Зоя Белахвосьцік

Зо́я Валянці́наўна Белахво́сьцік (нар. 26 кастрычніка 1959 году) — беларуская акторка тэатру і кіно. У 18 гадоў адразу пасьля тэатральна-мастацкага інстытуту трапіла ў Нацыянальным акадэмічным тэатры імя Янкі Купалы. Першая роля, якую грала да 41 году — Паўлінка ў аднайменнай камэдыі Янкі Купалы^[1]. Заслужаная артыстка Рэспублікі Беларусь і Аўтаномнай рэспублікі Крым. Народная артыстка Беларусі з 2018 году.

Зоя Белахвосьцік лац. Zoja Biełachvościk
Зоя Валянцінаўна Белахвосьцік
Дата нараджэньня	26 кастрычніка 1959 (65 гадоў)
Месца нараджэньня	Менск, БССР, СССР
Месца вучобы	Беларуская дзяржаўная акадэмія мастацтваў
Занятак	акторка
Месца працы	Беларуская дзяржаўная акадэмія мастацтваў
Гады дзейнасьці	1977 — дасюль
Бацька	Валянцін Белахвосьцік[d]
Маці	Вольга Глебава[d]
Дзеці	Валянціна Гарцуева[d]
Узнагароды	нагрудны знак «За ўнёсак у разьвіцьцё культуры Беларусі»[d]
IMDb	ID nm3362551

Жыцьцяпіс

Паходзіць зь сям’і актора Валянціна Белахвосьціка і канцэртмайстра Вольгі Глебавай, дачкі актора Глеба Глебава.

У 1982 годзе яна скончыла Беларускі тэатральна-мастацкі інстытут па спэцыяльнасьці акторка драмы і кіно^[2]. На чацьвертым курсе навучаньня ёй прапанавалі сыграць ролю Паўлінкі. З-за гэтай ролі ёй прыйшлося адрасьціць доўгія валасы. З гэтага моманту Зоя выконвала ролю Паўлінкі да 2000 году^[3].

З 1982 году зьяўлялася акторкай Нацыянальнага акадэмічнага тэатру імя Янкі Купалы. Згуляла ў больш чым 55 спэктаклях. Працавала на радыё, выкладае ў акадэміі мастацтваў^[4].

Пасьля масавых фальсыфікацыяў на прэзыдэнцкіх выбарах 2020 году, жорсткага разгону акцый пратэстаў, зьбіцьця і катаваньняў затрыманых пратэстоўцаў калектыў Купалаўскага тэатру 13 жніўня запатрабаваў спыніць гвалт у дачыненьні да мірных грамадзян і выступіў за пералік галасоў з удзелам незалежных назіральнікаў. 17 жніўня ўладамі быў звольнены дырэктар тэатра Павал Латушка. 26 жніўня Зоя Белахвосьцік разам з большасьцю трупы і іншымі супрацоўнікамі тэатру звольнілася ў знак пратэсту^[5].

2 кастрычніка яе звольнілі з Беларуская дзяржаўнай акадэміі мастацтваў, дзе яна выкладала на катэдры майстэрства актора тэатральнага факультэту. На паўстаўкі яна была мастацкім кіраўніком акторскага курсу^[6].

Ролі

Праца ў тэатры

• Жыцьці Карыцына
• Івона, прынцэса Бургундзкая
• Ідылія
• Крывавая Мэры
• Паўлінка
• Піць, сьпяваць, плакаць
• С. В.
• Смак яблыка
• Тутэйшыя

Праца ў кіно

• 2010 «Сьмяротная схватка»
• 2010 «Каханьне дзеля жыцьця» (здымаецца) — галоўная роля
• 2009 «Суд» — Лідзія Паўлаўна, маці Андрэя, «Сьведка»
• 2009 «Жураў» — Міронава Ларыса, дава загінулага Сяргея Міронава, сэрыя «Сьмяротны нумар»
• 2008 «Зграя»
• 2007 «Чаклун і Румба» — мэдсястра
• 2007 «Маёр Ветраў» — судзьдзя
• 2005 «Чалавек вайны»
• 2002 «Каменская-2» — мэнэджар
• 2002 «Мужчынскія гульні»
• 1992 «Вальс залатых цяльцоў» — сьцюардэса
• 1988 «Шарагоўцы» (фільм-спэктакль) — Мар’я
• 1987 «Жаніцца — не журыцца» (фільм-спэктакль) — Зоська
• 1985 «Куды ідзеш, салдат?» — эпізод

Сям’я

Дзед Зоі — савецкі артыст Глеб Глебаў. Муж — рэжысэр Аляксандар Гарцуеў.