Катандзара

Катандза́ра (па-італьянску: Catanzaro) — горад у Італіі, які месьціцца ў рэгіёне Калябрыя, адміністрацыйны цэнтар аднайменнай правінцыі.

Катандзара
Краіна:	Італія
Плошча:	112,72 км² (9 кастрычніка 2011)[1]
Вышыня:	342 м н. у. м.
Насельніцтва:	▼84 670 чал. (1 студзеня 2023)[2]
Тэлефонны код:	0961
Паштовы індэкс:	88100
Нумарны знак:	CZ
Геаграфічныя каардынаты:	38°54′36″ пн. ш. 16°35′15″ у. д.
Катандзара на мапе Італіі Катандзара
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы
http://www.comune.catanzaro.it

Гісторыя

Лічыцца, што Катандзара было старажытнагрэцкай калёніі, якая існавала, як мяркуюць, на руінах старажытнага гораду Трыскінэс. Іншыя крыніцы паказваюць, што Катандзара паўстала з розных паселішчаў, раскіданых у рэгіёне. У пачатку X стагодзьдзя^[3] бізантыйскі горад Катандзара быў заняты сарацынамі, якія заснавалі эмірат. Аб арабскай прысутнасьці сьведчаць знаходкі ў нэкропалі VIII стагодзьдзя, дзе былі прадметы з арабскімі надпісамі.

Пляц Матэоцьці

Каля 1050 году Катандзара паўстаў супраць панаваньня сарацынаў і вярнуўся на кароткі час пад бізантыйскую ўладу. У 1069 годзе места было апошнім горадам у Калябрыі пасьля многіх месяцаў супраціўленьня, які трапіў пад аблогу нарманаў Робэрта Гвіскара, які пабудаваў нармандскі замак, які існуе і дасюль. У гэтую эпоху ў рэгіёне квітнела мастацтва і рамёствы, асабліва апрацоўка шоўку, якім гандлявалі зь іншымі рэгіёнамі Італіі, іншымі краінамі і Усходняй Эўропай. Шоўк з Катандзара забясьпечваў амаль усю Эўропу і прадаваўся на вялікіх кірмашам гішпанскімі, вэнэцыянскімі, генуэскімі і галяндзкімі купцамі. Горад быў сусьветна вядомы сваімі вырабамі з шоўку, аксаміту, штофу і парчы^[4][5]. У XIII стагодзьдзі імпэратар Фрыдрых II перадаў Катандзара ў беспасярэднае валоданьне каронай. Нарманы ўзьвялі Катандзара ў шляхетнае графства. Цягам чатырнаццаці гадоў ён быў каралеўскім дамэнам нэапалітанскага караля Ўладзіслава, а ў 1420 годзе зноў быў вернуты нарманамі. Пасьля паўстаньня сельскіх жыхароў, кароль Альфонса V узяў пад свой кантроль горад.

У 1466 годзе кароль Людовік XI пастанавіў разьвіць нацыянальную шаўковую прамысловасьць у Ліёне і заклікаў вялікую колькасьць італьянскіх рабочых, галоўным чынам з Калябрыі. Слава майстроў па ткацтву шоўку з Катандзара распаўсюдзілася ва ўсёй Францыі, і іх запрасілі ў Ліён, каб навучыць тэхніцы ткацтва. У 1470 годзе адзін з гэтых ткачоў, вядомы як Жан лё Калябрэ^[6], вынайшаў першы прататып ткацкага станка жакардавага тыпу^[7]. Ён прадставіў новы тып варштата, якая магла апрацоўваць ніткі хутчэй і больш дакладна. На працягу многіх гадоў удасканаленьне ткацкай прылады працягвалася. У 1519 годзе імпэратар Карл V дазволіў гораду заснаваць консульства шаўковага рамяства, якому даручана было рэгуляваць і кантраляваць розныя этапы вытворчасьці, якое квітнела ўсьцяж XVI стагодзьдзя. На момант стварэньня гільдыі ў Катандзара мелася больш за 500 ткацкіх станкоў. Да 1660 году, калі ў горадзе было каля 16 тысячаў жыхароў, у ягонай шаўковай прамысловасьці было занятае прынамсі 5 тысяч чалавек. Шаўковыя тканіны Катандзара ня толькі прадаваліся на рынках каралеўства, але і экспартаваліся ў Вэнэцыю, Францыю, Гішпанію і Ангельшчыну^[8]. У 1528 годзе Карл V дазволіў Катандзара займець імпэрскага арла на сваім гербе.