Канстантын Палубінскі

Канстантын Палубінскі (? — 1640) — дзяржаўны дзяяч Вялікага Княства Літоўскага. Кашталян амсьціслаўскі (1625—1633), ваявода парнаўскі (з 1633).

Канстантын Палубінскі

Ястрабец[1]
Герб «Палубінскі»
Асабістыя зьвесткі
Памёр	1640
Род	Палубінскія
Бацькі	Аляксандар Палубінскі Ганна Алемані
Жонка	Соф’я з Сапегаў
Дзеці	Аляксандар Гіляры, Габрыэль, Яўстах Канстантын, Канстанцыя, Кацярына, Казімер, Крыстына, Эўфрасіньня, Петранэла, Альжбета Тэадора, Геранім Канстантын

Валодаў Дзярэчынам, Глускам, Глыбокім і іншымі маёнткамі.

Біяграфія

З княскага роду Палубінскіх гербу ўласнага, сын Аляксандра, лідзкага падкаморага, і Ганны Алемані.

Навучаўся ў езуіцкім калегіюме ў Браневе, Віленскай акадэміі. Удзельнічаў у войнах з Швэцыяй (1600—1629) і Маскоўскай дзяржавай (1609—1618).

Займаў пасады слонімскага пісара земскага ў 1616—1621 і маршалка ў 1621—1625, быў маршалкам Галоўнага Трыбуналу ў 1627.

З праваслаўя перайшоў у каталіцтва, у 1618 фундаваў дамініканскі кляштар у мястэчку Дзярэчын^[2].

Ажаніўся з Соф’яй (каля 1595 — каля 1657), дачкой ваяводы амсьціслаўскага Андрэя Сапегі. У 1656, па сьмерці свайго стрыечнага брата Казімера Льва Сапегі, Соф’я атрымала частку ягонай спадчыны, у тым ліку Зэльву і Горкі, якія потым адыйшлі да яе сына Аляксандра Гіларыя Палубінскага — адзінага, які перажыў бацьку. Апрача сына, меў дачок Кацярыну (жонка кашталяна троцкага Аляксандра Агінскага), Крыстыну (жонка падкаморага вількамірскага Яна Каменскага), Петранэлу і Канстанцыю (абедзьве зрабіліся манашкамі).