Корка

Корка, або рытыдом (лац.: rhytidoma) — вонкавая частка кары шматгадовых парасткаў і каранёў, складаецца са змярцвелых участкаў першаснай кары і другаснай флаэмы. Гэтыя дзве тканкі аддзелены перыдэрмамі, ўтворанымі неаднаразова закладзенымі фелагенамі ^[1]. Перыферычныя пласты коркі ападаюць, і стары пласт фелагена адмірае. Замест яго далей ад цэнтра закладваецца новы пласт, і, такім чынам, фарміруецца некалькі перыдэрмаў^[2]. Адміранне тканак, якія размяшчаюцца паміж перыдэрмамі, абумоўлена газа- і воданепранікальнасцю корку, які уваходзіць у перыдэрму^[2].

Корка на ствале Robinia pseudacacia

Па характары залажэння фелагена адрозніваюць:

• кальцавую корку — вінаград, павойнік;
• лускаватую корку — дуб, сасна^[1].

Асабліва магутная корка развіваецца на старых ствалах і каранях дрэў. У хмызнякоў шмат корка не ўтвараецца, з прычыны таго, што яна звычайна хутка скідаецца. У некаторых дравяністых раслін (напрыклад, у бука) коркі няма^[3].

Частата скідання корка, як і ўзрост першага яе аддзялення, вар'іруюць у розных раслін. У вінаграда і сунічнага дрэва корка ападае штогод, іншыя расліны змяняюць яе паступова^[1]. У вінаграда корка аддзяляецца ўжо ў першы год жыцця парасткаў, у яблыні, грушы — на 6—8-м годзе, у ліпы — на 10—12-м, у дуба — на 25—30-м, у піхты, граба — ва ўзросце 50 гадоў і болей^[3].

Прычынай скідвання коркі можа быць, апроч натуральнага развіцця расліны, могуць быць грыбы, лішайнікі, механічныя пашкоджанні перыдэрмы^[3].

Роля скарынкі ў жыцці расліны:

• разам са скарынкай расліна вызваляецца ад назапашаных шкодных прадуктаў метабалізму;
• абарона ад сонечных апёкаў, перагрэву, выпарэння вады, вымярзання, шкоднікаў і інфекцыйных агентаў^[1].

Корак, якая атрымліваецца з коркі коркавага дуба і амурскага аксаміту, мае практычнае значэнне^[1].

Зноскі

1. Лотова, Нилова, Рудько 2007, с. 40.
2. Лотова 2010, с. 72.
3. Анатомия и морфология растений: корка (нявызн.). Праверана 12 студзеня 2017.