Аляксей Аляксеевіч Ігнацьеў

Граф Аляксей Аляксеевіч Ігнацьеў (2 [14] сакавіка 1877 — 20 лістапада 1954) — рускі і савецкі ваенны дзеяч, дыпламат, саветнік кіраўніка НКЗС, пісьменнік. Генерал-маёр Расійскай імперыі (1917 г.). Генерал-лейтэнант СССР (1943 г.).

Аляксей Аляксеевіч Ігнацьеў
Граф Ігнацьеў на касцюмаваным балі 1903 года
Дата нараджэння	17 лютага (1 сакавіка) 1877
Месца нараджэння	Санкт-Пецярбург, Расійская імперыя
Дата смерці	20 лістапада 1954(1954-11-20)[1] (77 гадоў)
Месца смерці	Масква, РСФСР, СССР
Месца пахавання	Новадзявочыя могілкі
Бацька	Aleksei Ignatiev[d]
Маці	Sofiya Ignatyeva[d]
Дзеці	Ігнацьеў Рыгор Аляксеевіч
Альма-матар	Акадэмія Генеральнага штаба[d]
Месца працы	Ваенна-медыцынская акадэмія імя С. М. Кірава[d]
Грамадзянства	Расійская імперыя  СССР
Прыналежнасць	Расійская імперыя  СССР
Род войскаў	кавалерыя
Гады службы	1897—1947
Званне	Палкоўнік (Расійская імперыя) [2]) Генерал-лейтэнант (РСЧА, СССР)
Бітвы/войны	Руска-японская вайна
Узнагароды і званні	СССР: Расійскай імперыі: Ордэн Святога Уладзіміра III ступені Ордэн Святога Уладзіміра IV ступені Ордэн Святой Ганны II ступені Ордэн Святой Ганны IV ступені Замежныя Ордэн Святога Станіслава II ступені Ордэн Святога Станіслава III ступені Камандор ордэна Ганаровага легіёна
Медыяфайлы на Вікісховішчы

З роду Ігнацьевых, сын генерала А. П. Ігнацьева і князёўны С. С. Мяшчэрскай. Пачаў службу ў Кавалергардскім палку, удзельнічаў у руска-японскай вайне. Пасля рэвалюцыі перайшоў на савецкую службу, апублікаваў мемуары «Пяцьдзясят гадоў у страі», якія шмат разоў перавыдаваліся.

Біяграфія

У 1894 годзе — скончыў Уладзімірскі Кіеўскі кадэцкі корпус, пераведзены ў спецыяльныя класы Пажаскага Яго Вялікасці корпуса.

У 1896 годзе — скончыў Пажаскі Яго Вялікасці корпус і выпушчаны карнетам у Кавалергардскі Яе Вялікасці полк. Паручнік (1900).

1902 год — скончыў Мікалаеўскую акадэмію генеральнага штаба па 1-м разрадзе. Штабс-ротмістр гвардыі з перайменаваннем у капітаны ГШ.

1902—1903 год — прыкамандзіраваны да Афіцэрскай кавалерыйскай школы для вывучэння тэхнічнага боку кавалерыйскай справы.

1903—1904 год — камандзір эскадрона ў лейб-гвардыі Уланскім Яе Вялікасці палку.

Удзельнік Руска-японскай вайны. З лютага 1904 года па жнівень 1905 года — памочнік старэйшага ад'ютанта ўпраўлення генерал-кватэрмайстара Маньчжурскай арміі. З лістапада 1904 года па май 1905 года — обер-афіцэр для справаводства і даручэнняў упраўлення генерал-кватэрмайстра штаба Генерал-кватэрмайстра на Далёкім Усходзе. Са жніўня па снежань 1905 года — выканаўца пасада старэйшага ад'ютанта кіравання генерал-кватэрмайстра 1-й Маньчжурскай арміі.

Са снежня 1905 года па май 1907 года — обер-афіцэр для адмысловых даручэнняў пры штабе Гвардзейскага корпуса. З 22 красавіка 1907 года — падпалкоўнік^[3]. З мая 1907 года па студзень 1908 года — штаб-афіцэр для асобых даручэнняў штаба 1-га армейскага корпуса.

З 1908 года ваенны агент у Даніі, Швецыі і Нарвегіі. Палкоўнік (06.12.1911)^[4].

У 1912—1917 — ваенны агент ва Францыі; адначасова прадстаўнік рускай арміі пры французскай галоўнай кватэры. Падчас Першай сусветнай вайны кіраваў размяшчэннем ваенных заказ у Францыі і пастаўкай іх у Расію. Адным з яго памочнікаў у гэты перыяд быў М. М. Касцевіч.

Пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі перайшоў на бок Савецкай улады, заставаўся ў Францыі. У 1925 годзе перадаў савецкаму ўраду грашовыя сродкі, якія належалі Расіі (225 млн франкаў золатам) і ўкладзеныя на яго імя ў французскія банкі. За гэтыя дзеянні быў падвергнуты байкоту з боку эмігранцкіх арганізацый. Быў выключаны з таварыства выпускнікоў Пажаскага корпуса і афіцэраў Кавалергардскага палка. Пад заклікам, якія прызываў да суровага суда над ім як адступнікам, падпісаўся родны брат^[5], П. А. Ігнацьеў.

Працаваў у савецкім гандлёвым прадстаўніцтве ў Парыжы. У 1937 годзе вярнуўся ў СССР. Служыў у Чырвонай арміі, працаваў у ваенных навучальных установах: інспектар і старэйшы інспектар па замежных мовах Упраўлення ваенна-навучальных устаноў РСЧА, начальнік кафедры замежных моў Ваенна-медыцынскай акадэміі. У 1940 годзе прыняты ў Саюз пісьменнікаў СССР. З кастрычніка 1942 года — старэйшы рэдактар ваенна-гістарычнай літаратуры Ваеннага выдавецтва НКА СССР. Быў ініцыятарам стварэння ў 1943 г. кадэцкага корпуса ў Маскве (Сталін ухваліў прапанову і назваў вучылішча Сувораўскім). У тым жа годзе ініцыяваў вяртанне пагон у дзеючую армію.

• Камбрыг (25.10.1937) — загад № 3701/п
• Генерал-маёр (04.06.1940) — загад № 945
• Генерал-лейтэнант (29.08.1943) — загад № 929

У 1947 годзе выйшаў у адстаўку. Аўтар успамінаў «Пяцьдзясят гадоў у страі».

Быў жанаты ў першым шлюбе з Аленай Уладзіміраўнай Ахотнікавай (1888—1975), дачкой шталмайстара Уладзіміра Мікалаевіча Ахотнікава і князёўны Аляксандры Пятроўны Трубяцкой, унучкай княгіні Лізаветы Эспераўны Трубяцкой, пасля смерці якой Ахотнікавы атрымалі ў спадчыну маёнтак Елізавеціна. Пасля разводу ў 1918 годзе ажаніўся з балерынай Наталляй Уладзіміраўнай Труханавай.

Памёр у Маскве. Пахаваны на Новадзявочых могілках (3 участак 63 шэраг).

Званні

• 1896 — карнет
• 1900 — паручнік
• 1902 — штаб-ротмістр гвардыі з пераназваннем у капітаны Генеральнага штаба
• 1907 — падпалкоўнік
• 1911 — палкоўнік
• 1917 — генерал-маёр
• 1937 — камбрыг
• 1940 — генерал-маёр
• 1943 — генерал-лейтэнант

Узнагароды

• Ордэн Святой Ганны 4 ступені з надпісам «За адвагу» (ВП 10.08.1904)
• Ордэн Святога Станіслава 3 ступені з мячамі і бантам (1905)
• Ордэн Святога Уладзіміра 4 ступені з мячамі і бантам (ВП 18.06.1906)
• Ордэн Святога Станіслава 2 ступені з мячамі (1906)
• Ордэн Святой Ганны 2 ступені (1908)
• Ордэн Святога Уладзіміра 3 ступені (1914)
• Медаль «За перамогу над Германіяй у Вялікай Айчыннай вайне 1941—1945 гг.»
• Камандорскі крыж ордэна Ганаровага Легіёна

У кінематографе

• Мастацкі фільм «Кромовъ» А. Разянкова, Расія, 2009; па матывах аповесці В. Б. Ліванава «Багацце ваеннага аташэ» (1985). У ролі Кромава (Ігнацьева) — Уладзімір Удавічэнкаў.

Гл. таксама

• Чартоліна — радавая сядзіба графаў Ігнацьевых у Ржэўскім павеце Цвярской губерні.

Зноскі

1. Alexej A. Ignatiew // Munzinger Personen Праверана 9 кастрычніка 2017.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q107343683'></a>
2. Праект «Рускі генералітэт у гады рэвалюцыі і грамадзянскай вайны» (нявызн.). Архівавана з першакрыніцы 10 сакавіка 2013.
3. Список подполковникам по старшинству. Часть I, II и III. Составлен по 1-е марта 1909. — СПб.., 1909, с. 1496
4. Список Генерального Штаба. Исправлен по 1-е июня 1914 года. — Пг.., 1914, с. 430
5. Л. Третьякова. Остальная верста