Сіманічы

Сі́манічы^[1] — вёска ў Лельчыцкім раёне Гомельскай вобласьці, на рацэ Сьвінавод і аўтамабільнай дарозе Лельчыцы — Тураў (Р128), за 25 км на паўночны захад ад раённага цэнтру Лельчыцы, за 52 км ад чыгуначнай станцыі Жыткавічы, за 42 км ад прыстані Тураў на рацэ Прыпяць. Сіманічы ўваходзяць у склад і зьяўляюцца цэнтрам Сіманіцкага сельсавету і камунальнага сельскагаспадарчага прадпрыемства «Сіманічы».

Сіманічы
Першыя згадкі:	1520
Вобласьць:	Гомельская
Раён:	Лельчыцкі
Сельсавет:	Сіманіцкі
Вышыня:	152 м н. у. м.
Насельніцтва:	907 (2000)
Колькасьць двароў:	338
Тэлефонны код:	+375 2356
Паштовы індэкс:	247853
Аўтамабільны код:	3
Геаграфічныя каардынаты:	51°52′49.2″ пн. ш. 28°5′7.6″ у. д.
Сіманічы на мапе Беларусі Сіманічы

Гісторыя

Па пісьмовых крыніцах вядомы з 1520 году як сяло ў складзе Вялікага княства Літоўскага, дзяржаўная ўласнасьць. 3 1793 г. у складзе Расейскай імпэрыі, сяло Лельчыцкай воласьці Мазырскага павету Менскай губэрні.

3 20 жніўня 1924 году — цэнтар сельсавету.

У студзені 1943 году нямецка-фашысцкія захопнікі спалілі ўсю вёску і загубілі 21 жыхара, а ўсяго за вайну загінула 108 жыхароў.

Насельніцтва

• 1840 год — 31 двор, 250 жыхароў
• 1886 год — 58 двароў, 376 жыхароў
• 1909 год — сяло: 154 двары, каля 850 жыхароў; маёнтак: 1 двор, 8 жыхароў
• 1917 год — сяло: 181 двор, 1055 жыхароў; маёнтак: 1 двор, 17 жыхароў
• 1940 год — 245 двароў, 1206 жыхароў
• 1998 год — 352 двары, 920 жыхароў
• 2000 год — 338 двароў, 907 жыхароў

Інфраструктура

Лясьніцтва Нацыянальнага парку «Прыпяцкі». Сярэдняя школа, Дом культуры, бібліятэка, дзіцячы садок, больніца, дом прыстарэлых, аптэка, Дом быту, аддзяленьне сувязі, дзяржаўная крама, бутэрбродная (яна ж бар), прыватная крама, прыватны ларок, рэшткі былога велічнага калгаса.

Інфармацыя для турыстаў

Страчаная спадчына

• Царква
• Царква

Вусная народная творчасьць

• Каляндарная абраднасьць: Каляды, Шчодры, Стрэчаньне, Гуканьне вясны, Вялікдзень ды інш.
• Сямейная абраднасьць: Вясельле, Радзіны, Хрысьціны ды інш.
• Цэлы вянок пазаабрадавай лірыкі