Спадарожнікі Юпітэра — натуральныя спадарожнікі плянэты Юпітэр. На сёньняшні дзень навукоўцам вядомыя 63 спадарожнікі Юпітэра; гэты найбольшы лік адкрытых спадарожнікаў сярод усіх плянэт Сонечнай сыстэмы. Акрамя таго, у Юпітэра ёсьць сыстэма кольцаў.
У 1610 годзе Ґалілео Ґалілей, назіраючы Юпітэр у тэлескоп, адкрыў чатыры найболей буйныя спадарожнікі — Іа, Эўропа, Ганімэд і Кальліста, якія цяпер носяць назву «ґалілеевых». Яны яркія і круцяцца па досыць аддаленых ад плянэты арбітах, так што іх лёгка адрозьніць нават у палявы бінокль. Першынство ў адкрыцьці спадарожнікаў аспрэчваў таксама нямецкі астраном Сымон Марыўс, які пазьней даў ім назвы, узяўшы імёны са старажытнагрэцкіх мітаў.
Дзякуючы наземным назіраньням сыстэмы Юпітэра да канца 1970-х гадоў было вядома ўжо 13 спадарожнікаў. У 1979 годзе, зьдзяйсьняючы пралёт міма Юпітэра, касьмічны апарат «Вояджэр-1» выявіў яшчэ тры спадарожнікі.
Пачынаючы з 1999 году пры дапамозе наземных тэлескопаў новага пакаленьня былі адкрытыя яшчэ 47 спадарожнікаў Юпітэра, пераважная большасьць зь якіх маюць дыямэтар у 2-4 кілямэтры.
