Рэал Авіеда

«Рэа́л Авіе́да» (па-гішпанску: Real Oviedo) — гішпанскі футбольны клюб з гораду Авіеда. Заснаваны ў 1926 годзе. Клюб гуляе на стадыёне імя Карляса Тарт’ерэ^[3], які адчыніў свае дзьверы 30 верасьня 2000 году, і ўважаецца найбуйнейшым спартовым стадыёнам у Астурыі. Мясцовымі супернікамі клюбу лічыцца хіхонскі «Спортынг», процістаяньне зь якім вядомае як Астурыйскае дэрбі.

Рэал Авіеда
Поўная назва	Real Oviedo
Заснаваны	1926
Горад	Авіеда, Гішпанія
Стадыён	Карляс Тарт’ерэ Умяшчальнасьць: 30 500
Прэзыдэнт	Хасэ Мартын Пэляэс Альварэс[d][1]
Кіраўнік	Grupo Carso[d], Grupu Pachuca[d] і Карляс Сьлім
Галоўны трэнэр	Вэлька Паунавіч[d][2]
Чэмпіянат	Ля Ліга
· 2024—2025	Сэгунда, 3 месца (падвышэньне)
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы realoviedo.es (гішп.)​ (анг.)

Гісторыя

Клюб быў зафундаваны ў 1926 годзе ў выніку зьліцьця клюбаў «Авэтэнсэ» і «Рэал Дэпартыва Авіеда». Першы з памянёных клюбаў быў заснаваны маладымі людзьмі, якія навучаліся ў Ангельшчыне, дзе футбол ужо быў папулярны. А другі клюб быў створаны празь некалькі гадоў у выніку падзелу першага^[4]. Карляс Тарт’ерэ быў першым прэзыдэнтам клюбу^[5]. «Авіеда» ўпершыню дасягнуў Ля Лігі празь сем гадоў па стварэньні.

«Рэал» у 1926 годзе.

Квартэт нападнікаў у складзе Эміліна, Гале, Эрэрыты і Ісыдра Лянгары, а таксама Касука і Рыкарда Галярт мадэрнізавалі гульню сваёй хуткасьцю і бегам, дапасаваныя вострымі пасамі і футболам у адзін дотык. Склад гэтай каманды быў вядомы як «Электрычныя нападнікі». Усё гэта было павязанае з жорсткім рэжымам трэнаваньняў, распачатым былым мэнэджарам клюбу, англельцам Фрэдам Пэнтландам. Лянгара тры гады запар да грамадзянскай вайны выйграваў трафэй Пічычы, бо «Авіеда» скасоўваў усе рэкорды паводле колькасьці праведзеных галоў. Аднак з пачаткам ваенных дзеяў каманда распалася, бо Лянгара эміграваў у Паўднёвую Амэрыку, Эрэрыта і Эмілін падпісалі кантракты з «Барсэлёнай», Гале сышоў у сантандэрскі «Расінг», а Галярт стаў гульцом фэрольскага «Расінгу».

Калі футбол у краіне аднавіўся ў 1939 годзе, «Авіеда» ўжо ня мог згуляць. Іхняе поле лічылася непрыдатным для гульні, бо войскі Франсіска Франка за час вайны выкарыстоўвалі стадыён як склад боепрыпасаў. Цягам наступных дзесяцігодзьдзяў клюб вагаўся паміж першым і другім дывізіёнамі, а кульмінацыяй стала найлепшае ў гісторыі трэцяе месца ў сэзоне 1962—1963 гадоў. З нагоды правядзеньня чэмпіянату сьвету па футболе ў Гішпаніі ў 1982 годзе стадыён быў цалкам абноўлены. У 1988 годзе «Авіеда» вярнуўся ў найвышэйшы дывізіён, выгуляўшы «Мальёрку» ў плэй-оф, і заставаўся ў Ля Лізе ажно 13 сэзонаў запар. У сэзоне 1990—1991 гадоў каманда фінішавала на шостым радку, упершыню кваліфікаваўшыся ў эўрапейскія кубкавыя турніры. У першым жа раўндзе клюб быў выбіты італьянскім «Джэноа». У 1992 годзе «Рэал», як і большасьць гішпанскіх футбольных клюбаў, быў вымушаны стаць публічным акцыянэрным спартовым таварыствам. Пачатковы акцыянэрны капітал склаў 3,6 мільёнаў эўра^[6]. 4 кастрычніка 1995 году дружына згуляла свой 1000-ы матч у Ля Лізе.

У 2000 годзе новы стадыён імя Карляса Тарт’ерэ на 30 500 месцаў стаў новай арэнай «Рэалу». Ён быў афіцыйна адкрыты 20 верасьня 2000 году матчам паміж «Авіеда» і сэрбскім «Партызанам», дзе гішпанцы саступіў гасьцям зь лікам 0:2.