln se Emansipasie Proklamasie. In 1962 het hy die album Money Jungle opgeneem in 'n samewerkingspoging met Mingus en Duke Ellington. Dit word allerweë beskou as een van die beste trio-albums wat ooit opgeneem is.[11]
Gedurende die 1970's het Roach M'Boom, 'n perkussie-orkes, gestig. Elke lid het vir die ensemble gekomponeer en verskeie perkussie-instrumente gespeel. Die lede van die orkes het Fred King, Joe Chambers, Warren Smith, Freddie Waits, Roy Brooks, Omar Clay, Ray Mantilla, Francisco Mora en Eli Fountain ingesluit.
Roach was lank betrokke by onderrig in jazzmusiek, en in 1972 is hy deur kanselier Randolph Bromery aangestel by die Universiteit van Massachusetts Amherst se fakulteit. Hy het tot die middel van die 1990's klasgegee aan die universiteit.[12]
1980's–1990's
In die vroeë 1980's het Roach solo-konserte begin hou, wat getoon het dat verskeie perkussie-instrumente deur een speler gespeel kon word en ook heeltemal bevredigend vir 'n gehoor kon wees. Hy het onvergeetlike komposisies in hierdie solo-konserte geskep, en 'n soloalbum is vrygestel deur die Japannese jazz-etiket Baystate. Een van sy solo-konserte is beskikbaar op 'n video wat ook beeldmateriaal bevat van 'n opname van "Chattahoochee Red" saam met sy kwartet bestaande uit Odean Pope, Cecil Bridgewater en Calvin Hill.
Roach het ook 'n reeks duet-opnames aangepak. Die opnames wyk af van die styl waarvoor hy veral bekend was, en die meeste van die musiek op hierdie opnames is vrye improvisasies, geskep saam met Cecil Taylor, Anthony Braxton, Archie Shepp en Abdullah Ibrahim. Roach het ook duette saam met ander kunstenaars geskep.
Gedurende die 1980's het Roach ook musiek vir die teater geskryf, insluitend toneelstukke deur Sam Shepard. In 1984 was hy komponis en musiekregisseur vir 'n fees van toneelstukke deur Shepard, getiteld "ShepardSets", by die La MaMa Experimental Theatre Club. Die fees het opvoerings van Back Bog Beast Bait, Angel City en Suicide in B Flat ingesluit.[13] In 1985 het George Ferencz "Max Roach Live at La MaMa: A Multimedia Collaboration" geregisseer.[14]
Roach het nuwe kontekste vir uitvoerings gevind en unieke musikale groeperinge geskep. Een van hierdie groepe was "The Double Quartet", met opvoerings deur sy eie kwartet, behalwe dat Tyrone Brown vir Hill vervang het. Hierdie kwartet het by "The Uptown String Quartet" aangesluit, gelei deur sy dogter Maxine Roach en met Diane Monroe, Lesa Terry en Eileen Folson.
Nog 'n groepering was die "So What Brass Quintet", 'n groep wat uit vyf koperblaasinstrumentaliste en Roach bestaan het, sonder 'n strykinstrument en kontrabasspeler. Baie van die optredes het slegs uit tromspel en horingduette bestaan. Die ensemble het bestaan uit twee trompette, 'n tromboon, 'n Franse horing en 'n tuba. Die lede het ingesluit Cecil Bridgewater, Frank Gordon, Eddie Henderson, Rod McGaha, Steve Turre, Delfeayo Marsalis, Bob Stewart, Tony Underwood, Marshall Sealy, Mark Taylor en Dennis Jeter.
Roach het in die 1980's en 1990's nuwe vorme van musikale uitdrukking aangepak. Hy het bv. 'n konsert saam met die Boston Simfonieorkes opgevoer. Hy het musiek gekomponeer vir die Walter White-gospelkoor en die John Motley Singers en ook saam met die musiekgroepe opgetreer. Hy het ook saam met dansgeselskappe opgetree, insluitend die Alvin Ailey American Dance Theater, die Dianne McIntyre Dance Company, en die Bill T. Jones/Arnie Zane Dance Company. Hy het sy aanhangers verras deur op te tree in 'n hiphopkonsert met Fab Five Freddy en die New York Break Dancers. Roach het die insig uitgespreek dat daar 'n sterk verwantskap was tussen die werk van hierdie jong swart kunstenaars en die kuns wat hy sy hele lewe lank nagestreef het.[2]
Alhoewel Roach saam met baie soorte musiekgroeperinge gespeel het, het hy steeds voortgegaan om jazz te speel. Hy het saam met die Beijing Trio opgetree, saam met die pianis Jon Jang en die erhuspeler[15] Jeibing Chen. Sy laaste opname, Friendship, het plaasgevind saam met die trompetspeler Clark Terry. Die twee was jarelange vriende en medewerkers in duette en kwartette. Roach se laaste optrede het plaasgevind tydens die 50ste herdenkingsviering van die oorspronklike Massey Hall-konsert. [16]
In 1994 het Roach deelgeneem aan die opnamesessies van die tromspeler Neil Peart se huldeblykalbum aan Buddy Rich, Burning for Buddy: A Tribute to the Music of Buddy Rich, en deel 1 en 2 van "The Drum Also Waltzes" (op Volume 1 van die 2-volume huldeblykalbum) gespeel.[17]
Dood
in die vroeë 2000's was Roach minder aktief weens die aanvang van komplikasies wat verband hou met hidrosefalus (Hidrosefalus of waterhoof[18] is 'n aandoening waarby in die ventrikels te veel serebrospinale vog aanwesig is en die ventrikels vergroot is. Die oormaat aan serebrospinale vog oefen druk uit op die brein, waardeur breinfunksies aangetas word. Volwassenes kan las kry van hoofpyn, migraine, diplopie (dubbelsig), verminderde ewewig, inkontinensie, probleme met loop, persoonlikheidsveranderinge of verstandelike steurings. By baba's kan die grootte van die skedel sterk toeneem. Ander simptome wat gepaard gaan met hidrosefalus is braking, aanvalle en insinking van die oë).[19]
Roach sterf aan komplikasies wat verband hou met Alzheimersiekte en demensie in Manhattan in die vroeë oggendure van 16 Augustus 2007.[20] Hy word oorleef deur vyf kinders: sy seuns Daryl en Raoul, en sy dogters Maxine, Ayo en Dara. Meer as 'n 1,900 mense het sy begrafnis bygewoon by Riverside Church oo 24 Augustus 2007.[21] Hy is ter ruste gelê in die Woodlawn-begraafplaas in The Bronx.
Remove ads
Notas
Verwysings
Eksterne skakels
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads