Ігар Чаквін

І́гар Усе́валадавіч Ча́квін (20 жніўня 1954 — 26 красавіка 2012, Менск) — беларускі гісторык, этноляг, антраполяг. Доктар гістарычных навук (1995), дацэнт (2010).

Ігар Чаквін лац. Ihar Čakvin
Ігар Чаквін, 2009 г.
Дата нараджэньня	20 жніўня 1954(1954-08-20)
Месца нараджэньня	Менск, БССР, СССР
Дата сьмерці	26 красавіка 2012(2012-04-26)[1] (57 гадоў)
Месца сьмерці	Менск, Беларусь
Месца вучобы	Беларускі дзяржаўны ўнівэрсытэт
Занятак	навуковец
Навуковая сфэра	антрапалёгія
Месца працы	Нацыянальная акадэмія навук Беларусі
Вядомы як	Рэканструктар аблічча крывічаў, дрыгавічаў і радзімічаў; зьбіральнік помнікаў культуры беларусаў
Навуковая ступень	доктар гістарычных навук[d] (1995)
Навуковы кіраўнік	Васіль Бандарчык
Вучні	Сяргей Алегавіч Шыдлоўскі[d]
Узнагароды	«За духоўнае адраджэньне» (2008)
Ігар Чаквін у Вікісховішчы

Біяграфія

У 1977 годзе скончыў Беларускі дзяржаўны ўнівэрсытэт, у 1980 годзе — асьпірантуру Інстытуту мастацтвазнаўства, этнаграфіі і фальклёру АН Беларусі.

У 1981 годзе абараніў кандыдацкую дысэртацыю на тэму: «Праблема паходжання беларускай народнасці: гістарыяграфія і досвед вывучэння працэсу этнічнага фарміравання». 3 1983 году працаваў старэйшым, а з 1996 году вядучым навуковым супрацоўнікам Інстытуту мастацтвазнаўства, этнаграфіі і фальклёру. У 1995 годзе абараніў доктарскую дысэртацыю на тэму: «Этнічная гісторыя беларусаў эпохі феадалізму (XIV — першая палова XVII ст.)»^[2].

Навуковая дзейнасьць

Дасьледаваў праблемы этнагенэзу і этнічнай гісторыі беларусаў эпохі фэадалізму, этнасацыяльныя працэсы ў Беларусі^[3].

Адзін з аўтараў кніг «Праблемы сучаснай антралалогіі» (1983), «Этнаграфія беларусаў: гістарыяграфія, этнагенез, этнічная гісторыя» (1985), «Спадчына Скарыны» (1989), «Скарына і яго эпоха» (1990), «Сям’я і сямейны побыт беларусаў» (1990), «Грамадскі побыт і духоўная культура гарадскога насельніцтва Беларусі» (1990) ды іншых.

Ліцьвіны

Асноўны артыкул: Ліцьвіны

Падкрэсьліваў, што ў XVI—XVIII стагодзьдзях назва «ліцьвіны» была найбольш абагульняльнай этнанімічнай формай самасьвядомасьці беларускага народу і адлюстроўвала найбольш шырокі ўзровень яго нацыянальнае кансалідацыі^[4].