Лос-Анджэлес Лэйкерз
клюб НБА From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
«Лос-Анджэлес Лэйкерз» (па-ангельску: Los Angeles Lakers) — прафэсійны баскетбольны клюб, які выступае ў Нацыянальнай баскетбольнай асацыяцыі. Каманда была заснаваная ў 1946 годзе. Клюб месьціцца ў горадзе Лос-Анджэлес штату Каліфорнія. Свае хатнія матчы баскетбалісты клюбу гуляюць у Стэйплз-Цэнтры, які падзяляюць з клюбам «Лос-Анджэлес Спаркс» з Жаночай нацыянальнай баскетбольнай асацыяцыі і хакейным клюбам «Лос-Анджэлес Кінгс» з Нацыянальнай хакейнай лігі[1]. «Лэйкерз» уважаецца адной з самых пасьпяховых камандаў у гісторыі НБА, гэтак жа як «Бостан Сэлтыкс»[2]. Франшыза пачалася ў 1946 годзе як «Дэтройт Джэмз»[3]. Усяго праз год каманда зьмяніла Дэтройт на Мінэапаліс[3]. Пасьля фінансавых цяжкасьцяў у канцы 1950-х гадоў клюб пераехаў у Лос-Анджэлес.
Remove ads
Гісторыя
Франшыза была заснавана ў 1946 годзе пад назвай «Дэтройт Джэмз». Спачатку клюб гуляў у Нацыянальнай баскетбольнай лізе (НБЛ) у сэзоне 1946—1947 гадоў, дзе каманда заняла апошняе месца ў лізе, атрымаўшы толькі 4 перамогі ў 44 гульнях. Не зважаючы на тое, што каманда павінна была працягнуць выступаць у НБЛ у наступным сэзоне[4], ейныя ўладальнікі, сутыкнуўшыся зь вялікімі выдаткамі празь нізкую наведвальнасьць і адсутнасьць хатняй пляцоўкі, пастанавілі прадаць каманду Бэну Бэргеру і Морысу Чалфэну зь Мінэсоты за 15 тысяч даляраў[5][6]. Спартовы аглядальнік зь Мінэапалісу Сыд Гартман адыграў ключавую закулісную ролю ў складаньні ўгоды, а пазьней і ў стварэньні каманды. Натхнёная мянушкай Мінэсоты «Краіна 10 тысяч азёраў», каманда была перайменаваная ў «Лэйкерз»[7][8]. Паколькі ў папярэднім сэзоне франшыза мела найгоршы вынік у НБЛ, яна атрымала першы выбар на драфце, дзе быў абраны Джордж Майкен. Зь ім «Лэйкерз» стварылі моцны склад, дзе таксама зьзялі нападнік Джым Полард і плэймэйкер Гэрм Шэфэр[9].
У 1948 годзе «Лэйкерз» перайшлі з НБЛ у Баскетбольную асацыяцыю Амэрыкі (БАА), а ў першым жа сэзоне ў новай лізе паказьнік Майкена быў рэкордным у 28,3 пунктаў за гульню. У фінале БАА 1949 году прадстаўнікі Мінэсоты сталі пераможцамі лігі, абгуляўшы «Вашынгтон Кэпіталз» зь лікам у чатыры перамогі супраць дзьвюх паразаў[10]. Пасьля сэзону БАА і НБЛ аб’ядналіся, каб утварыць Нацыянальную баскетбольную асацыяцыю (НБА)[11]. Пачатак 1950-х гадоў быў адзначаны дамінаваньнем клюбу, які чатыры разы запар рабіўся чэмпіёнам. Пасьля сыходу Майкена ў міжсэзоньне 1954 году «Лэйкерз» мелі цяжкасьці, але ўсё ж здолелі здабыць перамогі ў 40 гульняў. Наступныя сэзоны каманда стала выходзіла ў плэй-оф, але ажно да 1959 году не магла трапіць у фінал НБА.
У апошні год свайго знаходжаньня ў Мінэапалісе «Лэйкерз» мелі паказьнік у 25 перамог і 50 паразаў. 18 студзеня 1960 году каманда ляцела ў Сэнт-Луіс, але зьдзейсьніла аварыйную пасадку самалёта. Сьнежныя буры вымусілі пілёта адыйсьці ад курсу ажно на 240 км, у выніку чаго лятак быў вымушаны прызямліцца ў кукурузным полі. У міжсэзоньне 1960 году «Лэйкерз» сталі першай камандай НБА на Заходнім узьбярэжжы, калі ўладальнік Боб Шорт пастанавіў перанесьці каманду ў Лос-Анджэлес[12]. Дзякуючы паказьнікам новай зоркі Элджына Бэйлара ў 34,8 пунктаў і 19,8 падбораў за гульню, «Лос-Анджэлес» здабыў на 11 перамог больш, чым годам раней у першым сэзоне Джэры Ўэста[13]. 15 лістапада таго ж сэзону Бэйлар усталяваў новы рэкорд НБА паводле колькасьці набраных пунктаў, назьбіраўшы 71 пункт у пераможным матчы супраць «Нью-Ёрк Нікс» і зарабіўшы 25 падбораў[14]. Каманда была ўсяго ў двух пунктах ад фіналу НБА, але саступіла ў сёмым матчы другога раўнду сэрыі супраць «Сэнт-Луісу»[15].
Ачоленыя Бэйларам і Ўэстам, якія зьбіралі адпаведна 38,3 і 30,8 пунктаў за гульню[16], «Лэйкерз» палепшылі свой паказьнік у сэзоне 1961—1962 гадоў і прасунуліся ў фінал. У пятай гульні Бэйлар зрабіў 22 падборы і ўсталяваў рэкорд НБА паводле колькасьці набраных пунктаў у фінальнай гульні, якіх было 61[17]. Гэта паказбнік быў дасягнуты нават не зважаючы на тое, што ён быў выдалены з гульні за колькасьць фалоў[18]. Аднак «Лэйкерз» зазналі паразу ад «Бостан Сэлтыкс» з розьніцай у тры пункты ў авэртайме сёмай сустрэчы[16]. Фрэнк Сэлві, зрабіўшы два кідкі ў апошнія 40 сэкундаў, мог ураўнаць лік[19], але даў пудла. «Лос-Анджэлес» перамаглі ў 53 гульнях у рэгулярным сэзоне 1962—1963 гадоў, але ў фінале НБА зноў не далі рады супраць «Сэлтыксу» у шасьці гульнях[20]. Сэзон 1964—1965 гадоў таксама скончыўся паразай ад бостанцаў у фінале, на што спатрэбілася пяць матчаў[21]. Такі стан рэчаў паўтарыўся ў 1966[22], 1968 ды 1969 гадах. Яшчэ ў ліпені 1968 году каманда набыла Ўілта Чэмбэрлена, які далучыўся зь «Філадэлфіі Сыксэрз»[23]. Сэзон 1971—1972 гадоў прынёс некалькі зьменаў. Уладальнік Джэк Кент Кук прызначыў Біла Шэрмана галоўным трэнэрам[24], а Элджын Бэйлар абвесьціў аб сваім сыходзе з спорту на пачатку сэзону, зразумеўшы, што мае цяжкасьці з нагамі. Шэрман узяўся за ўсталяваньне дысцыпліны, укараніўшы канцэпцыю «шутараўнду», калі гульцы прыбывалі на арэну зарана раніцай перад гульнёю, каб адпрацаваць кідкі[25].
Перамогшы ў 33 гульнях запар, «Лэйкерз» усталяваў рэкорд найдаўжэўшай пераможнай сэрыі сярод усіх буйных амэрыканскіх прафэсійных камандных відаў спорту[26][27]. Чэмбэрлен зьбіраў у сярэднім 14,8 пунктаў, але быў лідэрам у лізе ў колькасьці падбораў, якіх меў 19,2 за гульню[28]. Баскетбалісты дакрочылі да фіналу, дзе згулялі супраць «Нью-Ёрк Нікс», дзе адпомсьцілі ім за паразу ў фінале 1970 году. Чэмбэрлен набраў 24 пункты і зрабіў 29 падбораў у пятай сустрэчы, узяўшы ўзнагароду самага каштоўнага гульца фіналу НБА[29][30]. «Лэйкерз» выйгралі 60 гульняў у сэзоне 1972—1973 гадоў і зноў сталі найлепшымі ў Ціхаакіянскім дывізіёне[31]. Ўілт Чэмбэрлен, гуляючы свой апошні сэзон, зноў быў першым у лізе паводле падбораў і ўсталяваў рэкорд НБА паводле адсотку трапных кідкоў з гульні, маючы паказьнік у 72,7%, які пратрымаўся некалькі дзесяцігодзьдзяў[31]. Яны гулялі супраць «Нью-Ёрк Нікс» у фінале НБА 1973 году. «Лос-Анджэлес» перамог у першай гульні зь перавагай у тры пункты, але нью-ёркцы здабылі перамогу ў сэрыі зь пяці гульняў[32]. У сэзоне 1973—1974 гадоў каманда сутыкнулася з стратай Ўэста, які згуляў толькі 31 гульню, перш чым займеў цяжкасьці з нагамі. Па заканчэньні сэзону гулец сышоў з клюбу праз рознагалосьсі ў справе кантракту з Кукам і падаў пазоў аб нявыплаце запазычанасьці па заработнай плаце[33]. Прапусьціўшы плэй-оф сэзону 1974—1975 гадоў, «Лэйкерз» набылі Карыма Абдул-Джабара, які да таго часу тройчы быў прызнаны самым каштоўным гульцом лігі[34]. Ўэст і Кук урэгулявалі свае рознагалосьсі, пасьля чаго былы гулец заняў пасаду галоўнага трэнэра каманды[35]. Абдул-Джабар тым часам у складзе лос-анджэлескага клюбу некалькі разоў рабіўся самым каштоўным гульцом.
На драфце НБА 1979 году «Лэйкерз» абраў пад першым агульным нумарам гульнёвага абаронцу Мэджыка Джонсана з Унівэрсытэту штату Мічыгану[36]. Аднаклюбнікам Джонсана спатрэбіўся час, каб прызвычаіцца да ягоных перадачаў, якія ён рабіў не кідаючы позірку на іх. Пасьля таго, як яны прызвычаіліся да гэтага, ягоныя пасы сталіся ключавой часткай нападу «Лос-Анджэлесу»[37][38]. Каманда перамагла ў 60 гульнях рэгулярнага сэзону ў дэбютны год Джонсана і перамаглі «Філадэлфію Сэвэнці Сыксэрз» у шасьці гульнях фіналу НБА 1980 году. Джонсан быў уганараваны як самы каштоўны гулец фіналу, выйшаўшы ў пачатковым складзе шостаў гульні замест траўмаванага Абдул-Джабара. У той дзень ён назьбіраў 42 пункты, зрабіў 15 падбораў і 7 перадачаў[39].
Remove ads
Статыстыка
В = выйгрышы, П = паразы, А% = адсотак выйграных матчаў
Remove ads
Крыніцы
Літаратура
Вонкавыя спасылкі
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads