Аляксандр Сяргеевіч Грушэўскі

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Грушэўскі.

Аляксандр Сяргеевіч Грушэўскі (12 жніўня 1877, Стаўрапаль — 1942 або 1943, Казахская ССР) — украінскі гісторык, даследчык гісторыі Украіны, літаратуразнавец, этнограф, археограф, журналіст. Правадзейны член НТШ, сябра Цэнтральнай Рады. Сын Сяргея Грушэўскага, брат Міхайлы Грушэўскага і Ганны Шамрай-Грушэўскай. Жанаты з Вольгай Парфененка. Ахвяра сталінскага тэрору.

Асноўны артыкул: Грушэўскія

Аляксандр Сяргеевіч Грушэўскі
Асабістыя звесткі
Дата нараджэння	12 жніўня 1877(1877-08-12)
Месца нараджэння	Стаўрапаль, Стаўрапольская губерня[d], Расійская імперыя
Дата смерці	1942
Месца смерці	Казахская ССР, СССР
Грамадзянства	СССР  Аўстра-Венгрыя  Расійская імперыя  Украінская Народная Рэспубліка
Бацька	Serhii Fedorovych Hrushevskyi[d]
Жонка	Olha Hrushevska[d]
Альма-матар	гісторыка-філалагічны факультэт Кіеўскага ўніверсітэта[d]
Месца працы	МДУ Санкт-Пецярбургскі дзяржаўны ўніверсітэт
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	журналіст, этнолаг, археограф, гісторык
Грамадская дзейнасць
Член у	Навуковае таварыства імя Тараса Шаўчэнкі[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Скончыў гімназію ва Уладзікаўказе і гісторыка-філалагічны факультэт Кіеўскага ўніверсітэта ў 1899 годзе. Вучань Уладзіміра Антонавіча . Пасля заканчэння школы быў у працяглай навуковай камандзіроўцы ў Аўстрыі і Германіі. З 1900 года — выкладчык гісторыі Імператарскага Наварасійскага ўніверсітэта, прыват-дацэнт. У 1906 годзе пачаў выкладаць украінскай мовай, за што звольнены.

Затым у 1909 годзе працаваў у Маскоўскім універсітэце, у 1910 — прыват-дацэнтам Пецярбургскага ўніверсітэта. У 1918—1919 гадах — прафесар Кіеўскага ўніверсітэта, пасля ўсталявання ва Украіне савецкага ладу ў 1920-я гады — Кіеўскага інстытута народнай адукацыі.

Супрацоўнічаў з штотыднёвікамі «Село» і «Засів», заснаванымі Міхалам Грушэўскім.

Навуковая дзейнасць

Аляксандр Грушэўскі, пачатак 1910-х гадоў.

Уваходзіў у склад Украінскай Цэнтральнай Рады. Кіраўнік архіўна-бібліятэчнага аддзела Міністэрства адукацыі Украінскай Народнай Рэспублікі. Пасля ўсталявання савецкага ладу — выканаўца абавязкаў намесніка старшыні гістарычнай секцыі ВУАН, дырэктар пастаяннай камісіі па складанні гісторыка-геаграфічнага слоўніка ўкраінскіх зямель, кіраўнік секцыі сацыяльна-эканамічнай гісторыі навукова-даследчай кафедры гісторыі Украіны пры ВУАН, сапраўдны член Археаграфічнай камісіі, рэдактар «гісторыка-геаграфічнага зборніка ВУАН» (выйшла 3 тамы).

У такім складзе сям’я Грушэўскіх набыла дом па Панькоўскай, 9. Стаяць: Аляксандр, Ганна, Міхайла, Марыя. Сядзяць: Сяргей і Вольга Шамраевы, Кацярына, Глафіра Захар’еўна. Снежань 1906 года.

Аўтар больш за 100 навуковых прац па гісторыі, гістарыяграфіі, этнаграфіі, гісторыі літаратуры. Сярод іх манаграфіі: «Пинское полесье» (1901), «Очерки истории Туровского княжества» (1902), «Города Великого княжества Литовского в 14—16 вв.» (1918); шматлікія доследы па палітычнай і сацыяльнай гісторыі Украіны XVI—XVIII стагоддзяў, украінскай гістарыяграфіі XVIII—XIX стагоддзяў; серыя нарысаў пра ўкраінскіх пісьменнікаў XIX—XX стагоддзяў: «З сучасної української літератури» (у «Літературно-науковому вістнику» і асобна 1909); «Шевченківська література за останні роки» («Україна», 1917, кн. 1—20); «Невільницький цикл Т.Шевченка» («ЛНВ», 1918, кн. 2—3); «Повісті Куліша з середини 1850 р.» («Україна», 1927, кн. 1—2); «Галицька молодь та Куліш в 1860 р.» (Записки істор.-філол. від., 1928, кн. 20) і іншыя, публікаваўся ў «Университетских известиях» (Київ), «Журнале Министерства народного просвещения» (Санкт-Петербург), «Известиях отделения русского языка и словесности Императорской Академии наук» (С.-Петербург), «Записках Наукового товариства імені Шевченка» (Львів), «Основе» (Одеса) і іншых.

Аўтар партрэтаў і доследаў, прысвечаных творчасці Тараса Шаўчэнкі, Мікалая Гогаля, Івана Катлярэўскага, Рыгора Квіткі-Аснаўяненкі.

З 1930 года не выдадзена ніводнай прыжыццёвай працы. Падчас Галадамору, 31 ліпеня 1933 года звольнены з работы, неўзабаве арыштаваны як «адзін з галоўных удзельнікаў антысавецкай украінскай нацыянальнай тэрарыстычнай арганізацыі… праводзіў падрыўную работу на ідэалагічным фронце». Вінаватым сябе не прызнаў і нікога не агаварыў. На выдуманых падставах 5 лістапада 1939 года Асобная нарада пры НКУС СССР асудзіла яго на пяць гадоў высылкі ў Казахстан, дзе ён працаваў рахункаводам, быў пад наглядам міліцыі.

Гісторык Людміла Прыходзька так ацэньвае тыя падзеі:

Ва ўмовах сталінскага таталітарызму трагічны фінал жыцця А. Грушэўскага, як і ўсёй сям’і Грушэўскіх быў заканамерны, а, улічваючы яго навуковыя і палітычныя погляды, — немінучы. На доўгія гады імя навукоўца было вырвана з кантэксту ўкраінскай навукі і выкраслена з памяці пакаленняў. Навуковая спадчына А. Грушэўскага, яго навукова-арганізацыйная работа, здабыткі ў галіне архіўнай і бібліятэчнай справы трывалы час не вывучаліся, хаця багата ідэй навукоўца не страцілі актуальнасці і сёння.

Памёр, паводле мясцовых жыхароў, у адной з сельскіх бальніц у 1942 годзе. Паводле іншых звестак — у 1943 годзе ў сяле Верхне-Іртышск (Казахстан). Афіцыйных звестак пра яго смерць і месца пахавання не знойдзена, магчыма, яны схаваны НКУС.

Нягледзячы на трывалую пагрозу арышту, жонка навукоўца — Вольга Грушэўская, захавала яго архіў. Падчас кіравання Мікіты Хрушчова і палітыкі «адлігі», дакументы Аляксандра Грушэўскага перададзены ў Цэнтральны дзяржаўны архіў Украіны.

Аляксандр Грушэўскі рэабілітаваны ў верасні 1989 года.

Асобныя працы

• «По катастрофі 1708 року: Розквартированнє росийських полків на Україні [Архівовано 25 квітня 2015 у Wayback Machine.]» / Записки НТШ. — 1907. — Том 078
• «Глухів і Лебедин (1708—1709)» (1907),
• «Луцьке міщанство» (1908),
• «З життя української старшини XVIII ст.» (1908),
• «З київського ратушного господарства XVI віку» (1909),
• «Гетьманські земельні універсали 1660—1670 років» (1909),
• «Города Великого княжества Литовського» (К.,1918),
• Луцьке міщанство в XVI в. [Архівовано 3 лютого 2015 у Wayback Machine.] // Історико-географічний збірник. — К., 1927. — Т. І
• Гетьманські земельні універсали 1660—1670 років [Архівовано 3 лютого 2015 у Wayback Machine.] // Історико-географічний збірник. — К., 1927. — Т. І
• Питання оборони замків В. Кн. Литовського в XVI в. [Архівовано 31 березня 2014 у Wayback Machine.] // Історико-географічний збірник. — К., 1928. — Т. ІІ
• Міщанські підрахунки в ревізіях XVI в. [Архівовано 31 березня 2014 у Wayback Machine.] // Історико-географічний збірник. — К., 1929. — Т. III
• Суличівка на Чернігівщині XVII—XVIII в. [Архівовано 31 березня 2014 у Wayback Machine.] // Історико-географічний збірник. — К., 1929. — Т. III
• Володимир Левенко: Київ, 1918. // З сучасної української літератури : начерки і характеристики, 1918. — Ч. 1. — Вид. 2-ге : Вид. т-во «Криниця». [Архівовано 18 лютого 2022 у Wayback Machine.]