Іосіф (Сямашка)

Іосіф Сяма́шка (25 снежня 1798 (5 студзеня 1799), с. Паўлаўка Ліпавецкага пав. Кіеўскай губ., цяпер Вінніцкая вобласць, Украіна — 23 лістапада (5 снежня) 1868) — уніяцкі, потым праваслаўны царкоўны дзеяч Расійскай імперыі.

Іосіф
дыяцэзіяльны біскуп[d] 2 красавіка 1833 — 6 красавіка 1839
Дыяцэзія	Žyrovyci (Ukrainian)[d]
Папярэднік	Іасафат Булгак
дапаможны біскуп з 16 жніўня 1829
Дыяцэзія	Полацкая, віцебская і мсціслаўская архіепархія
Адукацыя	Віленскі ўніверсітэт
Дзейнасць	праваслаўны святар, каталіцкі святар, каталіцкі дыякан, каталіцкі біскуп
Нараджэнне	7 студзеня 1799(1799-01-07) Паўлаўка, Ліпавецкі павет[d], Кіеўская губерня, Расійская імперыя
Смерць	5 снежня 1868(1868-12-05) (69 гадоў) Вільня, Віленскі павет, Віленская губерня, Расійская імперыя
Пахаванне	Orthodox Church of the Holy Spirit, Vilnius[d]
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Сямашка.

Іосіф Сямашка

Біяграфія

Нарадзіўся ў сям'і уніяцкага святара. Скончыў вышэйшую вучэбную ўстанову для уніятаў — Галоўную семінарыю пры Віленскім універсітэце са ступенню магістра багаслоўя (1820).

Кафедральны прапаведнік і прафесар багаслоўя Луцкай семінарыі, пасвячоны ў бязжоннага іпадыякана, потым у дыякана (1820). Засядацель Луцкай кансісторыі, пасвячоны ў святара (1821). У 1822 годзе протаіерэй, член 2-га (уніяцкага) дэпартамента рымска-каталіцкай калегіі (Санкт-Пецярбург). 3 1823 г. канонік, з 1825 — прэлат-схаласт Луцкага уніяцкага кафедральнага капітула, які заставаўся ў Пецярбургу.

І. Хруцкі. «Вікенцій Лісоўскі» — духаўнік Іосіфа Сямашкі

У 1827 годзе Іосіф Сямашка падаў расійскаму імператару запіску аб становішчы уніяцкай царквы ў Расійскай імперыі і сродках па яе далучэнні да праваслаўя. Запіска была ўхвалена Мікалаем I і стала праграмай далейшых дзеянняў. 3 1829 г. вікарны епіскап мсціслаўскі Полацкай уніяцкай архіепархіі, старшыня яе кансісторыі. Адначасова захоўваў членства, а потым старшынства ў калегіі (у 1828 годзе створана асобная Грэка-уніяцкая калегія). 3 1833 г. прызначаны Літоўскім епархіяльным грэка–каталіцкім епіскапам. На гэтай пасадзе вёў падрыхтоўчую работу па скасаванні уніі: ездзіў па епархіях, наглядаў за ўвядзеннем у храмах іканастасаў і служэбнікаў маскоўскага друку, вынішчэннем арганаў і навучаннем святароў богаслужэнню на царкоўнаславянскай мове і інш., узгадняў арганізацыйныя пытанні з дзяржаўнымі ўладамі. У верасні 1836 г. звярнуўся з лістом да пецярбургскага мітрапаліта Серафіма з прашэннем аб далучэнні да праваслаўя. Быў ініцыятарам і актыўным удзельнікам Полацкага царкоўнага сабора (1839).

3 1840 года праваслаўны архіепіскап Літоўскі і Віленскі (з 1852 мітрапаліт). У 1844 г. пераехаў з Пецярбурга ў сваю епархію, спачатку ў Жыровічы, потым у Вільню (1845), садзейнічаў пераводу з Жыровіч у Вільню Літоўскай духоўнай семінарыі. 3 красавіка 1847 г. член Свяцейшага Сінода.

У апошнія гады займаўся дабрачыннасцю, збіраў дакументы, пісаў мемуары.

Бібліяграфія

• Записки Иосифа митрополита Литовского, изданные Императорскою Академиею Наук по завещанию автора : В 3 частях / Митрополит Иосиф (Семашко). — Санкт-Петербург : Типография Императорской Академии наук, 1883. — Т. 1. — 745 с.: 1 л. портр.; Т. 2. — 786 с.: 1 л. портр.; Т. 3. — 1042 с.: 1 л. портр.

Зноскі