Друць

Друць — рака ў Беларусі, чацьверты велічынёй і воднасьцю прыток Дняпра. Цячэ ў Віцебскай, Магілёўскай і Гомельскай абласьцях. Даўжыня 295 км. Плошча вадазбору 5020 км². Выдатак вады ў вусьці 31,6 м³/с. Агульны спад ракі 105,2 м. Сярэдні нахіл воднай паверхні 0,4 ‰.

Рака

Друць лац. Druć
Агульныя зьвесткі
Выток	каля в. Раздольнай
Вусьце	Дняпро
Краіны басэйну	Беларусь
Вобласьці	Віцебская вобласьць, Магілёўская вобласьць і Гомельская вобласьць
Даўжыня	295 км
Сярэднегадавы сьцёк	31,6 м³/с
Плошча басэйну	5020 км²
Нахіл воднай паверхні	0,4 ‰
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы

Асноўныя прытокі

Друць

Друць

• Правыя: Бярозаўка, Каменка, Асьлік, Малыш, Вядзерка, Даўжанка, Белая, Дабрыца
• Левыя: Малінаўка, Крывая, Чыгірынка, Няропля, Вабіч, Арлянка, Балонаўка, Грэза

На рацэ

• Месты: Талачын, Бялынічы, Рагачоў
• Мястэчка: Круглае
• Гістарычнае места: Друцак
• Вадасховішчы: Чыгірынскае, Цяцерынскае
• Зоны адпачынку: Чыгірынка, Маліна, Друць, Лужкі

Агульныя зьвесткі

Пачынаецца на Дняпроўска-Дзьвінскім водападзеле зь невялікай дрыгвянай лагчыны за 1 км на захад ад вёскі Раздольнай Талачынскага раёну, вусьце на паўднёвай ускраіне места Рагачова. Агульная даўжыня рачной сыстэмы Друці 2000 км, шчыльнасьць рачной сеткі 0,39 км/км³. Вадазбор у вярхоўі ў межах Аршанскага ўзвышша, на астатнім працягу — ува ўсходняй частцы Цэнтральнабярэзінскай раўніны.

Даліна да ўтоку ракі Крывой невыразная, ніжэй трапэцападобная, шырынёй 1,5—2,5 км. Схілы парэзаныя, вышыня іх 8—30 м, да места Бялынічаў адкрытыя і пад ворывам, ніжэй па плыні пераважна пад лесам. Левы схіл больш спадзісты, правы ўмерана стромкі, нярэдка абрывісты. Абалона пераважна двухбаковая (на асобных дзялянках у нізоўі левабярэжная, у верхняй плыні часткова затопленая Цяцерынскім, у ніжняй — Чыгірынскім вадасховішчамі), адкрытая, лугавая. Паверхня абалоны ў прырэчышчавай частцы роўная, месцамі ўзгорыстая, перасечаная старыцамі, асушальнымі канавамі, лагчынамі. Рэчышча каналізаванае на 2 дзялянках у вярхоўі: ад вёскі Навасёлкаў да места Талачына (7 км) і ад пункту за 0,4 км ніжэй за мост на аўтамабільнай дарозе Менск — Масква да вёскі Друцку (8,6 км). На астатнім працягу моцназьвілістае, свабодна мэандруе, ніжэй за ўток ракі Вабіч разгалінаванае на пратокі і рукавы са шматлікімі старыцамі і затокамі. Дно роўнае, пясковае, радзей камяністае. Шырыня ракі ў межань у вярхоўі 10—20 м, ніжэй 30—50 м. Берагі пераважна стромкія, месцамі абрывістыя, вышыней 1—2,5 м (на лукавінах 3—5 м), у вусьцевай частцы спадзістыя, вышынёй да 1 м.

Асаблівасьці рэжыму — вельмі выразнае веснавое разводзьдзе, на якое прыпадае 54% сярэдняга сьцёку. Веснавы пад’ём узроўню вады інтэнсіўны (7—10 дзён), найвышэйшы ўзровень разводзьдзя ў пачатку красавіка, сярэдняя вышыня над межаньню 2,5—2,8 м. Веснавы ледаход каля 3 дзён. Рака прымае сьцёк з мэліярацыйных каналаў^[1].

Расьліннасьць

Цяцерынская ГЭС

Больш за 30% плошчы вадазбору пакрываюць значныя памерам лясныя масівы. Лясы мяшаныя зь перавагай іглічных пародаў. Балоты, забалочаныя землі і забалочаны лес займаюць каля 10% плошчы.

Гаспадарчая дзейнасьць

Суднаходзтва ніжэй за плаціну Чыгірынскага вадасховішча (за 84 км ад вусьця) у паўнаводны пэрыяд. Рэжым ракі вывучаўся на 8 пастах, зь якіх пасты каля в. Гарадзішча і Чыгірынскай ГЭС дзейнічаюць у цяперашні час^[2].