Аляксандар Сержпутоўскі

Алякса́ндар Казіме́равіч Сержпуто́ўскі (псэўданімы: Смага Н.; Смага Наум; Шарпат; Смага Навум^[1]; 21 чэрвеня 1864, вёска Бялевічы, цяпер Слуцкі раён — 5 сакавіка 1940, места Ленінград) — беларускі фальклярыст, этнограф, публіцыст, мовазнавец.

Аляксандар Сержпутоўскі лац. Alaksandar Siežrputoŭski
Дата нараджэньня	21 чэрвеня 1864(1864-06-21)
Месца нараджэньня	Бялевічы, Слуцкі павет, Менская губэрня, Расейская імпэрыя
Дата сьмерці	5 сакавіка 1940(1940-03-05) (75 гадоў)
Месца сьмерці	Ленінград, РСФСР, СССР
Месца вучобы	Нясьвіская настаўніцкая сэмінарыя[d] Пецярбурскі археалягічны інстытут[d]
Занятак	публіцыст, этнограф, фальклярыст, мовазнавец, фатограф, музэйны супрацоўнік
Навуковая сфэра	этнаграфія, беларусазнаўства, мовазнаўства, музейная справа[d] і фальклярыстыка
Месца працы	Дзяржаўны Расейскі музэй Інстытут беларускай культуры
Сябра ў	Інстытут беларускай культуры, Беларускае вольнае эканамічнае таварыства, Петраград[d] і Расейскае геаграфічнае таварыства
Аляксандар Сержпутоўскі ў Вікісховішчы

Біяграфія

У 1884 року скончыў Нясьвіскую настаўніцкую сэмінарыю, у 1904 року — Пецярбурскі археалягічны інстытут, у 1891 року ў «Минских губернских ведомостях» зьявіліся першыя ягоныя публікацыі. Праз два рокі А. Сержпутоўскі пераехаў у Менск. Працаваў у банку, Менскім паштова-тэлеграфным ведамстве. З 1896 року ў Пецярбургу, у Расейскім муээі.

Дасьледаваў побыт у Слуцкім і Мазырскім паветах, настаўнічаў у Беларускай гімназіі ў Петраградзе. У 1922 року ўзначальваў камісію па складаньні мапаў і вывучэньні нацыянальнага складу насельніцтва пры Расейскай АН. У 1919—1920 роках у Нядзельным унівэрсытэце выступаў зь лекцыямі пра жыцьцё і побыт беларускага народу, дасьледаваў ягоныя старажытныя народныя традыцыі і звычаі.

Адначасова з вывучэньнем матэрыяльнай культуры зьбіраў казкі, легенды, паданьні, што склалі зборнік «Казкі і апавяданьні беларусаў-палешукоў». Назіраньні пра мову беларусаў выклаў у працы «Да пытаньня аб беларускай артаграфіі». У 1925 року зрабіўся правадзейным чальцом Інбелкульту. У 1926 року ўдзельнічаў у канфэрэнцыі па рэформе беларускага правапісу. Склаў «Зборнік беларускіх прыказак і прымавак». Больш за 20 рокаў працаваў над дасьледаваньнем «Побыт беларусаў». Аўтар фундамэнтальнага зборніку «Прымхі і забабоны беларусаў-палешукоў».^[2]

На хутары, дзе з 1864 па 1885 гады жыў Аляксандар Сержпутоўскі, у 2003 годзе ўсталяваны помны знак^[3].