Аляксандар Брукнэр

Аляксандар Брукнэр (польск. Aleksander Brückner; 29 студзеня 1856, Беражаны — 24 траўня 1939, Бэрлін) — польскі гісторык літаратуры й мовазнаўца, Замежны сябра-карэспандэнт Імпэратарскай Санкт-Пецярбургскай акадэміі навук (1889), сябра Польскай (1888) і Сэрбскай(uk) акадэмій навук, Каралеўскага навуковага таварыства Чэхіі(pl).

Аляксандар Брукнэр
па-польску: Aleksander Brückner[1]
Дата нараджэньня	29 студзеня 1856(1856-01-29)[2][3][4]
Месца нараджэньня	Тарнопаль, Каралеўства Галіцыі і Лядамэрыі[d], Аўстрыйская імпэрыя[5]
Дата сьмерці	24 траўня 1939(1939-05-24)[6][2][3][…] (83 гады)
Месца сьмерці	Бэрлін, Нямеччына[6]
Месца пахаваньня	Бэрлін
Месца вучобы	Венскі ўнівэрсытэт філязофскі факультэт Львоўскага ўнівэрсытэту[d] Унівэрсытэт Фрыдрыха Вільгэльма[d]
Занятак	лексыкограф, мовазнавец, гісторык літаратуры, прафэсар, славіст, прафэсар унівэрсытэту
Навуковая сфэра	філялёгія і славістыка[d][7]
Месца працы	Унівэрсытэт Фрыдрыха Вільгэльма[d] Львоўскі ўнівэрсытэт
Сябра ў	Акадэмія навук СССР[d], Пецярбурская акадэмія навук[d], Акадэмія ведаў[d], Польскае навуковае таварыства ў Львове[d], Расейская акадэмія навук, Сэрбская акадэмія навук і мастацтваў і Польскае народазнаўчае таварыства[d]
Бацька	Аляксандар Брукнэр[d][1]
Узнагароды	Прэмія места Лодзі[d]
Подпіс
Аляксандар Брукнэр у Вікісховішчы

Вікіпэдыя мае артыкулы пра іншых асобаў з прозьвішчам Брукнэр.

Біяграфія

У 1875 годзе скончыў Львоўскі ўнівэрсытэт, дзе спэцыялізаваўся па клясычных мовах, займаўся індаэўрапейскім і славянскім мовазнаўствам. У 1877 годзе абараніў доктарскую дысэртацыю на тэму «Летувіска-славянскія пошукі. Славянская лексіка ў летувіскай мове». У 1876—1878 гадох вывучаў славістыку ў Ляйпцыскім(be) і Бэрлінскім унівэрсітэтах(be). У 1878—1881 гадох працаваў прыват-дацэнтам у Львоўскім унівэрсытэце, выкладаў граматыку славянскіх моваў. З 1881 году прафэсар славянскіх моваў і літаратураў Бэрлінскага ўнівэрсітэту.

Дасьледаваў этымалёгію й тапаніміку, летуваністыку(pl), этнаграфію, гісторыю расейскай літаратуры й фальклёру.

У 1904 годзе зьвярнуўся з прапановаю вылучыць Элізу Ажэшку на Нобэлеўскую прэмію ў галіне літаратуры.

Ліцьвіны

Асноўны артыкул: Ліцьвіны

У 1918 годзе апублікаваў артыкул «Зь беларускай нівы» (польск. «Z niwy białoruskiej»), дзе падкрэсьліваў, што гістарычная літоўская — гэта беларуская мова, якая была афіцыйнай мовай Вялікага Княства Літоўскага, што гістарычныя ліцьвіны — гэта беларусы, а гістарычная літоўшчына — гэта беларушчына: «…па-літоўску г. зн. па-беларуску пісаныя ўсе літоўскія акты, хронікі, статуты… …ліцьвін, г. зн. беларус… …літоўшчына, г. зн. беларушчына…»^[a][8].

Зьвяртаў увагу на пашыраную ўжо ў тыя часы «манію» ўглядаць у кожным літоўскім паводле назвы мовы гістарычным дакумэнце жамойцкую мову: «…сёньняшні літваман гатовы падумаць, што тое пра яго жамойцкую гаворку мова; нават… у „літоўскім“ лісьце русіна Кісяля ўгледзелі помнік жамойцкай мовы»^[9].

У 1922 годзе адзначаў, што «калі [Мікалай Рэй] пазьней апісваў русінаў, яны гаварылі „па-літоўску“ (г.зн. па-беларуску; ліцьвін у яго заўсёды быў толькі беларусам), ніколі па-ўкраінску»^[b][10][11]. Зьвяртаў увагу на тое, што ў першым вядомым упаміне літоўскай мовы вялікі князь Кейстут прамаўляў клятву на беларускай мове^[c][12].

У 1928 годзе падкрэсьліў повязь паміж гістарычнымі ліцьвінамі і сучаснымі беларусамі^[13][14]:

	Кажам заўжды «літоўскі, ліцьвін» — але тое адно замест «беларускі, беларус», бо ў 1510 годзе ніхто яшчэ «Літву этнічную» і ня сьніў, яшчэ Рэй у 1562 годзе ліцьвінам называў беларуса, а ў Маскве і ў XVII стагодзьдзі «літоўскі» — тое самае што беларускі. Арыгінальны тэкст  (пол.) Mówimy ciągle «litewski, Litwin», ale to tylko zamiast «białoruski, Białorus», bo w r. 1510 nikomu nie o Litwie właściwej, etnograficznej ani śnilo; jeszcze Rej w r. 1562. Litwinem Białorusina nazywał, a w Moskwie i w XVII wieku «litowskij» tyle, co białoruski

Заўвагі

1. польск. «Tento białoruski język ma własną przeszłość, wcześniejszą nierównie i światlejszą niż mało- lub wielkoruski, ale pod obcą, litewską nazwą w niej się ukrywa. Był bowiem językiem urzędowym na całej Litwie; po litewsku; t. j. białorusku spisywano akty, kroniki, statuty; on pierwszy w druku się pojawił, równocześnie z polskim, w Biblii doktora Skoriny w Pradze i Wilnie około 1520 r. <…> Więc mógł sobie niegdyś tuszyć Litwin, t. j. Białorus, że mowa jego i narodowość na całej Litwie każdą inną wyprze — losy zrządziły inaczej: wyparła mowę jego, a zamieniła narodowość wszechpotężna polszczyzna. …w grodach zaś litewskich, od Wilna do Witebska, osiadało mieszczaństwo polskie, bo po polsku mówiące i myślące a litewszczyzna, t. j. białoruszczyzna kątem około monasterów i cerkwi się kupiła. Już w 15 w. w aktach litewskich (białoruskich) spotykasz gęste wyrazy polskie… W 16 w. czytają jeszcze białoruscy Chodkiewicze, Tryznowie, Pacowie, Tyszkiewicze, Sapiehowie, Dorohostajscy, Kiszkowie po białorusku, otrzymują z kancelarii wileńskiej dyplomy i listy białoruskie…»
2. польск. «[Mikołaj Rej] jeżeli później o Rusinach opowiadał, prawili mu po "litewsku" (tj. po białorusku; Litwin u nego zawsze tyle co Białorusin), nigdy po małorusku»
3. польск. «Dla dzisiejszych Litwomanów bardzo bolesna przy tym uwaga, bo ów Kiejstut, naswybitniejszy Litwy pogańskiej przedstawiciel, nie po litewsku, lecz, o zgrozo, po białorusku rotę przysięgi wraz z swymi odprawia»