Альбін Дзяконскі (сын Альбіна)

Альбі́н Дзяко́нскі гербу Кораб (па-польску: Albin Dziekoński; 28 красавіка 1892, маёнтак Пятровічы Кобрынскага павету^[1], Расейская імпэрыя — 1940?) — паэт міжваеннай Польшчы.

Альбін Дзяконскі
Albin Dziekoński
герб «Кораб»
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	28 красавіка 1892 Пятровічы, Кобрынскі павет, Гарадзенская губэрня, Літоўскае генэрал-губэрнатарства, Расейская імпэрыя
Памёр	1940 ?
Род	Дзяконскія
Бацькі	Альбін Дзяконскі Ядзьвіга з Ажэшкаў
Жонка	Соф’я з Малінскіх
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці	паэт
Кірунак	байка, сатыра, лірыка, паэма
Мова	польская
Альбін Дзяконскі ў Вікісховішчы

Вікіпэдыя мае артыкулы пра іншых асобаў з прозьвішчам Альбін Дзяконскі.

Жыцьцяпіс

Паходзіў з землеўласьніцкай сям’і. Бацька Альбіна ў свой час быў кобрынскім павятовым маршалкам. Маці Ядзьвіга была далёкай сваячкай вядомай пісьменьніцы Элізы Ажэшка.

Дзяцінства Альбін правёў у фамільным маёнтку Пятровічы. Навучаўся ў Рыскай гімназіі, пасьля вывучаў земляробства ў Бэльгіі, але праз рок вымушаны быў перапыніць навучаньне з прычыны пагаршэньня здароўя (меў уроджаны парок сэрца). Пасьля курсу лячэньня ў швайцарскім Давосе пераехаў у Лязану, дзе вывучаў раманістыку ў тамтэйшым унівэрсытэце.

У 1910 року пераехаў да Казімера і Стэфаніі Дзяконскіх, якія ня мелі ўласных дзяцей. Яны былі гаспадарамі маёнтку Магілёўцы Ваўкавыскага павету (цяпер у Пружанскім раёне), які зьяўляўся цэнтрам мясцовага сьвецкага жыцьця. Бібліятэка Дзяконскіх была адной з самых багатых і знакамітых у ваколіцы. Прыкладна ў гэты ж час^[2] (паводле іншых зьвестак — у 1917^[1]) ажаніўся з Соф’яй Малінскай (польск. Zofia Malińska), дачкой віленскага адваката Максымільяна Малінскага. Будынак сядзібы Дзяконскіх у Магілёўцах захаваўся, у цяперашні час у ім разьмяшчаецца псыхіятрычны шпіталь.

У часе I сусьветнай вайны служыў у царскім войску штабным афіцэрам. У траўні 1918 з жонкай пераехаў у Варшаву, а з 1920 жылі ў Магілёўцах.

Акалічнасьці сьмерці Дзяконскага невядомыя. Па ўварваньні савецкіх войскаў на тэрыторыю Заходняй Беларусі у верасьні 1939 року паэт быў арыштаваны і перавезены ў Менск, дзе перабываў прынамсі да сакавіка 1940. Далейшы ягоны лёс невядомы. Жонка Дзяконскага выехала ў Варшаву.

Творчасьць

Аўтар васьмі паэтычных зборнікаў і паэмы «Драма Люцыпара» (1934). Апошні зборнік, названы «Зялёныя Магілёўцы» (1939), прысьвяціў жыцьцю ва ўласнай сядзібе ў Слонімскім павеце.

Хоць творчасьць Альбіна Дзяконскага не паддаецца адназначнай характарыстыцы, у ёй можна выявіць элемэнты скамандэрскае мадэлі паэзіі і младапольскай паэтыкі.

Творчасьць Дзяконскага не атрымала вялікага рэзанансу ў часе жыцьця паэта. Па Другой сусьветнай вайне пра Дзяконскага распавёў Казімеж Выка^[3], а творы паэта ўвайшлі ў анталёгію «Польская паэзія 1914—1939».

Цікавіўся таксама музыкай і філязофіяй.

Бібліяграфія

• Bajki. Satyry. Liryka (выд. 1-е 1920, выд. 2-е 1926)
• Elegie (1929)
• Eklogi (1931)
• Motywy z miasta (1931)
• Na Zachód (1932)
• Dwa głosy (1933)
• Dramat Lucyfera (паэма, 1934)
• Rzeczy podejrzane (1936)
• Zielone Mogilowce (1939)
• Зборнік паэзіі (1985)^[4]