Фацімідскі халіфат

Фацімідскі халіфат або Дзяржава Фацімідаў (909—1171) — сярэднявечная шыіцкая (ісмаіліцкая) арабская дзяржава з цэнтрам у Каіры (з 972). У эпоху сваёй магутнасці Фацімідскі халіфат уключаў тэрыторыі Егіпта, Магрыба, Палесціны і Сірыі. Адшчапілася ад халіфата Абасідаў у выніку паўстання ў правінцыі Іфрыкія (сучасны Туніс) берберскіх плямёнаў, якія ўзначаліў ісмаіліцкі прапаведнік Абу Абдалах. Абу Абдалах перадаў усю ўладу Убейдалаху, які сцвярджаў, што з'яўляецца нашчадкам Фацімы. Знішчана Саладзінам — курдскім военачальнікам, закліканым для арганізацыі абароны супраць крыжакоў у 1169.

Гістарычная дзяржава
Фацімідскі халіфат
الدولة الفاطمية
Сцяг
Халіфат Фацімідаў, прыкладна 969 год
<   >  > 909 — 1171
Сталіца	Махдзія (909—969) Каір (969—1171)
Мова(ы)	арабская
Афіцыйная мова	арабская
Рэлігія	Ісмаілізм
Грашовая адзінка	Дынар
Плошча	5 000 000 км²
Форма кіравання	манархія
Дынастыя	Фаціміды
Фацімідскі халіф
• 909—934	Убейдалах
Гісторыя
• 5 студзеня 909	Утварэнне
• 8 жніўня 969	Заснаванне Каіра
• 1171	Распад
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Літаратура

• С. дэ Сасі, «Exposé de la rel. des Druzes» (П., 1838, т. I); Фурнель. «Les Berbers» (т. II); Гюяр, «Un grand maître des Assassins» («Journ. Asiat.», 1877, і асоб.);

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Фацімідскі халіфат