Васіль Змітравіч Сакалоў

Васіль Змітравіч Сакалоў (3 лютага 1919, в. Іванаўка, Хварасцянскі раён, Варонежская губерня — 8 сакавіка 1990, Масква) — рускі празаік, нарысіст, паэт.

Васіль Змітравіч Сакалоў
Асабістыя звесткі
Дата нараджэння	3 лютага 1919(1919-02-03) ці 23 лютага 1919(1919-02-23)
Месца нараджэння	Іванаўка[d], Ліпецкі павет[d], Тамбоўская губерня, РСФСР[d]
Дата смерці	8 сакавіка 1990(1990-03-08) (71 год)
Месца смерці	Масква, РСФСР, СССР
Пахаванне	Траякураўскія могілкі
Грамадзянства	СССР
Альма-матар	Літаратурны інстытут імя А. М. Горкага
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	пісьменнік
Мова твораў	руская
Грамадская дзейнасць
Партыя	КПСС
Член у	Саюз беларускіх пісьменнікаў
Узнагароды

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Сакалоў.

Біяграфія

3 сялян. Нарадзіўся 3 лютага 1919 года ў вёсцы Іванаўка Хварасцянскага раёна Варонежскай губерні (цяпер Добрынскі раён Ліпецкай вобласці)^[1].

Пасля заканчэння ў 1936 годзе Хварасцянскай сярэдняй школы паступіў у Літінстытут імя М. Горкага ў Маскве^[1].

3 1936 працаваў у рэдакцыі газеты «Колхозная правда» Шахманскага раёна Варонежскай вобласці, у дзіцячай газеце «Будь готов», камсамольскай газеце «Молодой коммунист» у г. Варонежы. 3 1939 на вайсковай службе; супрацоўнічаў у газеце Арлоўскай ваеннай акругі «Сталинец» (1939—1941)^[1].

3 пачатку вайны — на фронце ўдзельнік баёў пад Барысавам, карэспандэнт франтавых газет. Пасля ранення лячыўся ў шпіталі ў Кіргізіі (з лістапада 1941 па сакавік 1942). у 1942—1946 гадах у франтавой газеце «Советский воин». У складзе савецкіх войск быў у Румыніі, Балгарыі, Югаславіі, Венгрыі. У 1944 годзе ўступіў у члены КПСС. 3 1946 ваенны карэспандэнт газеты «Красная звезда» ў Румыніі і Балгарыі^[1].

3 1948 года спецкар і нарысіст той жа газеты ў Мінску. Падпалкоўнік^[1].

3 сярэдзіны 1950-х гадоў жыў і працаваў у Маскве^[1].

Член Саюза пісьменнікаў СССР з 1952 года^[2].

Памёр 8 сакавіка 1990 года ў Маскве^[1]. Пахаваны на Траекураўскіх могілках Масквы^[2].

Узнагароды

Узнагароджаны ордэнамі Айчыннай вайны 2-й ст., Чырвонай Зоркі (двойчы), «Знак Пашаны», медалямі^[1].

Творчасць

Пісаў на рускай мове. Творчы шлях В. Сакалоў пачаў як журналіст у канцы 1930-х гг. Вайна і вайсковая служба вызначылі галоўную тэму яго літаратурнай дзейнасці. Першы нарыс «Батарэя ідзе на Захад» і апавяданне «Казка пра яблыню» апублікаваў у 1945 у Варонежы ў зборніку «Варонежцы — Героі Савецкага Саюза» і альманаху «Литературный Воронеж». У гэтым жа годзе з’явілася некалькі яго нарысаў у зборніку «Героі Трэцяга Украінскага» (Кіеў), а ў 1947 - некалькі нарысаў і апавяданняў у зборніку «Бяссмерце»^[1].

У канцы 1940 — пачатку 1950 друкаваўся пераважна ў Мінску, змяшчаў нарысы і апавяданні ў альманаху «Советская Отчизна», а таксама (у перакладзе) у «Полымі». Асобнымі выданнямі выйшлі кнігі яго нарысаў «Раніца новай Балгарыі» (1951), «Раўненне на сцяг» (1952) і апавяданняў «Дарога пачынаецца ў Маскве» (1952). У сваіх творах В. Сакалоў паказвае гераізм і мужнасць савецкіх воінаў у час Вялікай Айчыннай вайны, апісвае жыццё ў братніх славянскіх краінах пасля вызвалення ад фашызму. Найбольш удалымі, псіхалагічна напоўненымі з’яўляюцца яго апавяданні «Сакрэт дзядзькі Тудора», «Венгерская рапсодыя», «Гэта было ў Радопах», аповесць «Паводка», прысвечаная палескім меліяратарам^[1].

Асобныя апавяданні В. Сакалова перакладзены на беларускую і балгарскую мовы^[1].