Ігнацій (Жалязоўскі)

Ігнацій (свецкае імя: Якаў Лявонцьевіч Жалязоўскі; 1 лютага (20 студзеня) 1802, Вялікія Сяхновічы, Кобрынскі павет, Гродзенская губерня — 13 (1) красавіка 1872, Гродна, Расійская імперыя) — беларускі ўніяцкі, потым праваслаўны царкоўны дзеяч, епіскап Брэсцкі (1848—1870)^[1]. Кандыдат багаслоўя (1829).

Ігнацій
Епіскап Брэсцкі 20 мая 1848 — 27 чэрвеня 1870
Царква	Руская праваслаўная царква
Папярэднік	Міхаіл (Галубовіч)
Пераемнік	Яўген (Шарашылаў)
Адукацыя	Літоўская духоўная семінарыя Віленскі ўніверсітэт (1829)
Навуковая ступень	кандыдат багаслоўя[d]
Дзейнасць	праваслаўны святар
Імя пры нараджэнні	Якаў Лявонцьевіч Жалязоўскі
Нараджэнне	20 студзеня 1802(1802-01-20) Вялікія Сяхновічы, Кобрынскі павет, Гродзенская губерня, Расійская імперыя
Смерць	1 красавіка 1872(1872-04-01) (70 гадоў) Гродна, Гродзенская губерня, Расійская імперыя
Пахаванне	Свята-Марфінская царква
Прыняцце свяшчэннага сану	1826
Епіскапская хіратонія	1848
Узнагароды	Ордэн Святой Ганны Ордэн Святога Уладзіміра
Медыяфайлы на Вікісховішчы

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Жалязоўскі.

Біяграфія

Нарадзіўся ў сям’і ўніяцкага святара. Пачатковую адукацыю атрымаў у Брэсцкім дваранскім вучылішчы (1812—1821). 26 кастрычніка 1824 года ў Тараканьскім базыльянскім кляштары быў пастрыжаны ў манаства з прыняццем імя Ігнацій. 27 мая 1826 года быў пасвечаны ў дыякана, праз тры дні — у іерэя. Працягнуў навучанне ў Галоўнай семінарыі пры Віленскім універсітэце, якую скончыў у ступені кандыдата багаслоўя.

Па сканчэнні семінарыі ў 1829 годзе быў прызначаны выкладчыкам у вучылішча пры Лаўрышаўскім манастыры, з 1830 да 1833 года працаваў настаўнікам у Кобрынскім павятовым духоўным вучылішчы, да 1836 года займаў пасаду наглядчыка Супрасльскага духоўнага вучылішча^[2].

У 1836—1839 гадах быў інспектарам Літоўскай духоўнай семінарыі. Тады ж ён пазнаёміўся з Іосіфам Сямашкам і стаў яго прыхільнікам^[3]. У часе Полацкага царкоўнага сабора 1839 года падпісаў сярод іншых святароў «Саборны акт аб уз’яднанні» уніяцкай царквы з праваслаўнай і неўзабаве быў узведзены ў сан архімандрыта.

З 1839 да 1848 года Ігнацій з’яўляўся настаяцелем Барысаглебскага манастыра ў Гродне, клапаціўся аб захаванні Каложскай царквы. Пасля абвалу часткі будынка ў Нёман арганізаваў збор сродкаў на аднаўленне храма, хадайнічаў перад уладамі аб адсяленні манахаў^[4].

20 мая 1848 года архіепіскап Літоўскі і Віленскі Іосіф пасвяціў Ігнація Жалязоўскага ў сан епіскапа Брэсцкага. Адначасова ён быў прызначаны другім вікарыем Літоўскай епархіі. Жыў у Жыровіцкім манастыры, з 1852 года — у сваёй гродзенскай рэзідэнцыі.

На пасадзе епіскапа Ігнацій шмат увагі надаваў будаўніцтву і рэканструкцыі храмаў, асабіста агледзеў усе цэрквы епархіі. Уласнаручна асвяціў 16 цэркваў, у тым ліку кафедральны Свята-Сімяонаўскі сабор. Пасля задушэння паўстання 1863—1864 гадоў падтрымліваў закрыццё касцёлаў і ператварэнне іх у цэрквы. Распарадзіўся прыбраць з храмаў абразы Іасафата Кунцэвіча, спаліць уніяцкія кнігі і малітоўнікі, праводзіць богаслужэнні выключна на рускай мове^[4].

21 чэрвеня 1870 года з-за хваробы пакінуў епіскапскую кафедру, апошнія гады жыў у Барысаглебскім манастыры, займаўся мецэнацтвам, збіраў бібліятэку. Памёр у Гродне 1 красавіка 1872 года і быў пахаваны ў могілкавай царкве. На пахаванні Ігнація прысутнічалі архіепіскап Мінскі і Бабруйскі Міхаіл і епіскап брэсцкі Яўген.

Памяць

• З 1875 года ў Віленскім духоўным вучылішчы была ўстаноўлена імянная стыпендыя епіскапа Ігнація для дзяцей-сірот, якія паказвалі выдатныя здольнасці ў авалоданні навукамі. Фундатарамі стыпендыі сталі протаіерэй Антоній Катовіч, святары Іван Лявіцкі, Васіль Макавецкі і іншыя.
• Падчас святкавання пяцідзесяцігоддзя Полацкага царкоўнага сабора ў 1889 годзе ладзіліся ўрачыстасці ў гонар епіскапа Ігнація^[5].
• Сакратар епіскапа Аляксандр Катлінскі пакінуў апісанне знешнасці Ігнація:

  Наружнасць прэасвяшчэннага Ігнація рабіла яго выгляд надзвычай прадстаўнічым. Пры стройнай фігуры росту ён быў сярэдняга. Правільныя рысы твару, высокае адкрытае чало, лагодная выразнасць вачэй рабілі яго вельмі сімпатычным. Бадзёрасць і свежаць сіл не пакідалі яго да самай хваробы, сівізна ў валасах і шырокай барадзе цудоўна спалучаліся з румянцам чыстага твару… Асаблівасць і быццам нейкую тыповасць давала яму хада. Яна была ў яго заўсёды паспешлівая, жывая і нават вёрткая[3]

Узнагароды

• Ордэн Святой Ганны 1-й ступені.
• Ордэн Святога Уладзіміра 2-й ступені.