Міларад Павіч

Міларад Павіч (па-сэрбску: Milorad Pavić/ Милорад Павић; 15 кастрычніка 1929, Бялград — 30 лістапада 2009^[2], Бялград) — знакаміты сэрбскі празаік, паэт, гісторык літаратуры, перакладчык. Сябра Сэрбскай акадэміі навук і мастацтва з 1991 году.

Міларад Павіч
па-сэрбску: Milorad Pavić/ Милорад Павић
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	15 кастрычніка 1929 Бялград, Каралеўства Югаславія
Памёр	30 лістапада 2009 Бялград, Сэрбія
Пахаваны	Новыя могілкі Бялграду[d]
Сужэнец	Ясьміна Міхайлавіч[d]
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці	мовазнавец, гісторык, перакладнік, паэт, драматург, прафэсар унівэрсытэту, літаратурны крытык, пісьменьнік навуковай фантастыкі, пісьменьнік, празаік, гісторык літаратуры
Гады творчасьці	з 1967
Мова	сэрбская[1] і расейская мова[1]
Узнагароды	Прэмія часопісу NIN[d] (1984) прэмія Андрыча[d] (2001) прэмія Мэшы Сэлімавіча[d] (1988)
Міларад Павіч у Вікісховішчы
https://khazars.com

Нарадзіўся ў пісьменьніцкай сям’і. Жыў у Бялградзе, быў жанаты зь пісьменьніцай Ясьмінай Міхайлавіч. Творы Павіча актыўна перакладаюцца на шматлікія мовы. Быў намінаваны на Нобэлеўскую прэмію ў галіне літаратуры. Выкладаў ва ўнівэрсытэтах у Бялградзе, Парыжы, Вене, Фрайбургу, Рэгенсбургу і іншых.

Бібліяграфія

• «Палимпсести песме», 1967 («Палімпсэсты верша»)
• «Гвоздена завеса», 1973 («Жалезная завеса»)
• «Коњи светога Марка», 1976 («Коні сьвятога Марка»)
• «Руски хрт», 1979 («Рускі хорт»)
• «Душе се купају последњи пут», 1982 («Душы купаюцца апошні раз»)
• «Хазарски речник», 1984 («Хазарскі слоўнік»)
• «Предео сликан чајем», 1988 («Краявід, намаляваны чаем»)
• «Изврнута рукавица», 1989 («Вывернутая пальчатка»)
• «Унутрашња страна ветра», 1991 («Унутраны бок ветру»)
• «Последња љубав у Цариграду», 1994 («Апошняе каханьне ў Канстантынопалі»)
• «Шешир од рибље коже», 1996 («Капялюш з рыбінай скуры»)
• «Стаклени пуж», 1998 («Шкляны смоўж»)
• «Кутија за писање», 1999 («Скрынка для пісьма»)

Беларускія пераклады

Творы Павіча на беларускую мову пераклалі Лявон Баршчэўскі^[3], Аксана Пісецкая, Сяргей Шупа.