Людміла Канановіч

Людміла Мікалаеўна Канановіч (нар. 1972, Мясата, Маладэчанскі раён, Менская вобласьць, цяпер Беларусь) — дзяржаўная дзяячка Беларусі.

Людміла Канановіч
Дэпутатка Палаты прадстаўнікоў Беларусі 6-га і 7-га скліканьняў
11 кастрычніка 2016 — цяперашні час
Прэзыдэнт	Аляксандар Лукашэнка
Прэм’ер-міністар	Андрэй Кабякоў, Сяргей Румас, Раман Галоўчанка
Папярэднік	Галіна Лазоўская
Дэпутатка Маладэчанскага раённага Савету дэпутатаў 27-га скліканьня
23 сакавіка 2014 — 11 кастрычніка 2016
Прэм’ер-міністар	Міхаіл Мясьніковіч, Андрэй Кабякоў
Асабістыя зьвесткі
Нарадзілася	3 сьнежня 1966 (58 гадоў) Мясата, Маладэчанскі раён, Менская вобласьць, Беларуская ССР, Савецкі Саюз
Грамадзкае аб’яднаньне	«Белая Русь»[1]
Адукацыя	Менскі дзяржаўны пэдагагічны інстытут (1989), Акадэмія кіраваньня пры прэзыдэнце Беларусі
Сужэнец	замужам
Дзеці	сын і дачка
Узнагароды	Падзяка прэзыдэнта Беларусі, ганаровыя граматы Нацыянальнага сходу, Менскага абласнога выканаўчага камітэту, Міністэрства культуры і Міністэрства інфармацыі Беларусі, грамата Маладэчанскага райвыканкаму

Дэпутатка Палаты прадстаўнікоў Беларусі 6-га і 7-га скліканьняў (зь 2016 году) ад Маладэчанскай гарадкой акругі № 72^[2]. Зь 2019 году ўзначальвала ў Палаце прадстаўнікоў Пастаянную камісію па працы і сацыяльных пытаньнях.

Жыцьцяпіс

У 1984 годзе скончыла сярэднюю школу № 5 Маладэчна з залатым мэдалём. У 1989-м скончыла Менскі дзяржаўны пэдагагічны інстытут па спэцыяльнасьці «матэматыка». Працавала настаўніцай матэматыкі гімназіі № 3 Маладэчна, дзе пазьней стала намесьніцай дырэктара і дырэктаркай. Затым заняла пасаду намесьніцы старшыні Маладэчанскага раённага выканаўчага камітэту. Скончыла Акадэмію кіраваньня пры прэзыдэнце Беларусі. 23 сакавіка 2014 году абралася дэпутаткай Маладэчанскага раённага Савету дэпутатаў 27-га скліканьня^[3].

Дэпутатка Палаты прадстаўнікоў Беларусі

11 верасьня 2016 году абралася дэпутаткай Палаты прадстаўнікоў Беларусі 6-га скліканьня ад Маладэчанскай гарадзкой акругі № 72. Цягам тэрміну паўнамоцтваў ад 18 кастрычніка 2016 году^[4] па 4 сьнежня 2019 году займала пасаду намесьніцы старшыні Пастаяннай камісіі па працы і сацыяльных пытаньнях. Была сяброўкай 2-х працоўных групаў Нацыянальнага сходу Беларусі па супрацы з замежнымі парлямэнтамі — Бэльгіі і Кіпру^[5]. 14 сакавіка 2017 году выступіла ў падтрымку Дэкрэта ад 2 красавіка 2015 году «Аб папярэджаньні сацыяльнага ўтрыманства» і заявіла: «Мясцовыя Саветы дэпутатаў у першую чаргу павінныя быць праваднікамі Дэкрэта №3. Тлумачэньне на месцах, якое мы трохі ўпусьцілі, трэба нагнаць, трэба расказваць усім, даводзіць і актуальнасьць дадзенага дэкрэта»^[6].

17 лістапада 2019 году пераабраралася ў Палату прадстаўнікоў 7-га скліканьня ад Маладэчанскай гарадзкой акругі № 72^[7]. 11 сьнежня 2019 году заняла пасаду старшыні Пастаяннай камісіі па працы і сацыяльных пытаньнях^[8], а таксама ўвайшла ў склад Рады Палаты прадстаўнікоў. Стала сяброўкай дэпутацыі Нацыянальнага сходу Беларусі ў Парлямэнцкім сходзе Саюзу Беларусі і Расеі, дзе ўваходзіла ў склад Камісіі сацыяльнай і моладзевай палітыкі, навукі, культуры і гуманітарных пытаньняў^[9]. Таксама была сяброўкай 5 працоўных групаў Нацсходу Беларусі па супрацы з замежнымі парлямэнтамі — Аргентыны, Баўгарыі, Індыі, Кітаю і Летувы. Адказвала за 3 законапраекты, прынятыя ў 2-м чытаньні на прапанову Савету міністраў Беларусі: 19 лістапада 2019 году «Аб зьмяненьні Закону Рэспублікі Беларусь «Аб ахове працы», 4 чэрвеня 2020 году «Аб ратыфікацыі Пагадненьня аб пэнсійным забесьпячэньні працаўнікоў дзяржаваў—удзельніц Эўразійскага эканамічнага зьвязу» і 16 красавіка 2021 году «Аб змяненьні законаў у пытаньнях працоўных адносін»^[3].

31 траўня 2021 году заявіла, што перадумовамі падпісанага А. Лукашэнкам Закону «Аб змяненьні законаў у пытаньнях працоўных адносін» сталі адмова працаўнікоў ад працы і масавыя мерапрыемствы, якія стварылі перашкоды ў выкананьні працоўных абавязкаў. Паводле яе словаў, папраўкі ў Працоўны кодэкс Беларусі давалі наймальнікам дадатковыя паўнамоцтвы для ўзьдзеяньня на працаўнікоў. Людміла Канановіч адзначыла: «у Працоўным кодэксе замацаваныя новыя падставы для звальненьня па ініцыятыве наймальніка: прымушэньне іншых працаўнікоў да ўдзелу ў забастоўцы, стварэньне ім перашкодаў для выкананьня працоўных абавязкаў, а таксама заклік да спыненьня выкананьня працоўных абавязкаў». Сярод іншых новых падставаў для звальненьня яна назвала ўдзел у «незаконнай» стачцы і адмову ад выкананьня працоўных абавязкаў. Таксама ўвялі адказнасьць працаўнікоў за супрацьпраўныя дзеяньні з асабістымі зьвесткамі. Урэшце, Канановіч паведаміла, што «наймальнікі змогуць адхіляць працаўніка ад працы ў выпадках, калі ён заклікае да спыненьня працы іншых працаўнікоў». Пагатоў, вышэйзгаданым Законам уводзілася забарона стачкі на небясьпечных вытворчых прадпрыемствах паводле папраўкі ў Закон Беларусі «Аб прамысловай бясьпецы»^[10].