Багуслаў Гасеўскі

Багуслаў Корвін-Гасеўскі (Гасеўскі; 1669 — 23 чэрвеня 1744) — вялікалітоўскі рэлігійны дзеяч.

Багуслаў Гасеўскі
польск.: Krzysztof Korwin Gosiewski
Партрэт Багуслава Гасеўскага. Лявонцій Тарасевіч, 1690-я г.
пісар вялікі духоўны літоўскі 11 кастрычніка 1720 — 1724
Папярэднік	Караль Пётр Панцажынскі
Пераемнік	Міхал Ян Зянковіч
тытулярны біскуп з 20 красавіка 1722
Дыяцэзія	Achantus[d]
біскуп смаленскі з 7 сакавіка 1724
Дыяцэзія	Смаленская дыяцэзія
Папярэднік	Караль Пётр Панцажынскі
Пераемнік	Ежы Мікалай Гільзен
дапаможны біскуп з 20 красавіка 1722
Дыяцэзія	Віленская архідыяцэзія
Дзейнасць	дыпламат, каталіцкі святар, каталіцкі дыякан, каталіцкі біскуп
Нараджэнне	1669[1]
Смерць	23 чэрвеня 1744(1744-06-23)[2] Вільня, Віленскі павет, Віленскае ваяводства, Вялікае Княства Літоўскае[2]
Пахаванне	мерк. Касцёл Унебаўзяцця Божага і кляштар місіянераў (Вільнюс)[3]
Дынастыя	Гасеўскія
Бацька	Мацей Гасеўскі[d][4][1]
Маці	Малгажата са Швабаў[d][4][5]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

З роду Гасеўскіх. Паводле новых даследаванняў, сын генерала артылерыі Вялікага Княства Літоўскага Мацея Гасеўскага і Маргарыты Шваб^[6], а не гетмана польнага літоўскага Вінцэнта Гасеўскага і Магдалены з Канапацкіх.

Духоўны пісар вялікі літоўскі з 1720 года^[7]. З 1722 года біскуп-суфраган беларускі, з 1724 года біскуп смаленскі^[8].

Біяграфія

У часы грамадзянскай вайны ў Вялікім Княстве Літоўскім падтрымліваў супраціўнікаў Сапегаў. У 1722 годзе зрабіўся суфраганам беларускім і біскупам тытулярным акатэнскім. У 1723 годзе ўвайшоў да віленскай капітулы, у 1724 годзе зрабіўся смаленскім біскупам.

У 1729 годзе як супраціўнік Аўгуста Моцнага склаў дагавор з французскім паслом Антуанам Фэлісам дэ Манці з мэтай дамагчыся стальцу для Станіслава Ляшчынскага. Атрымліваў ад Францыі ў памеры 60 тыс. ліўраў хабар за сарванне кожнага сойму ў часы гаспадарання Аўгуста Моцнага (сарваў соймы ў 1730 годзе ў Горадні і 1732 годзе ў Варшаве). Звяртаўся таксама да Расіі з мэтай змагання з абсалютызмам караля і вялікага князя, атрымаў ад расійскага пасла Фрыдрыха Казіміра фон Лёвенвольдэ 4 пары сабалёў і 100 залатых чырвонцаў. Быў расчараваны тым, што не атрымаў пасаду біскупа віленскага, і ў 1730 годзе на банкеце, дзе была ўся капітула, кінуў у новага біскупа Міхала Зянковіча келіхам і бутэлькай.