Дымніца лекавая

Дымніца лекавая^[1][2][3][4], Заячча рута^[5] (Fumária officinális) — кветкавая расліна; від роду Дымніца (Fumaria) сямейства Макавыя (Papaveraceae), часам вылучаюць у асобнае сямейства Дымніцавыя.

Дымніца лекавая
Агульны выгляд расліны
Навуковая класіфікацыя
прамежныя рангі Дамен:  Эўкарыёты Царства:  Расліны Аддзел:  Кветкавыя Клас:  Двухдольныя Парадак:  Казяльцовакветныя Сямейства:  Макавыя Падсямейства:  Дымніцавыя Трыба:  Fumarieae Род:  Дымніца Від:  Дымніца лекавая
Міжнародная навуковая назва
Fumaria officinalis L.
Сістэматыка на Віківідах Выявы на Вікісховішчы ITIS   565200 NCBI   200993 EOL   590512 GRIN   t:70905 IPNI   673050-1 TPL   kew-2815499

Батанічнае апісанне

Батанічная ілюстрацыя з кнігі К. А. М. Ліндмана «Bilder ur Nordens Flora», 1917—1926

Аднагадовая, зрэдку двугадовая голая расліна вышынёй 20—30 см, пакрытая шаравата-зялёным васковым налётам. Сцябло ўзыходзячае або прамастойнае, разгалінаванае. Лісце чаргаванае па даўжыні сцябла, шызае, нібы дымчатае. Кветкі ружова-фіялетавыя, няправільнай формы, 7—9 мм даўжынёй. Квітнее з чэрвеня па кастрычнік. Плод — прыціснута-круглявы сухі арэшак зялёнага колеру.

Арэал

Распаўсюджана па ўсёй Еўропе, Міжземнаморскім узбярэжжы, на Каўказе і ва Усходняй Сібіры. На тэрыторыі Беларусі расце на абложных лугах, палях, гародах, часам як пустазельная расліна на пасевах.

Зноскі

1. Киселевский А. И. Латино-русско-белорусский ботанический словарь. — Мн.: «Наука и техника», 1967. — С. 55. — 160 с. — 2 350 экз.
2. Напісанне Дымніца лекавая у адпаведнасці з БЭ ў 18 тамах., Т.6. — Мн., 1998 — С. 283.
3. Назва Дымніца лекавая згодна з Я. П. Шмярко, І. П. Мазан. Лекавыя расліны ў комплексным лячэнні. — Мн: Навука і тэхніка, 1989. — С. 388. — 399 с. — ISBN 5-343-00120-3.
4. Лекарственные растения и и их применение. Изд. 5-5, перераб. и доп. — Мн.: Наука и техника, 1974. — 592 с. с ил. (АН БССР. Ин-т эксперим. ботаники им. В. Ф. Купревича)
5. З. Верас Беларуска-польска-расейска-лацінскі ботанічны слоўнік, Выданне газеты «Голас беларуса», Друкарня С. Бэкэра. Вiльня, Субач 2, 1924.